High Noon in Iran II - Dit is onze revolutie en wij geven niet op
CLARK KENT
Terwijl het regime haar morele en ideologische gezag verloor en geconfronteerd werd met heftige kritiek van dissidente mullahs, toonde de Sea of Green op 9 juli haar vastberadenheid door toch weer de straat op te gaan - 10 jaar na de studentenopstand van 1999, ook al wisten ze dat ze door politie en milities zouden worden aangevallen en afgetuigd en mogelijk gearresteerd, gemarteld en zelfs gedood konden worden.’
De Times en de New York Times berichtten uitgebreid over de demonstraties van 9 juli:
Tehran: army of police and militiamen attack unarmed protesters, The Times.
"The security presence was massive. It was like a military occupation," one witness told The Times. "They were clubbing the hell out of people."
The greater victory belonged to the demonstrators, however. Male and female, some quite old, they came armed with nothing more than a burning sense of injustice. They defied the risk of serious physical injury, and the very real possibility of arrest, incarceration and torture. They did this to show the world that their resistance to Iran's brutal and illegitimate government has not been extinguished.
"We went today to show them that we are still here and are not going away and they can’t talk or scare us away. And we'll be back every time there is an occasion to commemorate or when we're asked to," said Maryam, a young female office worker nursing an arm injured by a baton blow. “We want to be heard. We are not going to let the regime ignore us,” said Ahmad, a young man in his twenties.
De moed en vastberadenheid van de Sea of Green vloeit voort uit de vaste morele overtuiging dat zij vechten voor de juiste zaak en het vertrouwen dat ze uiteindelijk zullen zegevieren.
De demonstranten hebben ook de steun van het volk. Dit blijkt o.a. uit het feit dat winkeliers de rolluiken van hun zaak openden om demonstranten binnen te laten, om ze vervolgens snel te sluiten om hun belagers van de overheidsgetrouwe milities buiten te sluiten.
Iran Protesters Take to Streets Despite Threats, The New York Times
As tear gas canisters cracked and hissed in the middle of crowds, and baton-wielding police officers chased protesters up and down sidewalks, young people, some bloodied, ran for cover, but there was an almost festive feeling on the streets of Tehran, witnesses reported in e-mail exchanges.
A young woman, her clothing covered in blood, ran up Kargar Street, paused for a moment and said, “I am not scared, because we are in this together.”
The protesters set trash afire in the street, and shopkeepers locked their gates, then let demonstrators in to escape the wrath of the police. Hotels also served as havens, letting in protesters and locking out the authorities.
De Iraniërs stuurden een duidelijke boodschap aan de wereld: hun revolutie is nog lang niet voorbij en zij zijn vastberaden om een onrechtmatige, tirannieke regering ten val te brengen. Daarvoor verdienen zij onze steun – en onze bewondering.
Het verraad door het Westen
Van de cynische ‘realisten’ in de regering Obama hoeven de Iraniërs echter geen steun te verwachten. Daar komt men liever op voor de belangen van autoritaire linkse presidenten die de grondwet eigenmachtig willen herschrijven om langer aan te kunnen blijven, zoals Zelaya in Honduras. Waarom links de Iraniërs liever laat barsten heeft mijn collega Bottehond al uit de doeken gedaan: Waarom links de Iraanse Opstand niet steunt
Hoe kan het Westen de Iraanse Opstand steunen?
Caroline Glick daarentegen laat zien dat we veel meer kunnen doen om de Iraanse Opstand te steunen.
Irans grenzen zijn poreus, betoogt Glick. Wapens kunnen makkelijk worden binnengesmokkeld en in handen van onderdrukte minderheden als Azeri’s, Koerden en Baluchi’s worden gespeeld.
De Perzen – de grootste bevolkingsgroep – kunnen worden gesteund via internet en radio- en satellietuitzendingen. Op die manier kunnen de Iraniërs van betrouwbare en relevante informatie worden voorzien.
Numbering the days of dictators, Jewish World Review
Daarnaast is de Iraanse economie sterk afhankelijk van importen uit o.a. de EU. 40% van de benzine moet worden geïmporteerd, omdat er in Iran onvoldoende raffinaderijen zijn. Een boycot, ook zonder Rusland en China, zou hard aankomen in Iran.
De illusie van de Islamitische Republiek
Op vrijdag 17 juli hield Rafsanjani een preek tijdens het Vrijdaggebed op de Universiteit van Teheran. Het was een emotionele toespraak waarin hij de machthebbers bittere verwijten maakte en bezwoer dat de twee pijlers van de Iraanse Republiek samen moeten gaan.
"We believe in the Islamic Republic ... they have to stand together.” (..) “If 'Islamic' doesn't exist, we will go astray. And if 'republic' is not there, [our goals] won't be achieved. Where people are not present or their vote is not considered, that government is not Islamic."
Rafsanjani loopt echter achter de feiten aan. Ahmadinejad en Khamenei hebben allang laten zien dat een islamitische theocratie en een republiek (democratische rechtsstaat) – die in naam 30 jaar lang co-existeerden – volkomen onverenigbaar zijn. Door te proberen om de twee in harmonie met elkaar te brengen heeft Rafsanjani echter wel laten zien dat de rechtsstaat voorrang zou moeten krijgen.
Rafsanjani’s emotionele kanselrede kwam nadat ayatollah Khamenei de overwinning van Ahmadinejad geldig had verklaard en uitsprak dat het verkiezingsresultaat niet meer in twijfel mocht worden getrokken. Rafsanjani legde dit dus naast zich neer en riep er ook toe op om de liberale krachten in Iran te apaiseren.
Tijdens zijn preek werd Rafsanjani herhaaldelijk onderbroken door moskeegangers die “azadi, azadi” riepen – Perzisch voor vrijheid. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij uitlegde hoe de Profeet Mohammed “de rechten van zijn volk respecteerde”. Ook kritiseerde hij de golf van arrestaties en drong aan op de vrijlating van gevangenen.
Dat Mohammed zich zo bekommerde om het respecteren van rechten is nieuw voor mij. Hiermee erkent Rafsanjani echter wel impliciet de morele superioriteit van de westerse vrijheid aan de islam.
High Noon in Iran?
Na de kanselrede van Rafsanjani kwam ex-president Mohammed Khatami met een voorstel voor een referendum over de rechtmatigheid van nieuwe regering. Dit referendum zou moeten worden gehouden door de Expediency Council, die wordt voorgezeten door Rafsanjani. Dit komt neer op nieuwe verkiezingen, maar dan georganiseerd door een groep die de resultaten niet ten gunste van Ahmadinejad beïnvloedt.
Als het meezit, kan dit uitdraaien op het equivalent van de Poolse verkiezingen van 1989, toen het regime zich genoodzaakt zag om semivrije verkiezingen te houden die vervolgens met overmacht werden gewonnen door Solidariteit. Die historische verkiezingen werden door Solidariteit d.m.v. een poster getypeerd als een High-Noon-achtige confrontatie.
Wat Iran echt nodig heeft is echter een referendum over welke regeringsvorm Iran moet krijgen. Hiermee zouden de Iraniërs de kans krijgen om de theocratie weg te stemmen. Hoe dan ook, Khatami’s voorstel heeft weer een flinke barst geslagen in de muur die het regime probeert overeind te houden.
Driezijdig conflict
We mogen niet vergeten dat de Iraanse Opstand een driezijdig conflict is. Aan de ene kant is er een conflict tussen twee facties binnen het regime (het Khamenei-Ahmadinejad-kamp en het Rafsanjani-Khatami-kamp), dat een ideologisch conflict weerspiegelt tussen onbuigzame militaristen die voor een onvervalste theocratische dictatuur gaan en hervormers die pogen de theocratie te combineren met democratisch bestuur. Daarnaast is er ook een conflict tussen het regime en liberale krachten, tussen de theocratie en een seculiere staat.
Momenteel tekent zich in Iran een alliantie af tussen het Rafsanjani-Khatami-kamp en de liberalen, die zich samen verenigen tegen Ahmadinejads belegerde, militaristische en theocratische vleugel. Mir Hossein Mousavi is de link tussen de hervormers binnen het regime en de liberalen. Als insider van het regime hoort hij thuis in het Rafsanjani-Khatami-kamp, als presidentskandidaat kwam hij op voor kwesties die de meer seculiere liberalen aanspraken.
De liberalen hebben de steun van hervormers binnen het regime nodig, omdat de laatsten met hun morele gezag het regime tot concessies kunnen dwingen, zoals bv. de vrijlating van gevangen demonstranten.
Brede verzetsbeweging
Op 23 juli kondigde Mir Hossein Mousavi de oprichting van een brede maatschappelijke beweging aan, die de tirannie moet gaan bestrijden.
Of het nu echt 1989 in Iran is, en de Berlijnse Muur van het Islamisme gaat vallen, is op dit moment niet te zeggen. Maar Iran heeft nu wel een echte oppositiebeweging met steun onder de bevolking én binnen de hervormers-vleugel van het regime.
We mogen echter niet vergeten dat Ahmadinejad een gek is die het Einde der Tijden en de terugkeer van de Twaalfde Imam dichterbij wil brengen door chaos en conflicten te veroorzaken. Zo snel zal iemand die het Einde der Tijden dichterbij wil brengen zich niet laten demoraliseren. Het regime komt nu met showprocessen naar stalinistisch model, compleet met d.m.v. martelingen afgedwongen valse bekentenissen.
Tehran Court Tries Top Reformists, The Wall Street Journal
Conspiracy Trial for 100 Dissidents Begins in Iran, The New York Times
Geen opmerkingen:
Een reactie posten