**
Woensdag 5 maart
Zon 7u19-18u30
Aswoensdag
H
Adrianus
*
*
Het Russische
of het Romeins Rijk….
What’s
the difference?
*
In
het Zadel
Vandaag nog even te rade
geweest bij http://www.bloggen.be/roeland/
, omdat het naast ASWOENSDAG (zoveel mogelijk vakkundig verzwegen werd in de
media), ook de naamdag is van een ander vergeten figuur uit de
Geschiedenis, namelijk Keizer Hadrianus (76-138) van het Romeinse Keizerrijk.
Hij werd wel nooit heilig verklaard, de Katholieke Kerk bestond toen namelijk nog
niet lang genoeg, maar de Romeinse Senaat verklaarde hem na zijn dood wel meer dan een heilige, namelijk een …
God.
Op het toppunt van zijn
macht deed/doet hij mij zelf een beetje aan Vladimir Poetin denken. Vraag mij
niet waarom, maar het komt grotendeels door een uitgebreid bezoek aan de ruïnes
van de Villa Adriana, zijn villa-paleis in Tivoli (Rome) jaren terug.
Op de lagere school hadden
we al kennis gemaakt met Robin Hood en De Muur van Hadrianus in N-Engeland,
om de barbaren buiten te houden. In Rome hadden we ook al kennis gemaakt met zijn
Pantheon en met de Engelenburcht, een mausoleum speciaal voor hem gebouwd. Vooral
dat laatste was ons bijgebleven: zo’n machtig bouwwerk moest wel betrekking
hebben op een zeer machtig man.
Maar het was vooral in die
bijna 2000 jaar oude ‘datsjha’ van hem, dat het ons bijna speet 2000 jaar
geleden daar in die lusthof geen tuinman te zijn geweest. Zelf in half vergane
toestand ademde het de Griekse Godenwereld uit. Beelden zonder hoofd vertelden
van de vele vernietigingen die Rome sindsdien had moeten ondergaan. Na een
halve dag rondzwerven bijna met half open mond van bewondering, hadden we nog
geen 100ste deel gezien. Hier op deze plaats, is de manier van iets
bouwen, of oprichten, tot Kunst met een hemelse dimensie verheven.
Dit is het eeuwige Italië,
de bakermat van oer-degelijke Schoonheid die de eeuwen kan trotseren. Koepelbouw,
waar de tand des tijds aan geknaagd, maar de strijd verloren heeft. Lijnen die
zelfs in hun verval nog de pure goddelijke schoonheid uitstralen. Opeenvolging
van opgravingen om nog meer te vinden onder de latere aangeplante eeuwenoude olijfgaarden.
En achter de heuvel weer andere resten van onmogelijk mooie gebouwen, af en toe
omsloten door een elegante stukken muur, als om het nachtegalen gezangen van de
vorige nacht daar binnen vast te houden. Daar, achteloos vergeten in het
landschap, een zuiderse troppel parasol-dennen,
als om schaduw te geven aan sierlijke haast zwevende marmeren zitbanken voor
voorbij wandelende nimfen uit het nabije waterbassin. Daar een partij slanke
zuilen die naar nergens meer leiden, die zich staan te spiegelen in
zilverganzende waterplassen. Ergens stroomt kabbelend water, onzichtbaar tussen
de gewelfde ruïnes.
Kijk, bij Dostojevski heb ik
de liefdesperikelen onthouden, die zich afspeelden op de datsjha’s van de Tsaren
en andere Russische adel. Maar ik vrees dat ook hier lusttuinen bedoeld waren
als de Villa Adriana in Tivoli.
Vandaar vandaag, op de
naamdag van Hadrianus, Adriana, de tweede naam van mijn allerliefste halve
trouwboek, de link naar wat hieronder volgt over de hedendaagse Russische
elite.
Och, ik weet niet als het
allemaal waar is, even echt als de 2000 jaar oude ruïnes van Tivoli waarvoor er
geen woorden genoeg zijn om ze te beschrijven, maar hier zeggen de mensen over
zo iets: ‘si non è vero è ben trovato’.
Ik moet er toch geen foto
bijdoen?
.
De echte reden waarom Rusland niet
langer bang is voor het Westen
*
Rusland
heeft in de Krim grotendeels vrij spel. De Russische president Vladimir Poetin
weet immers dat hij van de Europese Unie weinig weerwerk te vrezen heeft. Dat
voert de Britse journalist Ben Judah, auteur van het boek ‘Fragile Empire’, in
het online magazine Politico aan. Hij merkt op dat Rusland niet langer meer
hetzelfde respect voor West-Europa heeft dan in de periode na de koude oorlog.
Poetin beseft volgens Judah dat hij geen vrees meer hoeft te hebben voor een
kordaat optreden van de Europese landen, die immers alleen nog interesse zouden
laten blijken voor het aantrekken van Russische rijkdom.
“De
Russische leidende klasse koopt al jaren Europees vastgoed aan en bezit
inmiddels riante villa’s en luxeflats van het West-End in Londen tot de
Azurenkust in Frankrijk,” geeft Ben Judah aan. “Hun kinderen zijn ingeschreven
in Britse en Zwitserse elitescholen en hun kapitalen kunnen ze veilig
kanaliseren langs Oostenrijkse banken en Britse belastingparadijzen. De Russen
hebben ervaren dat westerse aristocraten en tycoons bliksemsnel van houding
veranderen wanneer gigantische kapitalen op tafel komen. De Russen beschouwen
deze Europese elites, die hen geholpen hebben om hun kapitalen te verbergen,
als hypocrieten.”
“In
het verleden werd in Rusland geluisterd naar de strenge boodschappen van
Europese regeringen over de grote corruptie bij de Russische staatsbedrijven,”
zegt de Britse auteur nog. “Die tijd behoort echter tot het verleden. Rusland
beseft immers heel goed dat Europese bankiers, zakenlui en juristen bereid zijn
om het vuil werk op te knappen om de opbrengsten van die corruptie veilig te
verbergen in locaties zoals de Nederlandse Antillen of de Britse
Maagdeneilanden. De Russische centrale bank heeft zelf aangegeven dat twee jaar
geleden 56 miljard dollar kapitaal uit Rusland is verdwenen, waarvan twee derde
zou kunnen gelinkt worden aan illegale activiteiten.”
“Voor
dat geld wordt in Europa gevochten,” aldus Judah. “Spanje, Italië, Griekenland
en Portugal doen alles om zich de beste Europese handelspartner van Rusland te
kunnen noemen. Nochtans zou Europa zware sancties kunnen treffen. Nagenoeg alle
kapitaal van de Russische elite is geïnvesteerd in Europees vastgoed of
ondergebracht bij Europese banken. De Europese Unie zou dan ook met één actie
al die activa kunnen bevriezen en de Russische topklasse van zijn middelen en
slagkracht kunnen beroven. In Rusland weet men echter dat geen enkel Europees
land geneigd is om een eigen versie van de Amerikaanse Magnitsky Act, die onder
meer een toegangsverbod voor de criminele Russische elite handhaaft, door te
drukken.”
“Dat
heeft Vladimir Poetin veel zelfvertrouwen bezorgd,” zegt de auteur nog. “Poetin
weet dat de Europese elite meer geïnteresseerd is in geld dan in een verzet
tegen een onaanvaardbaar Russisch beleid. Daarvoor konden eerder al bewijzen
worden aangebracht. Na de Russische militaire invasie in Georgië zes jaar
geleden, waren er wel grote verklaringen en getier, maar werd met geen woord
gerept over maatregelen tegen Russische activa. Datzelfde scenario kon worden
vastgesteld bij de schijnprocessen tegen de Russische oppositie. Poetin is
ervan overtuigd dat de Europese Unie nog wel over mensenrechten praat, maar
daar niet echt meer wezenlijk belang aan hecht.”
bron:
De
teugels strak aantrekken
Naast
de keizerlijke datsjha van de Villa Adriana in Tivoli, moet ik toch even een
woordje kwijt aan een andere Romeinse grootheid, Cleopatra, de Egyptische
vriendin van de wrede Keizer Nero, doe ooit Rome in brand stak om van op zijn
dakterras de vlammen te kunnen bezingen.
Iedere
toerist kent de Trevi Fontein, maar weinigen weten dat om het hoekje, zich de
Campo dei Fiori bevindt, de Bloemenmarkt, waar ooit de bevallige schoonheid
Cleopatra bloemen kwam kopen voor Nero. De omgeving en zelfs de bloemenkraampjes
zijn nog precies dezelfde als 2000 jaar
geelden. Er zijn zelfs een paar nieuwerwetse terrasjes, die toelaten de
gezellige drukte en het snateren van de aanwezige dames mee te beleven, zonder
beschuldigd te kunnen worden te gluren.
Hier
had ik vandaag een paar minuutjes willen vertoeven om een klein ruikertje rode
rozen te kopen bij dat lief bloemenmeisje in de rij, bestemd voor dat andere
bloemenmeisje dichterbij, namelijk voor Zij-die-mijn-zorgen-deelt en die mij
boven alles lief is.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten