.
Zou er nog plaats zijn
in het Rif-gebergte voor
onze ZES regeringen?
Of is dit te wel voor hen?
Wie is de Marokkaan?
Dit stuk is ingezonden door Asisa
Daar stond ik dan, na acht jaar, in het warme zand van Rif. Het moest er maar weer eens van komen, vond niet alleen ik, maar ook mijn familie: een bezoek aan het geboorteland. De hereniging met de familie was vreemd. Zij wisten niet precies wat ze met me aan moesten. Want waarom was ik nou zo lang weg gebleven, hoe zag mijn leven er in de tussentijd uit en… wie was ik nou eigenlijk? Ook van mijn kant was er duidelijk een verwijdering tot de mensen die ik acht jaar geleden voor het laatst had gezien.
Vooral de ontmoeting met mijn nichten was confronterend: vrouwen van mijn leeftijd, uit dezelfde familie, maar een wereld van verschil tussen hen en mij. Communiceren viel niet mee, en niet om de taal, want mijn Berbers is goed genoeg; twee totaal verschillende werelden ontmoetten elkaar. Genoeg overeenkomsten tussen hen en mij zou je denken: zelfde sekse, zelfde familie, maar buiten dat geen raakvlakken. Het zijn simpele vrouwen, die geen onderwijs hebben genoten en hun dagen vullen met elkaar en hun leven lang de mannen in hun omgeving dienen. Dit, zo bedacht ik, had ik moeten worden, maar dat ben ik niet. Dit zijn de echte Riffia’s, de echte Marokkanen; ik ben niet meer dan een slap aftreksel.
Wij, kinderen van immigranten, noemen ons graag Marokkaan, Turk, of wat dan ook, om het gevoel te hebben dat we toch ergens echt bij horen. Al staat onze positie hier in Nederland ter discussie, er is een land wat wel echt van ons is. Maar is dat wel terecht? Zijn wij wel zo Marokkaans of Turks als wij denken? Of is dat inmiddels niet meer dan een mythe die we zelf in stand houden, maar die na anderhalve generatie gewoon niet meer klopt? Om antwoord op deze vraag te geven moeten degenen onder jullie die ieder jaar naar hun vaderland gaan het misschien ook eens proberen: acht jaar overslaan om het ook te ervaren.
________________________________________
Asisa is een 3 decennia oude, in Marokko geboren, in Nederland getogen jongedame. Na het opgroeien in een gezin met vijf broers te hebben overleefd, besloot ze Pedagogiek te studeren om deze speling van het lot te analyseren. Ze besloot zich hierin vast te bijten en is nu betrokken bij onderzoek met en onder jongeren.
Andere interesses zijn: berberse muziek (ithran!), met vriendinnen filosoferen over de zin en onzin van het leven, lekker eten (laatste twee het liefst in combinatie) en lezen
Bron : http://www.wijblijvenhier.nl/
Digitalia realiseert zich
dat, wat wij ‘de wilde immigratie’ noemen, een ramp is voor de eigen bevolking – maar als we af en toe eens over het muurtje kijken, zien we dat het gras aan de overkant, neen niet groener is, verre van….
Hoe zouden de ‘Grote Geesten’ die verantwoordelijk zijn voor deze horror, hierover denken?
Ik denk aan de gloeiende ijzers, waarmee chirurgijnen in de donkere Middeleeuwen beweerden verwondingen te genezen, door ze toe te branden.
Merktekens tot in de ziel van iedere mens die in aanraking komt met deze goddeloze volksverhuizingen. Zijn deze nu echt nodig?
Ja, de Oude Romeinen huldigden het al : verdeel en heers. Zaai eerst verdeling en haat, en werp Uzelf dan op als reddende verzoener…
Aan deze bewuste en redenerende Marokkaanse Schone zou ik zeggen: Proficiat, Juffrouw dat U dwars doorheen de leugen-weefsels hebt kunnen kijken. Gebruik de opgedane kennis om Uw zusters in Marokko naar het niveau waarop het Westen U gebracht heeft, op te tillen. U wordt er daar allen beter van!
En wij hier ook!
Zodat ik in volle overtuiging kan schrijven : Wij houden (aan deze kant van de Middellandse Zee) van Marokko, het Land, zijn Leiders en zijn Bevolking.
Altijd welkom om bij gelegenheid haring te komen happen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten