.
Woensdag 11 september
Zon 7u12-20u05
H Vinciana van
Wintershoven
.
1504 - ZOLAS HET KLOKJE
THUIS TIKT TIKT HET NERGENS
.
.
I) INLEIDING
De Engelsen zijn nog een
stukje duidelijker dan wij met dat armzalig thuis-tikkende klokje. Zij houden
zelfs de direct vertrouwde omgeving op een veilige afstand. “My home is my
castle”, zeggen ze en ik zie meteen hun slotgracht, de ophaalbrug en de
kantelen bovenop de hoge versterkte muren. “Poten af’ : er is geen misverstand
mogelijk.
Oost West, thuis best.
Wie herinnert het zich nog? De nieuwste Boeings hebben nu drie rijen stoelen me0
twee tussengangen, om zoveel mogelijk reizigers zo ver mogelijk weg te brengen,
op zo kort mogelijke tijd.
“Wie werkt voor vrouw en
kind, en wordt door hen bemind? ’t Is Vader”, is een reliek uit de tijd van het
Sacrament van het Huwelijk, waar er voor elkaar zorg gedragen werd ‘tot de dood
ons scheidt’ : is daar nog iemand die zich dàt herinnert?
Met de o zo Christelijke
Tsjeef Van Rampaai op de Europese troon is de complete verheidensing een zaak
van korte duur. Als die tenminste niet gewipt wordt na de volgende verkiezingen…
.
II MIDDEN
Oikofobie: de angst voor het eigene’
In het mooie kantoor van uitgeverij
Prometheus-Bert Bakker, gelegen aan de Amsterdamse Herengracht, stelde
‘conservatief wonderkind’ Thierry Baudet gisteren zijn nieuwe boek voor:
‘Oikofobie. De angst voor het eigene’.
Thierry Baudet: Pro Europa, tégen deze EU
Thierry Baudet (1983) is een Nederlands
historicus en jurist en werd een bekendheid in Nederland dankzij zijn
controversiële boek, ‘De aanval op de natiestaat’, waarin hij de EU en de euro
tot op het bot afkraakt en een lans breekt voor de moderne natiestaat met
gesloten grenzen, respect voor de eigen cultuur en tradities en zónder
multiculturalisme. Eerder schreef hij reeds een essay in het eurokritische boek
‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU’. Vorig jaar rond deze
tijd was het Vlaams Belang er dan ook als de kippen bij om deze markante nieuwe
stem te interviewen; een paar maanden later nodigden we hem uit als
hoofdspreker op ons colloquium ‘Pro Europa, tégen deze EU .
PVV
= avant-gardepartij
Ondertussen is Baudet een veelgevraagd politiek
commentator in Nederland en ook in Vlaanderen begint men hem meer en meer te
kennen. Dat Thierry Baudet een wel érg gevoelige snaar heeft geraakt bij de
eurofielen en multiculturalisten, werd treffend geïllustreerd door een woedende
Bart Staes (Groen-Europarlementslid) tijdens een discussie in Terzake. Geheel
in lijn met zijn pleidooi tegen de EU, immigratie, multiculturalisme en
vervreemding, schroomt Baudet zich niet om de Nederlandse PVV van Geert Wilders
een ‘avant-gardepartij’ te noemen. Het was dan ook geen toeval dat er gisteren
opvallend veel PVV’ers aanwezig waren op zijn druk bijgewoonde
boekvoorstelling. En hoeft het nog gezegd dat Baudet met zijn betoog ook
bijzonder dicht aanleunt tegen de ideologie van het Vlaams Belang?
Oikofobie
In zijn nieuwe boek gaat Baudet op zoek naar
een verklaring voor de alomtegenwoordige westerse zelfhaat, de
‘weg-met-ons-mentaliteit’ die zich op allerlei domeinen manifesteert. Hij komt
tot de conclusie dat onze westerse elites lijden aan ‘oikofobie’, een begrip
dat werd gemunt door zijn leermeester, de bekende Britse filosoof Roger
Scruton. Thierry Baudet betoogt dat de aanval op de natiestaat door de EU,
multiculturalisme, massa-immigratie en ook ‘modernisme in de kunsten’, een
gevolg zijn van ‘oikofobie’: de angst of afkeer van het eigene, een afkeer van
geborgenheid, en dus het tegengestelde van ‘xenofobie’. Baudet:
“Multiculturalisme, modernisme in kunst en de EU vernietigen ons thuis. Het
zijn symptomen van een ziekelijke behoefte aan vervreemding en ontworteling.”
De
mythe van de xenofobie
Belangrijk is dat Baudet ook komaf maakt met
de mythe van de xenofobie.
Baudet: “Op alle mogelijke manieren wordt ons
ingeprent dat xenofobie het ergste is dat er bestaat; maar deze ziekelijke
angst voor het vreemde is in wezen nergens te bekennen. Het is een
fantoomprobleem. Aan xenofobie lijdt bijna niemand. Een instinctieve afkeer van
‘het vreemde’? We gaan allemaal naar het buitenland op vakantie; we gaan
normaal om met mensen die geen blonde, kaasetende klompendragers zijn; we eten
allemaal weleens chinees. Xenofobie bestond misschien in de tijd van Gerard
Reve’s De Avonden: tegenwoordig is zij net zo zeldzaam als de opvatting dat de
wereld plat is. Een hele andere fobie is ondertussen wel degelijk aanwezig. Deze
fobie richt ernstige en misschien onherstelbare schade aan. Zij woekert voort
en moet onderkend en bestreden worden. De fobie waarvan ik spreek is precies
tegenovergesteld aan de xenofobie. Het is de Oikofobie.”
zijn
nieuwe boek samenvat.
De nagel op de kop als je het ons vraagt. Lees
hiero,der het artikel waarin Baudet
nader ingaat op zijn stelling
-
-------------
Tuis
Oikos is Grieks voor thuis. Oikofobie is een
ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve
neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en
geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen.
En
deze Oikofobie doortrekt de hele maatschappelijke elite. Zij manifesteert zich
op tenminste drie manieren: via het multiculturalisme en het enthousiasme voor
immigratie en open grenzen; via het modernisme in de kunsten; en via het
Europese project.
Alledrie
maken ze de Oikos stuk. Het multiculturalisme doet dat door immigratie toe te
juichen en deze immigranten aan te sporen vooral niet te integreren.
Modernisme
in de kunsten
De Europese Unie doet dat door de inwoners van
haar lidstaten de zeggenschap over hun leven te ontnemen en een bureaucratie op
te tuigen die het nationale parlement op vrijwel elk punt kan overstemmen.
En
het modernisme in de kunsten breekt met de schoonheid en stelt de ontheemding
centraal. Kunst moet geen geborgenheid bieden: kunst moet shockeren. De
vervreemdende klanken van de atonale muziek; de onbegrijpelijke stellages en
kleurstrepen in moderne musea; de afschrikwekkende bouwsels die in elke stad
verrijzen – alle komen evenzeer voort uit een vijandschap met de Oikos als het
multiculturalisme en het Europese project.
Modernisme,
multiculturalisme en het Europese project: ze forceren een onherkenbare
leefomgeving, waar onherkenbare bevolkingsgroepen te midden van kille bouwsels
onderworpen zijn aan de regels van een vormloze, abstracte entiteit. Een wereld
zonder thuis.
En
het is deze wereld die steeds dichterbij komt. Maar ook al wordt hieraan al
decennia – in het geval van de kunsten al een kleine eeuw – onvermoeibaar
gebouwd (gecombineerd met de destructie van wat er was): dat zij voortkomt uit
oikofobie wordt niet erkend.
Bezweringsformules
In
de kunsten wordt meestal gezegd dat er een dwingende ‘stijlontwikkeling’ is die
het onmogelijk maakt nog mooie huizen te bouwen, figuratieve schilderijen te
produceren of tonale muziek te schrijven. Dat zou kitsch zijn. Pastiche. Niet
‘authentiek’. In de politiek horen we dat nationale soevereiniteit tot oorlog
leidt; dat mondiale migratiestromen een nationale identiteit onhoudbaar maken;
of dat vanwege de opkomst van nieuwe economieën het Europese project
noodzakelijk is.
Geen
van alle zijn dit serieuze argumenten. Het zijn bezweringsformules. Formules
die als legitimatie dienen voor het gevoerde beleid; die een excuus opleveren,
een ‘verklaring’, maar die het werkelijke motief dat achter het beleid
schuilgaat verhullen. Er is daarbij geen sprake van een complot. Ook niet van
een ideologie – er is sprake van een pathologie. Een ziekelijke afkeer van de
geborgenheid van ons thuis; van de eigen gewoontes en gebruiken; van de natie;
van de schoonheid en harmonie van de traditionele kunsten en architectuur. Het
verklaart het enthousiasme voor de elementen die dit thuis ondermijnen of
verstoren – immigratie, modernistische bouwsels en de Europese machtsgreep.
Ons
thuis
In
mijn boek Oikofobie verzet ik me hiertegen. In het boek probeer ik de
bezweringsformules die het gevoerde beleid moeten legitimeren te ontmaskeren.
Elementen van de oikos heb ik pogen te beschermen door stil te staan bij hun
functie en belang – in het geval van de natiestaat bijvoorbeeld door te laten
zien dat de democratische rechtsstaat niet zonder kan. Met een gemiddelde van
150.000 immigranten per jaar kunnen we geen sociale cohesie handhaven. Door de
weergaloze expansiedrift van de Europese Unie zijn we onze zeggenschap over ons
eigen leven vrijwel volledig verloren. En het modernisme in de kunsten
vervreemdt ons van onszelf. Vele van de oude steden van ons continent hebben
hun vermogen geborgenheid te bieden reeds verloren.
We
staan voor een historische keuze. Gaan we door op deze weg, die via het
Europese project, massale immigratie, multiculturalisme en modenisme in de
kunsten ons thuis vernietigt? Politiek ontheemd en spiritueel onteigend: dat
wordt onze toekomst als de oikofobie niet wordt gestopt.
*
III
SLOT
Als
Nederlandstaligen hebben wij deze keer geluk met deze auteur. Wie weet hoe lang
het duurt voor en vertalingen zijn in andere (wereld)talen.
Wie
wil bestellen, doet dat best rechtsreeks in Almsterdam, want De Standaard Boekhandel zal er wel bezwaren tegen hebben om dit boek
te vespreiden.
De
V-partijen, bijvoorbeeld zouden het massaal kunnen aanbieden in geschenkverpakking
om straks onder de kerstboom te leggen…. Ikzelf zet in ieder geval mijn
schoentje klaar voor de Sint, en in de Westhoek is dat op 11 november. Onder de
voorlees-machine voor slechtzienden zal het mij helpen om straks doorheen de
lange winteravonden te geraken. Veilig en gezond, met het dak van ons
huizekotje als een warme mantel om ons heen. Wij hebben dit land in ons hart
gesloten, net zoals het land dat deed met ons.
Spreekwoorden als ‘Eigen haard is goud waard’ in Italiano heb ik nog
niet ontmoet. Hier in dit afgelegen achtergebleven boerenland van Centraal
Italië houdt men meer van daden, dan van woorden… Het staat zelfs in hardsteen
gebeiteld op de brikstukken van sarcofagen van de verre voorouders hier. Men
vindt die vroegere ‘laatste rustplaatsen’ zelfs gewonnen verloren in de velden,
eerder als puinhopen dan als Etruskische archeologie. Het motief is steeds
hetzelfde : een verliefd koppel dat aanligt aan tafel, en liefdevol tegen elkaar
aanleunt. Zonder woorden. Ad vitam aeternam.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten