***
Woensdag 18 september
Zon 7u23-19u50
H Ariadne
.
1518 - SIEGRIED ALS ‘NONKEL
OLIFANT’ IN DE PORCELEINKAST
.
Anne
de Vries : Bartje lust geen bruine bonen
.
SPA-Rode
Kool slaat toch zo sterk op….
Waarom
toch zijn Vlaamse Leeuwen niet altijd kudde-dieren zoals ze leven in de vrije
natuur…
.
I) INLEIDING
Wat zouden we voor
Nonkeltje nu best onthouden over de valstrik van Bart Stinckman in De Schandaard:
dat het een akkefietje was, of een ongeluk , net zoals een dodelijke kogel in
eigen voet, dikwijls in een klein gaatje zit?
Kijk, door al dat ‘verruimen’,
is de Baas zelf zowat het tegenovergestelde daarvan geworden, want zo mager als
een lat geworden.
Waarom trouwens BDW langs
de kant van de Loge heeft willen ‘verruimen’ zal wel voor altijd een mysterie
blijven. Tenzij uiteraard de Loge aan het bijdraaien zou zijn. Om het even, als
er zo nodig dan toch moest ‘verruimd’ worden, waarom dan niet meteen de
Belangers aangesproken? Zoals ik het zie (en ik ben zeker niet alleen) zat daar
niet 1 of 2% in, maar met de hele partij ineens wel 15%. Want dat zou geen
‘verruiming’ meer zijn geweest, maar Godsvrede.
40% + 15% = absolute
meerderheid. Maar misschien kan BDW als ‘historicus’ beter het verleden
uitleggen, dan rekenen en tellen….
.
II MIDDEN
Siegfried
Bracke brengt de NV’A onheil
(Marc Grammens, Overgenomen uit ‘tbij ’t
Pallieterke)
vaak zou Bart de Wever de laatste tijd niet hebben
gepreveld: lieve God,bescherm mij alstublieft tegen mijn vrienden, mijn
vijanden kan ik zelf wel de baas.
En hoe vaak heeft de Heer niet geantwoord: Bart,
jongen, niet overdrijven, wie heeft die vrienden van u binnengehaald in de
N-VA?
Want aan waarschuwingen heeft het niet ontbroken.
Neem nu Bracke. Toen die meer politiek brood zag in de partij van De Wever dan
in de sp.a, waar hij wegkwijnde en die
zelfs zijn VRT-carrière niet meer steunde,was het
De Wever die hem met wijd opengespreide armen in de N-VA opving, tegen het
advies van wie Bracke kende en De Wever vergeefs probeerde uit te leggen dat
wie door zijn ouders Siegfried werd genoemd, niet noodzakelijk zestig jaar
later nog steeds een flamingant was. Ging Bracke niet fier op zijn lidmaatschap
van de loge, en was het niet
de loge van het Groot-Oosten die bij monde van haar
grootmeester ooit in De Morgen had verklaard dat ze weliswaar niet aan politiek
deed, maar bij wijze van uitzondering wel tegen het Vlaams-nationalisme was?
Later
gaf Bracke toe dat zijn overstap naar de N-VA hem
opgezadeld had met “problemen” bij de loge. Hoe anders kan hij die problemen
hebben opgelost dan door zijn publiek optreden ondergeschikt te maken aan de
eisen van de Belgisch-radicale en overwegend francofone vrijmetselarij?
Voor zijn beurt
Men kan geen twee heren dienen, zegt een Vlaamse
volkswijsheid. Toen wijlen professor Robert Senelle, een man van grote
correctheid, na een lang leven als socialist en logebroeder, radicaal
Vlaamsgezind werd, verliet hij de socialistische beweging en nam ontslag uit de
loge. Hij wist wat wel en niet verenigbaar was. Heeft Bracke ontslag
genomen uit de loge? Niet dat men weet.
Maar in De Standaard gaat hij wel zeggen dat het
Vlaamse zelfstandigheidsstreven géén prioriteit is en dat zijn partij in de
volgende regering wil zitten, ook als die zich alleen met economische kwesties
bezighoudt.
Later heeft men daar allerlei soorten uitleg voor
verzonnen, maar het was duidelijke taal: het eerste programmapunt van de N-VA
(onafhankelijkheid voor Vlaanderen) werd terzijde geschoven: voor Bracke
bestond
er geen loyauteitsconflict meer tussen zijn
lidmaatschap van de loge en van de N-VA.
Alleen had, als hij gelijk had, de N-VA geen reden
van bestaan meer. Le Soir toonde zich hierover zeer tevreden.
En dan is het onwaarschijnlijke gebeurd.
De Wever en anderen van N-VA verklaarden dat Bracke
“voor zijn beurt” had gesproken. Dat wilde dus zeggen, dat Bracke wat had moeten
wachten voordat hij met zijn verloochening van het Vlaams-nationalisme
uitpakte.
En alsof het zelfvernietigend vermogen van de N-VA
onbeperkt was, waren er die vervolgens opmerkten dat het om een “en-enverhaal”
ging. Men diende de Vlaamse zelfstandigheid na te streven én tegelijkertijd een
degelijk beleid voor Vlaanderen uit te stippelen. Voor een deel is dat
vanzelfsprekend (wie kan tegen meer welvaart voor Vlaanderen zijn?), maar voor
een deel roept dat bedenkingen op. Herinner u het verhaal van het Vlaams Blok.
Dat beweerde ook altijd dat men én voor onafhankelijkheid was én tegen
vreemdelingen, maar zo’n houding is niet vol te houden, en uit de electorale
neergang van het Vlaams Belang is dat daadwerkelijk gebleken. Er is altijd iets
dat primeert, iets dat in de perceptie blijft hangen als het wezenskenmerk van
een partij. Door er een “én-én” van te maken, bleef bij velen alleen het
vreemdelingenstandpunt van het VB in de perceptie over, waarna de vijanden van
het Vlaams-nationalisme zich op dat ene thema konden werpen. Niet zonder
succes, zoals met weet.
Dubbelzinnig
Bracke zegt nog dagen nadat hij zogenaamd werd
“teruggefloten” (bijvoorbeeld in De Morgen, 2 september) dat “confederalisme
geen doel op zichzelf is”? Nee? Vindt de N-VA dat? Eén van de opmerkelijkste
kenmerken van alle volksnationale bewegingen die de wereld heeft gekend, is dat
ze hun voeten vegen aan de bewering van de bondgenoten van het imperialisme en
kolonialisme, dat onafhankelijkheid welvaart zou kosten. Allemaal hebben ze die
kritiek verworpen, want ze wilden liever leven in een zelfstandig land, met
minder welvaart, dan in een kolonie, met meer welvaart. Echte nationalisten –
en die vormen de basis van het Vlaams-nationalisme – worden niet door een
welvaartsstreven gedreven en worden niet door een mogelijke
welvaartsvermindering afgeschrikt. Als de N-VA Bracke volgt – en het ziet
ernaar uit dat hij zelfs door De Wever wordt nagepraat – houdt de N-VA op een
Vlaams-nationale partij te zijn, want voor nationalisten is zelfstandigheid –
ook in de vorm van confederalisme – juist wél een doel op zichzelf.
Wat een treurigheid. Het lijkt wel alsof de N-VA,
amper een goede drie jaar nadat ze een grandioze verkiezingsoverwinning had
behaald en heel eventjes België aan het wankelen had gebracht (enkele uren,
laten we zeggen: totdat De Wever het eersteministerschap cadeau gaf aan Di Rupo
en België wist dat er geen gevaar meer dreigde), en nauwelijks een jaar of zo
nadat de Vlaamse opinie volgens peilingen bereid was om de N-VA een nieuwe en
beslissende verkiezingsoverwinning te schenken (tot 40 procent van de stemmen),
lijkt het wel alsof de vermoeidheid heeft toegeslagen en de N-VA de strijd
heeft gestaakt. Want het is niet alleen Bracke die “voor zijn beurt sprak”, die
de partij schade heeft berokkend, maar ook – vrees ik – de daaropvolgende
tamme, slappe, dubbelzinnige reactie van de kopstukken van de partij. De Wever
wekt de indruk dat hij het te druk heeft met zijn burgemeesterschap om zich nog
met zijn partij bezig te houden.
Beseft De Wever wel wat hij zijn partij aandoet
door deze indruk te wekken? Velen denken nu dat het eerste punt uit het
partijprogramma (zelfstandigheid) op initiatief van Bracke rustig mag worden
uitgewist. Weet De Wever dat Hugo Camps voor vele Vlaamsgezinden spreekt als
hij zich afvraagt (in De Morgen, 1 september), “hoe en waarom Bracke bij de
N-VA is terechtgekomen”, en waarom De Wever nooit een bevredigend antwoord op
die vraag heeft verstrekt? Weet De Wever dat als hij, zoals wordt gefluisterd,
Bracke aan het hoofd van de N-VA-lijst voor de Europese verkiezingen plaatst,
die lijst een minder goed resultaat zal opleveren dan verwacht, want dat velen
zullen denken dat Bracke in Europa alleen maar de aanzienlijke
vertegenwoordiging van de Belgische loge (met Michel, De Gucht, enzovoort) zal
gaan versterken, niet Vlaanderen? En dat nogal wat Vlamingen vinden dat dit
niet de taak is van de N-VA, en de N-VA daar ook niet voor mag worden gebruikt?
Mark Grammens
.
III
SLOT
Iemand
die decennialang gepokt en gemazeld is
in BRT-kringen, kan volgens mij geen goeie Vlaming meer zijn. Dat Linkx zijn,
daar nog aan toe, die zijn niet allemaal het doodkloppen niet waard. Maar dat
jarenlang onderdanig gevlei naar al wat naam en faam had in de vette boterton,
moet het sterkste karakter meegezogen hebben.
Het
kan natuurlijk ook zijn, dat wij bloggers maar rand debielen zijn, die het
nobel spel van geven en nemen niet zo rap door hebben. Stel U eens voor, dat
Nonkel Siegfried Heil! vanwege BDW het Paard van Troye moet zijn, die de
Reyerslaan naar zijn kant trekt! Stal U voor, dat Tine Tanghe, gedrapeerd in
een reusachtige Vlaamse Leeuw (wat op slag heel wat minder houterig zou
aandoen!) zoals een Revolutionaire Marianne met half ontblote boezem, de
standaard met de leeuwenvlag vuist en voet de vane omtrent, het Nieuws van 19 uur
zou komen aflezen van haar autocue. Dart
ze zou beginnen met ‘Gebed voor het Vaderland’ en afsluiten met, afwisselend,
een dreunende Vlaamse Leeuw of het ‘Ons vir Suid Afrika’….
Ik
stel mij voor, dat er in de straten rondom een massa voplk zou staan juichen,
terwijl op zegewagens de verslagen Francofonen worden afgevoerd … En op de
transen zouden de Leeuwen dansen….
*
Bartje,
die voor Vlaanderen al zoveel heerlijke zaken gepresteerd heeft, zal hopelijk
deze keer zijn portie bruine bonen opeten, die hem door de kiezer worden opgeschept,
en niet voor tijd van tafel vmuchten…..
Geschreven door AABEE via
Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten