**
Maandag 17 maart
Zon 6u52-18u50
H Gertrudis van Nijvel
Dit is
Sint-Geertruisdag, noch kat noch muis hier komen mag
*
*
Geen
halve leeuwen, geen halve maatregelen.
*
In
het Zadel
Deze broze, botte
staatsstructuur in gang houden, hoeft niet eens meer in de vragende vorm te
worden gesteld. Het boeltje opkuisen is geen probleem, maar de oplossing van
het probleem…. A ls het kind maar een
naam heeft.
Het zo pas verschenen
Tweede Warande Manifest, negen jaar na het Eerste, is een goede poging in die
richting, al zal die door de goegemeente op hoongelach, boe-geroep en vooral
veel tandengeknars onthaald worden. Het gaapt als een oven-mond vol vlammen,
dat de voorgeschiedenis van de Krim er met de haren zal bij gesleurd worden, in
een poging om van de Noordzee een tweede Zwarte Zee te maken.
*
België splitsen doe je zo: Vlaanderen onafhankelijk
in 4 vragen en antwoorden
Bart Eeckhout − 17/03/14, 07u01
*
203 miljard voor het Vlaamse aandeel in de
staatsschuld. Plus 34 miljard voor het behoud van vijftien jaar transfers naar
Wallonië. Ziedaar de prijs die de auteur van het nieuwe Warandemanifest bereid
is te betalen voor een onafhankelijk Vlaanderen. O ja, en Vlaanderen speelt
Brussel grotendeels kwijt.
Voor je het weet worden de huidige
faciliteitengemeenten een Belgische Krim
Het waren nog andere tijden toen Remi Vermeiren,
oud-voorzitter van KBC, met een groep gelijkgestemden in 2005 het
Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen op de wereld losliet.
Separatisme had toen een andere kleur: het Vlaams Belang was op zijn
hoogtepunt, terwijl de N-VA nog veilig onder de kartelparaplu van CD&V
schuilde. Vandaag zijn de rollen omgekeerd: de grootste democratische partij
van Vlaanderen heeft de Vlaamse onafhankelijkheid als principe in haar
statuten.
Alleen al dat maakt de opvolger van dat eerste
manifest, België: de onmogelijke opdracht, dat deze week verschijnt,
belangrijker. Hoewel het boek niet door de N-VA geautoriseerd is, kan het wel
gelezen worden als een zakelijke handleiding bij haar
onafhankelijkheidsstreven. Op concrete wijze gaat Remi Vermeiren in op vragen
die hij negen jaar geleden nog niet kon beantwoorden.
1. Hoe wordt Vlaanderen onafhankelijk?
Simpel: het is "logisch of aanvaardbaar dat
het Vlaams Parlement met een gekwalificeerde meerderheid kan beslissen om een
eerlijk en billijk voorstel voor te leggen aan de andere gewesten". Het
Vlaams Parlement mag dat dus eenzijdig beslissen, meent Remi Vermeiren. Dat is
de in de Vlaamse Beweging populaire theorie van het 'Plakkaat van Verlatinghe'
(naar het document waarmee de Nederlanden zich in 1581 van het Spaanse gezag
afscheurden). Internationaal verwacht Vermeiren weinig problemen. Het door het
Internationaal Gerechtshof aanvaarde zelfbeschikkingsrecht waarmee Kosovo zich
onafhankelijk kon verklaren, geldt als precedent.
Een referendum bij de bevolking acht Vermeiren niet
nodig. Ook de Europese integratie is immers nooit per volksraadpleging goedgekeurd.
Een handigheidje, want de auteur weet drommels goed dat Vlaamse
onafhankelijkheid nog altijd maar door een klein deel van de bevolking gesteund
wordt. In een emotioneel en daarom minder overtuigend hoofdstuk vaart hij uit
tegen de "bijna slaafse onderdanigheid" van de Vlaming en zijn
intellectuele elite, die het Belgische status quo verkiezen.
2. Wat behoort tot de republiek Vlaanderen?
'Wat je hebt, behoud je'. Anders gezegd: de
gewestgrens wordt de nieuwe staatsgrens. België valt uiteen in drie delen:
Vlaanderen, Wallonië en de stadstaat Brussel. De Duitstaligen mogen kiezen
waarbij ze hun lap grond aanhechten. Voor hun nieuwe nationaliteit behouden de
Belgen de vrije keuze. Wie in Knokke of Gent woont, maar zich Brusselaar of
Waal wil noemen, kan dat.
De territorialiteitskwestie is minder
vanzelfsprekend dan Vermeiren laat uitschijnen. In de huidige situatie zou
Brussel een enclave worden die volledig door Vlaanderen wordt omsloten. Dat is
niet verboden, maar wel problematisch in het internationale recht (met name als
Brussel en Wallonië samen zouden willen voortgaan). Het is zeer goed denkbaar
dat de Franstalige meerderheid in de Brusselse rand zich, bijvoorbeeld via een
volksraadpleging, wil losmaken van het nieuwe Vlaanderen. Voor je het weet worden
de huidige faciliteitengemeenten dan een Belgische Krim.
3. Hoeveel mag het kosten?
Voor de scheiding van de staatsschuld rekent
Vermeiren met een verdeelsleutel van 55 procent voor Vlaanderen, 35 voor
Wallonië, en 10 voor Brussel, op basis van aantal inwoners, economische
draagkracht en historisch aandeel in de schuldopbouw. Uitgaand van een totale
schuld van circa 370 miljard euro (99 procent van het bnp), zou Vlaanderen zo'n
203 miljard voor zijn rekening nemen. De schuld wordt overigens niet letterlijk
verdeeld, maar door de drie Belgische 'erfgenamen' samen beheerd in een soort
'bad bank'.
Bij een naakte scheiding stevent Wallonië af op het
bankroet. Daarom pleit Vermeiren voor een overgangsperiode voor de transfers in
de sociale zekerheid. Vijf jaar lang gunt hij Wallonië een injectie van 3,6
miljard, om dit vervolgens gedurende tien jaar te verminderen met tien procent
per jaar.
4. Wat met Brussel?
Brussel wordt een onafhankelijke stadstaat, al
kunnen Vlaanderen en Wallonië wel nog gemeenschapsbevoegdheden blijven
organiseren. De rechten van de Nederlandstaligen zijn gegarandeerd, want
Brussel blijft toch ook de 'bestuurlijke hoofdstad' van Vlaanderen. Hoe dat dan
precies moet - een hoofdstad buiten de staatsgrenzen - wordt niet meteen duidelijk
gemaakt. Wel kan Brussel als pendelstad aanspraak maken op een aandeel van de
personenbelasting en de sociale bijdragen van pendelaars die als nieuwe
'grensarbeiders' dus niet meer in het land wonen waar ze werken.
*
Remi
Vermeiren, België: De onmogelijke opdracht. Pelckmans, maart 2014, 216
pagina's, 20 euro
*
De
teugels strak aantrekken
Gods
molen maalt langzaam maar zeker. En zo ook de Geschiedenis.
Het
is eigen aan de volkeren, dat ze bovenal de Vrijheid liefhebben, zonder dat dit
automatische betekent dat ze meteen de vrijheid van hun buren moeten bedreigen.
Beschaafde mensen, althans in onze tijden, hebben leren onderhandelen. En een
overeenkomst moet langs beide zijden voordelen opleveren.
Omdat
wij in ons land niet inzien, hoe de Franscouillons ooit voordeel zouden kunnen
hebben bij een boedelscheiding, weten wij op voorhand dat alle onderhandelingen
faliekant zullen aflopen. Er rest ons dus geen andere weg dan zelf te doen wat
moet.
Het
zal dus niet genoeg zijn de tabasco in de soep te willen zijn, zoals Annemans
zegt. Dat soort soep wordt ingeslikt, en vervolgens gaat iedereen weer over tot
de orde van de dag.
Vlaams
grondgebied staan we ook zo maar niet af, om het even wie daar de lakens wilt
uitdelen. Verkopen, heb ik hier altijd geschreven. Aan de meestbiedende,
desnoods aan de gok-Chinees. Om met de opbrengst ons deel van de gezamenlijke
Staatsschuld af te lossen.
De
nieuwe Vlaamse meerderheidsregering blokkeert de geldmiddelen, zodat men wel
over de brug zal dienen te komen om de laatste federale regering te kunnen
vormen. Einde verhaal.
Enne,
o ja, Frau Merkel mag haar speelgoedje gaan terug zetten in Berlijn. Broekzele
mag weer worden wat het altijd al geweest is: een dorp midden in de brousse.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten