.
Multiculturalisme is veelkleurigheid!
Een Berlijnse Muur bouwen rond Bx,
Da’s pas progressief! Doen zoals Israël,
om ‘ongewenst bezoek’ te weren.
Tweede suggestie : ‘surrender’ en
de stad overlaten aan de overwinnaars!
Veiligheid in Brussel
11-03-2010 - Dieter Van Tendeloo & Jelle Flo - het Poelaertplein
In Iskander
…/….
Ook het vaak geopperde idee “nultolerantie” in te voeren is een flater van formaat. Het klinkt goed, ja – stoer, krachtdadig, flink en vaderlijk, maar in de praktijk leidt dit tot ongewenste effecten. In haar juiste zin begrepen, betekent “nultolerantie” dat men politieaandacht en -tijd afleidt van het oplossen van ernstige problemen en richt op het arresteren van burgers voor zaken waarvoor in een normale samenleving vaak een berisping volstaat. Dit betekent, anders gezegd, dat wie een sigarettenpeuk op de grond gooit, het rode licht of zebrapad negeert, voortaan kennismaakt met de verpletterende almacht van de sterke arm der wet. Er valt iets voor te zeggen dat wie de uitwerpselen van zijn hond niet opruimt, bestraft wordt. Het blijft wel onduidelijk op welke wijze dit de onveiligheid bestrijdt.
De vierde en laatste vaak gesuggereerde piste – namelijk dat aan deze verloren gewaande generatie van jongeren onze “normen en waarden” dienen opgelegd te worden – is zo alles- en nietszeggend dat een kritiek van deze stelling welhaast onmogelijk is. Welke normen en waarden? De christelijke? Dat elkeen zijn evennaaste hoort lief te hebben, mannen goede huisvaders moeten worden, hun gezin niet in de steek mogen laten, maar integendeel hun kroost en echtgenote van kost en onderdak moeten voorzien, en dat vrouwen geroepen zijn liefhebbende huismoeders te worden? De existentialistische? Dat het individu zijn eigen betekenis na diens schepping bepaalt en de verantwoordelijkheid draagt zichzelf te ontplooien? De islamitische? Het is zeker waar dat de levensbeschouwelijke leegte, het gemis aan degelijke opleiding, het narcisme en de oppervlakkigheid van veel probleemjongeren mee aan de basis liggen van de moeilijkheden die Brussel thans ondervindt. Er is in Brussel echter geen universele set normen en waarden te vinden. Dit is net het basiskenmerk van Brussel : een kosmopolitische stad met culture wars waaruit nooit een winnaar opstaat. In de Stalingradlaan alleen zijn zowel de Grieks – Orthodoxe kathedraal, de synagoge Beth Israël, een Oud-katholieke kerk als de vrijzinnige vzw “Bruxelles laïque” gevestigd. Het overdragen van normen en waarden behoort in beginsel tot de private sfeer en staatsinmenging is slechts in uitzonderlijke gevallen gerechtvaardigd – dat dicteren tegenwoordig die normen en waarden die in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens vervat zijn.
Kritiek is makkelijk. Waar vindt men een begin van deugdelijke oplossing?
Vooreerst – het baat niet een patiënt met longontsteking het roken af te leren zonder de longontsteking te behandelen – is nood aan een kort op de bal spelend en doelmatig repressief beleid waarin er eenzelfde aandacht is voor alle schakels van het overheidsoptreden, van opsporing tot strafuitvoering. Misdrijven tegen personen en goederen dienen prioritair vervolgd te worden, veroordelingen moeten sneller uitgesproken worden en korte gevangenisstraffen moeten uitgevoerd worden. Het gaat niet op dat magistraten stellen dat ze niet over voldoende tijd en middelen beschikken om te beantwoorden aan de vraag van een bevolking. Die bevolking beschouwt het bestraffen van misdrijven als de eerste en belangrijkste taak van de rechterlijke macht. De excuses klinken hol wanneer men vaststelt dat het justitieapparaat wel tijd en energie heeft om zich met symboolkwesties bezig te houden als het vervolgen van de mensen die hebben geweigerd als voorzitter of bijzitter te zetelen bij verkiezingen.
Het is absoluut noodzakelijk dat politieagenten het ontzag en de eerbied genieten waarzonder hun loutere en idealiter ongewapende, maar noodzakelijke, aanwezigheid niet kalmerend werkt. Aangezien politieagenten in een rechtsstaat zelf niet bestraffend kunnen en mogen optreden, moet het ontzag jegens de politie door justitie afgedwongen worden. Wanneer het justitieapparaat hierin faalt, resten drie mogelijkheden: of de politie verliest haar ontzag, of de politie bestraft toch zelf, of beide. Ten aanzien van bepaalde groepen heerst in Brussel de derde situatie. Dat is onwenselijk. Het valt te hopen dat de door minister De Clerck voorgestelde en in het Poelaertplein uitgebreid besproken hervormingen minstens aan dit probleem kunnen verhelpen.
Ten tweede mag niet miskend worden dat de veiligheidstoestand mee zijn oorzaak vindt in de eerder vermelde sociaal-economische achterstelling van bepaalde buurten en bevolkingsgroepen. Deze kan evenwel niet gescheiden worden van het asiel- en migratiebeleid dat het afgelopen decennium en tot op vandaag vooral uitblinkt door afwezigheid en onduidelijkheid.
Een aantal asielzoekers komt regelrecht uit oorlogssituaties. Er wordt nog steeds te weinig gedaan om deze mensen op te vangen en te begeleiden naar een succesvolle integratie, met behoud en respect voor hun eigenheid.
Gelukszoekers, anderzijds, die vaak het in ellendige omstandigheden bijeengeschraapte kapitaal van een voltallige uitgebreide familie hebben gespendeerd aan hun reis naar het beloofde land dat Brussel in de derde wereld soms schijnt te lijken, zijn vaak te trots om met gebogen hoofd en hangende schouders bij de thuisblijvers terug te keren. De overheid van haar kant beveelt wel vaak het grondgebied te verlaten, maar voert deze beslissingen op zeer onduidelijke en volstrekt willekeurige wijze wel of niet uit.
Het wanbeleid ten aanzien van vreemdelingen is misdadig en mensonterend. De aan deze mensen werkelijk geboden kansen op regelmatige arbeid en zinvolle ontplooiing zijn nihil.
Deze eigen en op zichzelf staande problematiek wordt opnieuw bestreden door aan iedereen die erom vraagt geld uit te delen dat vooral niet op een nuttige manier besteed mag worden: een brede waaier aan NGO’s die zich vooral toeleggen op het schreeuwen om aandacht voor de goede zaak, pro Deo – advocaten die zich dienen te specialiseren in het voeren van vaak volstrekt overbodige procedures waarvoor ze gemiddeld genomen veel te goed betaald worden, rekening houdende met de aard en omvang van het werk, en ja, waarom niet, hotelkosten wanneer onder verbeurte van absurd hoge dwangsommen, de Staat wordt gedwongen deze stakkers voedsel en onderdak te verschaffen.
Ten derde moet de sociaal-economische problematiek ook op een ander plan aangepakt durven te worden. De sociale en fiscale regelgeving is thans een nodeloos ingewikkeld en onoverzichtelijk kluwen dat zijn bestaansreden eerder lijkt te vinden in de werkverschaffing aan ambtenaren en adviseurs dan in het uitbouwen van een eerlijke samenleving die in staat is op sociale wijze in de basisbehoeften van haar bevolking te voorzien.
Dit heeft ten aanzien van bona fide ondernemers een hoogst ontradend effect en duwt hen (en dus hun werknemers) in parallelle en zwarte economische circuits. Het is volstrekt noodzakelijk en urgent dat het fiscale en sociale apparaat eenvoudiger en minder belastend wordt voor ondernemers, en anderzijds, veel consequenter en hardhandiger wordt afgedwongen
Multiculturalisme is veelkleurigheid!
Een Berlijnse Muur bouwen rond Bx,
Da’s pas progressief! Doen zoals Israël,
om ‘ongewenst bezoek’ te weren.
Tweede suggestie : ‘surrender’ en
de stad overlaten aan de overwinnaars!
Veiligheid in Brussel
11-03-2010 - Dieter Van Tendeloo & Jelle Flo - het Poelaertplein
In Iskander
…/….
Ook het vaak geopperde idee “nultolerantie” in te voeren is een flater van formaat. Het klinkt goed, ja – stoer, krachtdadig, flink en vaderlijk, maar in de praktijk leidt dit tot ongewenste effecten. In haar juiste zin begrepen, betekent “nultolerantie” dat men politieaandacht en -tijd afleidt van het oplossen van ernstige problemen en richt op het arresteren van burgers voor zaken waarvoor in een normale samenleving vaak een berisping volstaat. Dit betekent, anders gezegd, dat wie een sigarettenpeuk op de grond gooit, het rode licht of zebrapad negeert, voortaan kennismaakt met de verpletterende almacht van de sterke arm der wet. Er valt iets voor te zeggen dat wie de uitwerpselen van zijn hond niet opruimt, bestraft wordt. Het blijft wel onduidelijk op welke wijze dit de onveiligheid bestrijdt.
De vierde en laatste vaak gesuggereerde piste – namelijk dat aan deze verloren gewaande generatie van jongeren onze “normen en waarden” dienen opgelegd te worden – is zo alles- en nietszeggend dat een kritiek van deze stelling welhaast onmogelijk is. Welke normen en waarden? De christelijke? Dat elkeen zijn evennaaste hoort lief te hebben, mannen goede huisvaders moeten worden, hun gezin niet in de steek mogen laten, maar integendeel hun kroost en echtgenote van kost en onderdak moeten voorzien, en dat vrouwen geroepen zijn liefhebbende huismoeders te worden? De existentialistische? Dat het individu zijn eigen betekenis na diens schepping bepaalt en de verantwoordelijkheid draagt zichzelf te ontplooien? De islamitische? Het is zeker waar dat de levensbeschouwelijke leegte, het gemis aan degelijke opleiding, het narcisme en de oppervlakkigheid van veel probleemjongeren mee aan de basis liggen van de moeilijkheden die Brussel thans ondervindt. Er is in Brussel echter geen universele set normen en waarden te vinden. Dit is net het basiskenmerk van Brussel : een kosmopolitische stad met culture wars waaruit nooit een winnaar opstaat. In de Stalingradlaan alleen zijn zowel de Grieks – Orthodoxe kathedraal, de synagoge Beth Israël, een Oud-katholieke kerk als de vrijzinnige vzw “Bruxelles laïque” gevestigd. Het overdragen van normen en waarden behoort in beginsel tot de private sfeer en staatsinmenging is slechts in uitzonderlijke gevallen gerechtvaardigd – dat dicteren tegenwoordig die normen en waarden die in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens vervat zijn.
Kritiek is makkelijk. Waar vindt men een begin van deugdelijke oplossing?
Vooreerst – het baat niet een patiënt met longontsteking het roken af te leren zonder de longontsteking te behandelen – is nood aan een kort op de bal spelend en doelmatig repressief beleid waarin er eenzelfde aandacht is voor alle schakels van het overheidsoptreden, van opsporing tot strafuitvoering. Misdrijven tegen personen en goederen dienen prioritair vervolgd te worden, veroordelingen moeten sneller uitgesproken worden en korte gevangenisstraffen moeten uitgevoerd worden. Het gaat niet op dat magistraten stellen dat ze niet over voldoende tijd en middelen beschikken om te beantwoorden aan de vraag van een bevolking. Die bevolking beschouwt het bestraffen van misdrijven als de eerste en belangrijkste taak van de rechterlijke macht. De excuses klinken hol wanneer men vaststelt dat het justitieapparaat wel tijd en energie heeft om zich met symboolkwesties bezig te houden als het vervolgen van de mensen die hebben geweigerd als voorzitter of bijzitter te zetelen bij verkiezingen.
Het is absoluut noodzakelijk dat politieagenten het ontzag en de eerbied genieten waarzonder hun loutere en idealiter ongewapende, maar noodzakelijke, aanwezigheid niet kalmerend werkt. Aangezien politieagenten in een rechtsstaat zelf niet bestraffend kunnen en mogen optreden, moet het ontzag jegens de politie door justitie afgedwongen worden. Wanneer het justitieapparaat hierin faalt, resten drie mogelijkheden: of de politie verliest haar ontzag, of de politie bestraft toch zelf, of beide. Ten aanzien van bepaalde groepen heerst in Brussel de derde situatie. Dat is onwenselijk. Het valt te hopen dat de door minister De Clerck voorgestelde en in het Poelaertplein uitgebreid besproken hervormingen minstens aan dit probleem kunnen verhelpen.
Ten tweede mag niet miskend worden dat de veiligheidstoestand mee zijn oorzaak vindt in de eerder vermelde sociaal-economische achterstelling van bepaalde buurten en bevolkingsgroepen. Deze kan evenwel niet gescheiden worden van het asiel- en migratiebeleid dat het afgelopen decennium en tot op vandaag vooral uitblinkt door afwezigheid en onduidelijkheid.
Een aantal asielzoekers komt regelrecht uit oorlogssituaties. Er wordt nog steeds te weinig gedaan om deze mensen op te vangen en te begeleiden naar een succesvolle integratie, met behoud en respect voor hun eigenheid.
Gelukszoekers, anderzijds, die vaak het in ellendige omstandigheden bijeengeschraapte kapitaal van een voltallige uitgebreide familie hebben gespendeerd aan hun reis naar het beloofde land dat Brussel in de derde wereld soms schijnt te lijken, zijn vaak te trots om met gebogen hoofd en hangende schouders bij de thuisblijvers terug te keren. De overheid van haar kant beveelt wel vaak het grondgebied te verlaten, maar voert deze beslissingen op zeer onduidelijke en volstrekt willekeurige wijze wel of niet uit.
Het wanbeleid ten aanzien van vreemdelingen is misdadig en mensonterend. De aan deze mensen werkelijk geboden kansen op regelmatige arbeid en zinvolle ontplooiing zijn nihil.
Deze eigen en op zichzelf staande problematiek wordt opnieuw bestreden door aan iedereen die erom vraagt geld uit te delen dat vooral niet op een nuttige manier besteed mag worden: een brede waaier aan NGO’s die zich vooral toeleggen op het schreeuwen om aandacht voor de goede zaak, pro Deo – advocaten die zich dienen te specialiseren in het voeren van vaak volstrekt overbodige procedures waarvoor ze gemiddeld genomen veel te goed betaald worden, rekening houdende met de aard en omvang van het werk, en ja, waarom niet, hotelkosten wanneer onder verbeurte van absurd hoge dwangsommen, de Staat wordt gedwongen deze stakkers voedsel en onderdak te verschaffen.
Ten derde moet de sociaal-economische problematiek ook op een ander plan aangepakt durven te worden. De sociale en fiscale regelgeving is thans een nodeloos ingewikkeld en onoverzichtelijk kluwen dat zijn bestaansreden eerder lijkt te vinden in de werkverschaffing aan ambtenaren en adviseurs dan in het uitbouwen van een eerlijke samenleving die in staat is op sociale wijze in de basisbehoeften van haar bevolking te voorzien.
Dit heeft ten aanzien van bona fide ondernemers een hoogst ontradend effect en duwt hen (en dus hun werknemers) in parallelle en zwarte economische circuits. Het is volstrekt noodzakelijk en urgent dat het fiscale en sociale apparaat eenvoudiger en minder belastend wordt voor ondernemers, en anderzijds, veel consequenter en hardhandiger wordt afgedwongen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten