*
*
1990 - NAGELBIJTEND UITZIEN NAAR HOE ONZE TOEKOMST ER
MORGEN ZAL UITZIEN
*
.
*
1990
INLEIDING
O Ja, het zal morgen WEL weer dag worden zoals
altijd. Hier in landelijk Centraal Italië krijgen we heel waarschijnlijk een
zomerse herfstdag. Dat is weliswaar een lichte contradictie in terminis, maar
die past opperbest bij de verwachtingen inzake de lotsbestemming der Schotten.
Wij Vlamingen zijn enkel lauw bier, in vergelijking
met de straffe Schotse whisky. Wij vormen de numerieke meerderheid in dit kl-land,
maar dank zij onze eigen Leiders, zitten we gevangen in een soort
‘consensus-democratie’ waarin een Francofone autoritaire minderheid de plak
zwaait. Daar is niets aan te doen, want al 184 jaar zo.
Bij de Schotten, een minderheid in de Engelse bevolkingsstatistieken,
duurt dat al meer dan 300 jaar. Ze hebben er wel aardig door leren pijpen en
fluiten, daar niet van. Wij Vlamingen, maken vuisten in onze zakken. Méér doen
of zeggen kan niet, want dan worden we achter prikkeldraad gezet als schurftige
varkens. Erger nog, als er daarbij nog verzet gepleegd wordt tegen de
zelfmoordmissie van de Overheid door aan te sluiten bij de Verenigde Nazies en
er zelfs het voortouw van te nemen. Voor dat soort mensen worden straks de
gevangenissen lee gemaakt door de criminelen vrij te laten. Met dank voor
bewezen diensten.
En net als overal in Europa, is er nu ineens geld
tekort. Vandaar dat de Schotten niet weg mogen. Komt daarbij da zuinigheid, zoo
niet gierigheid, een van hun grootste kenmerken is. En dan denk ik aan die kat
die likte de kandeleer omwille van het smeer…
Het hemdje is altijd dichter dan het rokje, en zowel
de Queen als Cameron hebben met hun voelsprieten al onder dat hemdje gezeten…
*
Mochten ze, tegen alle verwachting, toch ‘yes’
gesteld hebben, dan zal dat te wijten zijn aan hun zin voor realiteit. Liever
één vogel in de hand in Edinburgh, dan tien vogels in de Londense licht. Weinig
consequent, maar typisch Scotts.
*
Wat kruipt de tijd toch traag vooruit. Kon ik maar
’n vlieg op het behang zijn bij ARCO-Herman in Bruxellabad, de hoofdstad van
het toekomstige West Europese Kalifaat. Die arme man besterft het bijna, door
te moeten meemaken dat de werknemers van het ACV in staking gaan tegen hun
eigen ACV-vakbond. En zijn vriend Van de la la liere, die wil dat ’n NV-Aër
Premier wordt op de stoel die nog warm is van zijn adellijk achterste… Met heel
die Schotse affaire zit hij niet zozeer in: de vriendjes zitten gebetonneerd op de goede postjes om de uitslag naar hun
hand te kunnen zetten. Maar met die Schotten weet men maar nooit…
De spanning stijgt, en het vieruurtje mag afgediend
worden. Er zwemt trouwens een dode vlieg in zijn leeg kopje. ’n Slecht
voorteken?
Hier, zoals in elk berglandschap ter wereld, zakt
de zon vroeg achter de kim. Als ze morgen weer verschijnt, en dat zal ze zeker,
zijn in Aberdeen de teerlingen geworpen…
Maar ik hou niet zo van de pitjesbak….
*
Op een eeuwig zwijgen en
nergens en door niemand verder te vertellen.
(Get) Digitalia
*
EINDE
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten