.
1515 - OVER DE WARE AARD
VAN HET BEESTJE
.
Het ultieme gebaar
Om later ooit het verleden
te herdenken.
.
I)
INLEIDING
Het
stuk van Peter De Roover in DS (hieronder) zegt dat België een dagdroom
is. Ik had liever gelezen dat het een nachtmerrie’ is. Omdat het een dwangbuis
is die ons; Vlamingen, over het hoofd wordt getrokken, van in de wieg tot in
het graf. Vlaming zijn, dat moeten we niet kiezen : we zij dat vanaf de
geboorte. En daar moet geen tweede laagje vreemde verf op komen, die knelt en
beperkt. Als de onderlaag maar geen week mossel-vel is.
.
II
MIDDEN
De nieuwe belgitude is een dagdroom
11-09-2013 - Peter De Roover - de standaard
.
De Rode Duivels als
model voor een diverse, trotse, enthousiaste generatie Belgen, dat is zo’n
beetje wat Kristof Calvo gisteren bepleitte. Peter De Roover doet een ‘reality
check’: zijn de straten net zo veelkleurig als de Duivels? En hoeveel van dat
‘Belgische verhaal’ vind je in de werkelijkheid terug?
Kristof Calvo vindt
het spelletje voetbal te mooi om politiek te instrumentaliseren waarna hij een
heel opiniestuk lang niet anders doet (‘Was Di Rupo maar een Rode Duivel’, DS
10 september). Kompany en co staan volgens hem voor een nieuwe belgitude, ‘waar
we ook politiek mee aan de slag kunnen’. Instrumentaliseren heet zoiets.
Als het over België
gaat, overheerst vandaag de gêne. Franstalige politici gaan er behoudsgezind en
berekend mee om, België dient alleen om de boel nog even bij elkaar te houden
of het is louter een zaak van (vermeende) efficiëntie, stellen we met Calvo
vast. Het klink hol en slaat niet aan.
Calvo gaat op zoek
naar een USP, een unique sellingpoint, het unieke dat België de moeite maakt en
dat we verliezen als België zou verdwijnen. Die oefening leidt tot een
opmerkelijk staaltje intellectuele acrobatiek.
Wat doen de Rode
Duivels ons ontdekken dat zo eigen is aan België? Elkaars huidskleur doen
vergeten, een land dat hen (de Rode Duivels) kansen heeft gegeven, meertalig en
veelkleurig, inclusief, beetje speels, verbindend en niet verdelend, open voor
eenieders hoogstpersoonlijke identiteit, deel uitmaken van meer dan één
identiteit.
Of Calvo een project
bedoelt dan wel een bestaande realiteit, blijft onduidelijk. Als bestaande
realiteit valt er wel wat op af te dingen. Op het veld zijn de Rode Duivels
veelkleurig, in de straten lukt die vermenging heel wat minder. Vreemd te lezen
dat iemand van Groen vindt dat zij ambassadeurs zijn van het land ‘dat hen
kansen heeft gegeven’. Is het discours van Calvo’s partij anders niet altijd
doorspekt met kritiek op de kansenongelijkheid? ‘In dit land is veel mogelijk’,
lezen we verder. De bal ligt dus in het kamp van de jongeren zelf, ze moeten de
geboden kansen grijpen en dan is de sky de limit. Zou Calvo zijn overstap naar
de N-VA voorbereiden? Dat verhaal horen we normaal gesproken aan die kant van
het politieke spectrum.
Als Calvo het bedoelt
als nationaal project, dan ontpopt hij zich tot Belgisch nationalist: trots op
een vaderland dat de schoot kan vormen voor grootse dingen die zonder België
niet haalbaar zijn. Groen ontdekt de waarde van het positieve nationalisme;
mooi is dat. Hij moet wel nog antwoorden op de vraag wat er zo Belgisch is aan
zijn mooie ideaalbeeld. Het past ook als gegoten op een open en inclusief
Vlaams verhaal, daar heb je België niet voor nodig. Calvo had zijn project net
zo goed Vlaams, heel-Nederlands of Europees kunnen noemen. Waar blijft dat
Belgische unique sellingpoint?
Vlaanderen is wel een
realiteit
De meerlagigheid
misschien? Alsof onze identiteit in Vlaanderen niet meerlagig zou zijn. De
vraag is niet of we één of meer lagen hebben. We hebben er meer, punt aan de
lijn. De vraag is of die Belgische laag ook iets van waarde toevoegt. De
opsomming van Calvo overtuigt niet, want omvat niets specifiek Belgisch.
Iedereen voelt wel aan dat een goede marketeer er iets mee kan doen, maar dan
zitten we in de sfeer van het promoten van een merk en niet meer bij inhoud.
Vlaanderen kan ook de
schoot zijn van die mooie waarden die Calvo opsomt. Vlaanderen heeft, in
tegenstelling tot België, daarenboven wél een unique sellingpoint. Het is
namelijk een sociologische realiteit voor de mensen die er wonen. België is dat
nog amper, ook al blijven velen het woord België gebruiken als ze het over
Vlaanderen hebben.
