*
*
2043 – ‘T KAN VRIEZEN ‘T KAN DOOIEN: MAAR MET
BDW GAAN WE RECHT DOOR
*
Na
het Ja-woord
.
Samen
in dezelfde schuit….
*
INLEIDING
Bart Maddeens, ’n slimme perfesser in slimme zaken,
weet het zeker: hij weet niets en slaat er zelfs niet eens naar.
Is ook
niet eens nodig. Al blijft deze ‘Regering’ ook maar één enkele dag in functie,
ze is een nooit geziene revolutie voor dit Coburger-land. Omdat de Vlaams
Nationalisten de weg naar de Macht hebben gevonden, terwijl de arrogante
profiteurs er uit liggen. Natuurlijk is dat niet van de eerste keer volmaakt en
natuurlijk zijn de verliezers razend. Vandaar dat er gen stokken, maar hele takkenbossen
in de wielen zullen gestoken worden.
Broodje-kaas
of broodje Jambon? De tijd zal ’t uitwijzen. Maar de uitgevoerde stap is er een
in de goede richting en hij staat niet in de weg voor wat nog moet volgen. En
voor de rest: “Que sera, sera”!
Niet
de syndicaten maar de werkers, hand in hand met de Vlaamse Beweging, staan
garant voor een goede reis. Toen Colombus met de ‘Santa Maria’ uitvoer was dat
ook een gok. Maar ondertussen weten we dat vanaf dat ogenblik de wereld
veranderde. Wat meer is: Colombus had geen kettinghond mee om toe te zien. BDW
heeft die wel, in de vorm van de hete adem in zijn nek van Het Vlaams Belang. “Wat
zijn moet, dat zal zo zijn”!
Misschien
dat de Perfesser er ook zo over denkt, maar het niet mag/durft zeggen.
Alleszins niet in de kolommen van de Staatszender, betaald met Vlaams geld.
Onder voorname
dankzegging
overgenomen door
Digitalia bij
*
Het
plan van Bart De Wever (?) - Bart Maddens
Op een stoutmoedige wijze stort deze coalitie zich
in een halsbrekend avontuur : het verkennen van de absolute terra incognita van
de Belgische politiek. Nog nooit eerder werd er een federale regering gevormd
die zo extreem asymmetrisch is, die slechts één vierde van de Franstalige
kiezers vertegenwoordigt, die diametraal tegenover de Franstalige en Waalse
regeringen staat, een coalitie waarvan niet de grootste maar wel de (in
stemmen) kleinste partij de premier levert,…
En zo kunnen we nog eindeloos doorgaan met het
opsommen van alle unieke eigenschappen van deze ongeziene coalitie. Dit wordt
echt een mega-sprong in het onbekende. En dat maakt het juist zo spannend. Maar
ook onvoorspelbaar. In werkelijkheid tasten we allemaal in het duister over wat
we de komende jaren mogen verwachten. Dat verklaart ook waarom er de voorbije
maanden zoveel tegenstrijdige analyses waren.
Sterker België?
Volgens sommigen zal het federale België hier
versterkt uitkomen. Het Belgische federalisme is eindelijk volwassen geworden.
Er wordt op federaal niveau een samenhangende coalitie gevormd op basis van de
links-rechts-tegenstelling, zonder rekening te houden met de communautaire
breuklijn. Maar volgens anderen zal deze coalitie het federale systeem juist
ontwrichten. Er is geen enkele partij die een brugfunctie kan vervullen tussen
de federale regering enerzijds en de Waalse en Franstalige regeringen
anderzijds. We krijgen vijf jaar vechtfederalisme. En nadien ligt de weg naar
het confederalisme breed open.
Volgens sommigen breekt deze regering zo radicaal
met de sociale consensus in België dat een harde botsing met de vakbonden, tot
straatgeweld toe, onvermijdelijk zal zijn. Volgens anderen blijft deze regering
netjes binnen de krijtlijnen van die consensus, en zijn de voorgestelde
hervormingen al bij al vrij incrementeel. Op een paar symbooldossiers na had
een regeerakkoord Di Rupo II niet zo gek veel verschild van wat nu voorligt,
hoor je zeggen.
Hoera, de vakbonden zijn kwaad
Die kakafonie van meningen maakt het voor de
partijen gemakkelijker om het regeerakkoord morgen goedgekeurd te krijgen op
hun congressen. De partijbonzen pikken er de analyses uit die het best in hun
kraam passen. Deze coalitie is zo een groot vraagteken dat iedereen er naar
hartenlust de eigen wensdromen op kan projecteren.
Dat geldt misschien nog het meest van al voor de
N-VA-leden. De liberale N-VA-ers stellen met vreugde vast dat vakbonden en
socialisten alle duivels ontbinden. Dan moet het wel een goed regeerakkoord
zijn, dat in de diepte hervormt. In elk geval zullen de N-VA en de vakbonden de
komende jaren elkaars beste vijanden zijn. Hoe harder de vakbonden van leer
trekken tegen het regeerakkoord, hoe geloofwaardiger de framing dat deze
regering ‘systemisch’ hervormt en het PS-model vervangt door het N-VA-model.
Maar wat kopen de Vlaams-nationalistische N-VA-ers
daarmee ? Heeft VOKA gewonnen van de Vlaamse Beweging, zoals Yves Desmet het
vandaag scherp formuleert in De Morgen? Misschien wel. Maar vreemd genoeg zal
dit het enthousiasme van de Vlaams-nationalisten in de Lotto-arena niet
temperen. Overigens dezelfde Lotto-arena waar diezelfde Vlaams-nationalisten
(De Wever inbegrepen) elk jaar opkomen voor een onafhankelijk Vlaanderen
tijdens het Vlaams Nationaal Zangfeest.
Het Plan
Maar ook die radicale flaminganten vinden
ruimschoots hun gading in de kakafonie van commentaren. De waarschuwingen
vanuit Belgischgezinde hoek klinken hen als muziek in de oren, zoals recent nog
van Francis Delpérée : “Ce gouvernement va miner les fondements de l’Etat.” (La
Libre, 29 september). Zij nemen met plezier acte van de nauwelijks verholen
dreigementen vanuit PS-hoek om de federale regering stokken in de wielen te
steken met belangenconflicten. Voor hen is de ja-stem in de Lotto-arena het
startschot voor vijf jaar van communautaire heibel (als de regering het al zo
lang uithoudt), waarmee het bewijs zal zijn geleverd dat het federale België
niet werkt.
Wat de Vlaams-nationalisten echter vooral ja zal
doen stemmen op het congres is het geloof dat er achter de N-VA-deelname aan
deze regering een briljante strategie schuilgaat om het confederalisme te
realiseren. Die strategie is vooralsnog grotendeels in nevelen gehuld. Want als
De Wever nu al in zijn kaarten zou laten kijken, dan is deze regering een
doodgeboren kind. De strategie is hoogstens bekend bij een zeer klein groepje
van ingewijden rond De Wever, vermoedt men. Maar de vaste overtuiging dat zo
een Plan bestaat – al was het maar in het hoofd van de voorzitter – is wellicht
voldoende voor veel Vlaams-nationalisten in de N-VA om enthousiast het licht op
groen te zetten voor een regering die, paradoxaal genoeg, de staatshervorming
voor minstens vijf jaar in het diepvriesvak stopt.
Dat de liberale en Vlaams-nationale N-VA-ers
morgenvanavond eensgezind het regeerakkoord zullen goedkeuren, daar bestaat
weinig twijfel over. Maar hoe zal de N-VA daarna evolueren ? Hoe zal de partij
zich gedragen in de regering ? Het is vooral die vraag die voor de nodige
suspense zal zorgen rond Michel I. Het is van 1991 geleden dat er nog Vlaams-nationalisten
in de federale regering zaten. Maar de Volksunie-ministers waren altijd
redelijk salonfähige figuren, die zich gemakkelijk konden schikken in hun
Belgische rol. Zal vice-premier Jan Jambon met evenveel enthousiasme ‘leve
België’ roepen als vice-premier Hugo Schiltz in 1988 ? We zijn benieuwd.
N-VA?
Intrigerender nog is de vraag hoe de partij als
geheel zal evolueren. Zal de N-VA zich de komende vijf jaar ontpoppen tot een
‘verantwoordelijke’ centrum-rechtse mainstream-partij die haar Vlaams-nationale
verleden geleidelijk aan achter zich laat ? Een machtsmachine die het Belgische
staatsapparaat vooral wil bezetten eerder dan het af te bouwen? Of zal de N-VA
het staatsschip meer dan ooit richting confederalisme sturen, nu de partij het
roer zelf in handen heeft ?
Hoe dan ook, ‘Michel I’ wordt een spannende
thriller met vijf jaar van politieke suspense en een volstrekt onvoorspelbare
ontknoping. Alleen al daarom is het goed nieuws dat deze Star Trek-coalitie
(formerly known as Kamikaze) alsnog het levenslicht ziet. Laat deze regering
maar eens die onbekende oorden verkennen, waar geen enkele Belgische politicus
zich tot nu toe heeft gewaagd. Vooruit dan maar, ‘Beam them up, Scotty’.
UITLEIDING
O Maar die arrogante klootzakken die nu in het zand
bijten, zullen wel weer op hun pootjes vallen. Alhoewel zelfs dan blijven het klootjes
met pootjes. Ergens moeten zij zich toch realiseren, dat er een einde is
gekomen aan de ‘consensusdemocratie’ waar de minderheid baas speelt over de meerderheid.
Neen, het is zoals de H. Augustinus, Kerkleraar,
het uitdrukte: ‘Mest en is geen heiligheid, maar ’t is de ziel der landbouw’.
Zo ook is BDW geen heiligheid, maar hij is de ziel der groiete….
*
Op een eeuwig zwijgen
en nergens en door niemand verder te vertellen.
(Get) Digitalia
*
EINDE
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten