1159 - FORMAAT A4 EXTRA STRONG, MAAR ARM : ARMSTRONG

 

***

1159 - FORMAAT A4 EXTRA STRONG, MAAR ARM : ARMSTRONG

 

Dit is ‘n Armstrong

 

Maar zeker niet de zwarte Louis Armstrong;!

 

***

 

Ja, het  is nu wel zeker : de crack uit Amerika was helemaal geen crack, maar een crook. Het verschil in differentie in de wielerwereld is niet groot maar voor elke waarnemer wel dieper dan de Oceaan tussen onze twee werelden.

Heel de sportwereld kijkt verbaasd. Dat het is uitgekomen. Niet dat het gebeurde. Dat wist iedereen, maar iedereen vooral in de media, had gehoopt dat het nooit zou uitkomen. Mister N°7, géén James Bond, stel U voor! En al dat mooie sponsor-geld dat lijk een tube tandpasta leeggeknepen werd om het publiek te gerieven!

Armstrong, zelfs met de ongeziene overwinning op de kanker in zijn getraind lichaam staat nu op deze wereld maar één ding meer te doen : arm als een luis te verdwijnen naar daar waar hij ooit vandaan kwam : de anonieme eeuwigheid. Als hem tenminste daartoe geen handje toegestoken wordt door een van die miljoenen gedupeerde slachtoffers.

Hij kwam, hij zag, hij overwon, maar moest toen zijn schup afkuisen.

 

 

Ter zake :

'If you want to make it, you got to take it'

Hou op met dat gedoe over hoe nu plots de beerput openbarst in al zijn stinkende vuiligheid, maak ons niet wijs dat er alleen nog viooltjes geuren in het peloton

Ik weet echt niet hoe hij het heeft klaargespeeld om iedereen jarenlang te bedotten", zei een verbijsterde Eddy Merckx in de pers. En de uitspraak van Armstrong dat het onmogelijk is om een Tour te winnen zonder doping, vindt hij al helemaal schandalig.

Er blijven mensen die wellicht eeuwig in een staat van absolute ontkenning zullen leven.

Terwijl we het allemaal hadden kunnen weten, en we het eigenlijk ook wel wisten. Bij halve sportanalfabeten zoals ondergetekende puur intuïtief: je weet gewoon dat het menselijk lichaam niet gebouwd is om krachtinspanningen zoals die wekenlang in de Ronde gevraagd worden, op te brengen. Bij getrainde wielertoeristen, die zich toch moeten hebben afgevraagd hoe het komt dat het topgroepje uit de Tour twintig kilometer per uur sneller op een col vlamt. Bij die inmiddels gepensioneerde wielerjournalist die in de tijd dat journalisten nog in de slaapkamers van de renners mochten, daar de ene pillenstrip na de andere ontdekte, en me vertelde: "Maar ja, wij waren geen apothekers, hoe konden wij absoluut zeker zijn?"

Laten we de hypocrisie nu eens eindelijk achterwege laten. De Belg Kurt Van de Wouwer, elfde in de Tour van 1999, is vandaag eigenlijk winnaar, want de tien voor hem zijn inmiddels allemaal op doping betrapt. En dan nemen we gemakshalve aan dat Van de Wouwer wel op water en brood reed.

Het was niet alleen Armstrong, het was niet alleen wielrennen. Eerder deze week zond Canvas nog eens The Race uit, over de legendarische 100-meterfinale op de Spelen in Seoel, waar vier atleten onder de tien seconden doken, en er nog meer aan de anabole steroïden en de groeihormonen zaten. Ook zij vertelden over de mantra in hun wereldje: "If you want to make it, you got to take it." Dat weten we nu, dat wisten we toen eigenlijk ook al wel.

Dus hou op met dat gedoe over hoe nu plots de beerput van een vorige generatie openbarst in al zijn stinkende vuiligheid, maak ons niet wijs dat het inmiddels allemaal achter de rug is en dat er alleen nog viooltjes geuren in een peloton dat volledig naturel zou zijn gaan rijden. Want de grote boze Armstrong is nu afgeslacht, heeft zijn publieke biecht gedaan, zijn overwinningen afgegeven, en dus is er plots geen probleem meer.

Nee dus. Wie het toen wou weten, wist dat er tien jaar geleden doping was. En wie het vandaag wil weten, weet dat die er vandaag ook is.

Omdat topsport nu eenmaal een onnatuurlijk aftasten van uitersten en grenzen is. Waar de beloningen in reputatie, eer, geld, vrouwen zo groot en verleidelijk zijn, dat er altijd ploegen en sporters zullen proberen om de boel te belazeren. Waar er bij zullen zijn, zoals Armstrong, die het beter en professioneler doen dan anderen, en er dus langer mee weg zullen geraken. Hem treft niet eens de ergste schuld. Want dit verhaal vertelt, meer dan over Armstrong, iets over de samenleving waarin deze mensen uitgroeien tot helden.

Het is niet eens nieuw. In de eerste eeuw van onze tijdrekening tekende schrijver Petronius het al op: 'Mundus vult decipi, ergo decipiatur'. De wereld wil bedrogen worden, dus laten we haar bedriegen.

Yves Desmet

Hoofdredacteur

 

***

 

 

Volgen s mij is het verhaal van de doping (of dat van de drigs- heel eenvoudig om op te lossen. Aan het spul gewoon een reukloos, kleurloos en smaakloos product toevoegen, waardoor de huid van het menselijk lichaam groen uitslaat. Groen met dezelfde soort strepen als we de bar-code zien op wat we kopen in de grootwarenhuizen.

De klassering en de prijzen kunnen dan toegekend worden, aan de atleet die de mooiste combinatie bij  elkaar gespoten of geslikt heeft.

Op die manier zou Lance Armstrong nog in ere kunnen hersteld worden, zoals U ziet op de afbeelding hierboven. Als Ecce Homo..

 

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.