Elk jaar ga ik met de
laatstejaars van onze concentratieschool een weekje naar Istanbul. Die ploeg is
veelkleurig, veelmoedertalig en multireligieus. Aan diverse lagen en
diversiteit geen gebrek. Toen ik onze groep deze lente voor de Aya Sophia zag
staan, viel me weer op hoe Vlaams die is. Wij – het is echt een ‘wij’-groep –
spreken Nederlands, verwijzen naar typisch Vlaamse situaties, kijken allemaal
even vreemd naar sommige Turkse gebruiken, ook de Vlaamse ‘Turken’ in onze
groep. Die Vlaamse identiteit veegt andere uiteraard niet weg, maar ze is er
wel. Iets Belgisch heb ik in die groep niet kunnen ontdekken.
Het opiniestuk van
Calvo over de nieuwe belgitude zal gisteren veel besproken zijn maar haast
uitsluitend... in Vlaanderen. Ook het maatschappelijk debat is, tot spijt van
wie het benijdt, veel meer Vlaams dan Belgisch
.
III SLOT
België is,
sedert zijn ontstaan altijd als de boze stiefmoeder van ons volk opgetreden.
Pater stracke moest, vòòr WO I zijn frustratie reeds kwijt door ons volk te
beschrijven in al zijn achterlijke armoede met de veelzeggende titel ‘Arm
Vlaenderen’. Daarin onderkoeld, de kennis dat hij sprak over een volk
dat eens zijn kennis, zijn weelde en kunstzin exporteerde over de hele wereld.
Denken we maar aan Mercator. Aan Hondius. Aan Pater Damiaan. Aan de Vlaamse
Primitieven. Maar Vlaanderen werd doorheen de eeuwen altijd weer leeg geroofd,
in de armoede gedreven. Maar keer op keer wist het zich te rechten. Als het
riet, dat na de storm weer recht staat.
Toen het in 1815, na de laatste Franse
overheersing, eindelijk de vrijheid kreeg om terug bij de Nederlandse stam aan
te sluiten, werd het in 1830 terug onder een Semi-Franse gesteld, deze keer
vanuit de eigen Vlaamse hoofdstad, Brussel.
Koning na
koning na koning na koning, tot 6 keer toe, bestendigden ze de vernedering en
stond niet alleen toe, hij stond er zelfs op, dat zes en een half miljoen Vlaamstaligen
onderdanen door een arme drie-en-half
Francofonen werd gedomineerd. U weet wel, zoals Louis XIV het 300 jaar
vroeger stelde, toen hij vanwege de Grote Mogendheden het Zuidelijkste Deel der
Nederlanden mocht stelen :
“Nous traiterons sur vous, chez vous
mais sans vous”
Na De Grote Oorlog
probeerden de moedisten het tij te doen keren. Ze deden zelfs in de jaren ’40 .
beroep op de vijand om hun gelijk te halen. Slecht bekwam het ons, want WO II
draaide verkeerd uit en Vlaanderen zat dieper dan ooit in de shit.
Maar dat er
iets sedertdien ten goede is gekeerd, kunnen we meten aan de opgang van de
gematigde Vlaamse Partij van BDW. Die heeft het, met vallen en opstaan, verder
gebracht dan ooit enige andere Vlaamse Partij. Gelukkig houdt die stand. Tot
hiertoe. Al zou ht natuurlijk altijd beter kunnen.
Maar er is
geen weg terug, zoals bij ‘Vlaming’ Wilfried Martens, of ‘Vlaming’ Yves Leterme,
die vanaf het eerste succes direct slagzij maakten om verder te zeilen onder de
Belgische vlag. BDW echter zit met de harde onderlaag van het Vlaams Belang der
radicalen. Die zitten hem, eventueel als steun in de rug, klaar om hem in de
kuiten te bijten, op de hielen.
Ach ja, ik
weet niet of het inderdaad een grote eer is, om als Laatste Premier van België
de Geschiedenisboeken in te gaan. Dat laat ik over aan de o zo bescheiden ex-advocaat
van het ACW, Minister bij de gratie Gods, Koen Geens. Allez, gesteld dat de
Tjeven nog boven de kiesdrempel komen…..
Voor
hetzelfde geld worden de kaarten anders geschud, en kan er na de verkiezingen een
begin gemakt worden aan de allerlaatste Staatsvorming : het einde van België.
Persoonlijke
Nota voor de Dames en Heren Vlaamse Onderhandelaars : wil de nodige aandacht
besteden aan sommige noodzakelijke grens-correcties, om vergissingen en/of
gebiedsrood uit het verleden tegen te gaan. Misschien dat La Pen akkoord zou
gaan om Wallonia in te ruilen voor Frans Vlaanderen? Liefst aan Brussel geen
aandacht schenken : binnen het jaar staan die toch op straat, krot en zo arm
als de straat. Ze kunnen als wisselgeld dienen voor de Staatsschuld.
Geschreven
door AABEE via Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten