DWEILEN MET DE KRAAN OPEN

DWEILEN MET DE KRAAN OPEN
Wat mensenkibnderen elkaar aandoen (*)
Rennen, snel rennen. Op dit korte, beslissende moment de snelste zijn. Alleen daar komt het op aan. Abdullah kan rennen. Hij rende al voor zijn leven voor de Taliban. Daarna werd er door Afghaanse politieagenten in Kaboel op hem gejaagd. Tenslotte werd hij door soldaten achterna gezeten in de bossen ten zuiden van Kusadasi aan de Turkse Egeïsche kust. Abdullah was ze allemaal te snel af.

Nu staat hij met zijn vrienden aan de kant van een invalsweg die naar de West-Griekse havenstad Patras leidt. Zo meteen zal hij weer rennen.

Het is een groep van ongeveer 30 jonge mannen – vluchtelingen. Afghanen, Tadzjieken, Oezbeken. Ze komen allemaal uit Afghanistan. De jongste is 15 jaar oud. Ze willen allemaal naar Italië, Duitsland of Engeland. Ergens heen waar men ze opneemt. Als het Griekenland maar niet is. Hier wordt nog niet eens 1% van de asielzoekers als zodanig erkend. Voor de meesten van hen is Patras slechts een tussenstation op hun maandenlange vlucht.

”We gaan”, fluistert Abdullah, ”de voorste vrachtwagen rijdt naar de haven.” De mannen, die tot dan toe doodstil in de schaduw onder een palmboom zaten, springen overeind. Een vrachtwagen met een Nederlands kenteken komt dichterbij. De chauffeur moet op deze plaats wat langzamer rijden, omdat de weg is opgebroken.

Als de vrachtwagen de mannen passeert, begint de jacht. De Afghanen sprinten vooruit en rennen zo snel ze kunnen. Abdullah heeft een breekijzer in zijn hand die hij vasthoudt als een estafettestokje. Dan bereikt de groep de laaddeuren. De vrachtwagen is langzamer gaan rijden. Bliksemsnel zet Abdullah het breekijzer achter het slot. Een korte ruk en de deur springt open. De mannen kruipen de laadruimte in. Vier van hen lukt het. Abdullah is er niet bij. ”De deur”, schreeuwt eentje, ”doe de deur dicht!”. Abdullah gaat aan de achterklep hangen, doet de deur dicht en springt bij een snelheid van 30 km per uur van de vrachtwagen af.

”Velen zitten in de wielkassen, een paar liggen op de as”

”We hebben geen andere mogelijkheid”, vertelt Abdullah. ”Onze situatie wordt steeds erger. Er heerst oorlog bij ons. De Taliban vermoordt ons. We zijn gevlucht via Iran. Iedere dag proberen we ons in een vrachtwagen te verstoppen om op de veerboten naar Italië terecht te komen.”

Sinds drie maanden is Abdullah op de vlucht. Hij is net 20 jaar geworden en hij had, net als veel van zijn leeftijdgenoten uit Afghanistan, alleen de keuze: vechten of verdwijnen. ”Of je sluit je aan bij de Taliban, of je gaat in het leger of je wordt politieagent. Een andere mogelijkheid is er niet”, zegt hij.

Het haventerrein van Patras wordt bewaakt als een extra beveiligde afdeling van een gevangenis. Op het drie meter hoge stalen hek is vlijmscherp prikkeldraad aangebracht. Er wordt gepatrouilleerd door de havenpolitie en door militairen. ”Ik wil ervoor zorgen dat er geen enkele vluchteling meer op het haventerrein komt. Dat is mijn werk”, zegt Athanassios Athanassopoulos, sinds november 2008 commandant van de havenpolitie van Patras.

Chaotische scènes zoal vorig jaar mogen niet meer gebeuren. Destijds probeerden soms honderden vluchtelingen tegelijk het haventerrein te bestormen om op een van de veerboten te komen. ”Wij controleren iedere vrachtwagen voor de inscheping”, verzekert de commandant. ”En we pakken altijd vluchtelingen die zich verstopt hebben. Er zitten er veel in de wielkassen, een paar liggen op de as, weer anderen verstoppen zich onder de watermeloenen.”

De opdracht van Athanassopoulos is onbegonnen werk: in het hoogseizoen vertrekken er dagelijks ongeveer 12 veerboten naar Italië en moeten er meer dan 1200 vrachtwagens worden gecontroleerd.
Alleen al in Patras, zo vermoeden de instanties, zouden zich soms meer dan 4000 vluchtelingen ophouden: Irakezen, Afghanen, Somaliërs of Palestijnen. Enkele van hen huisden in een provisorisch kamp aan de rand van de stad in hutten gemaakt van plastic, karton en hout. Enkele weken geleden maakten de bulldozers het kamp, waarin uitsluitend Afghanen woonden, met de grond gelijk. De politie arresteerde 44 minderjarigen, het grootste deel van de 800 bewoners kon vóór de ontruiming naar Italië ontsnappen.

In het centrum van internationale mensensmokkelaars

Of het nu Afghanen, Irakezen of Somaliërs zijn, bijna allemaal komen ze op een gegeven moment op hun vlucht in het Turkse Izmir terecht. De havenstad aan de oostelijke Middellandse Zeekust geldt al lange tijd als het strategische centrum van internationale mensensmokkelaars. Het eerste aanloopadres van de vluchtelingen ligt in het stadsdeel Basmane. De wijk is oud en vervallen. Handelaren prijzen er schreeuwend hun waren aan. Oude mannen zitten op plastic stoeltjes te kaarten. Het is heet en lawaaierig en de jonge mannen, die in kleine groepjes tegen de muren van de huizen aanleunen, vallen niet op. Ze wachten op hun mensensmokkelaars die hen naar Griekenland moeten brengen. Ze wachten dagenlang, vaak zelfs weken. Een telefoontje, een geheime ontmoetingsplek en dan gaan ze een boot op.

Ahmed wacht al drie maanden. Hij zegt dat hij Palestijn zou zijn. De meeste vluchtelingen uit Noord-Afrika beweren dat. ”De Marokkanen of Algerijnen denken dat ze zo een betere kans op asiel hebben”, zegt Ahmed, die, net als zijn kameraden, geen paspoort meer heeft. Ahmed zegt dat hij vanuit de Gazastrook via Egypte naar Izmir gevlucht zou zijn. ”Ik heb 7000 dollar betaald. We werden op een vissersboot gebracht die ons naar Griekenland zou brengen. In plaats daarvan hebben ze ons op de Turkse kust gezet. Toen heeft de politie ons gepakt.” De gearresteerden moesten hun persoonlijke gegevens opgeven en werden weer vrijgelaten: uitgerust met een verblijfsvergunning voor twee maanden en de verplichting Turkije te verlaten.

Veel van de vluchtelingen hebben 5000 dollar betaald, veel ook 10.000. Hoe ze aan het geld komen, zeggen ze niet. Ahmed wil nog één ding over de mensensmokkelaars zeggen: ”Ze verdienen miljoenen. Als het moet, vermoorden ze ook mensen. Ze zijn gevaarlijk. Tijdens de vlucht gaat het om leven of dood!”

Ahmed slaapt in een goedkoop en smoezelig pension vlakbij het marktplein van Basmane. Samen met 19 landgenoten deelt hij een kamer van 30 m². Voor € 2,50 per persoon per nacht. De mannen zitten op hun bedden. Ze bezitten alleen datgene wat ze aan hebben. De vlucht naar een van de nabijgelegen Griekse eilanden kost 1500 dollar. Maar geld heeft in deze kamer bijna niemand meer. Ze praten zachtjes over hun vlucht, over mogelijkheden om naar Europa te komen. Daarbij vallen steeds opnieuw twee woorden: ”The Point” ligt in een natuurreservaat ten zuiden van Kusadasi. Het terrein is bergachtig, dichte bossen strekken zich uit tot aan de kust. Deze regio is nauwelijks te controleren door veiligheidsmensen. ”Als je het tot daar hebt gehaald, zijn het nog maar enkele honderden meters naar Griekenland”, vertelt Ismael. ”Ik was daar een keer en toen hebben militairen ons gesnapt.”

De instanties schatten dat er op dit moment meer dan honderdduizend illegale immigranten aan de Turkse kust op een overtocht naar Europa wachten. Doel van de meesten: het Griekse eiland Samos, dat op gezichtsafstand van Turkije ligt en op de smalste plek maar 1200 meter verwijderd ligt. Veel vluchtelingen proberen de zee-engte zwemmend over te steken. Anderen worden door mensensmokkelaars onder bescherming van de nacht in kleine rubberbootjes gezet en aan hun lot overgelaten. Velen overleven het niet. In 2008 werden voor de Turkse kust meer dan 200 drenkelingen geborgen.

”Als de vluchtelingen ons zien, slaan ze gaten in hun boten”

Meer dan tienduizend Somaliërs, Afghanen, Irakezen en Palestijnen is het vorig jaar gelukt om op Samos te komen – en daarmee in de EU. Maar op het kleine eiland is men niet ingesteld op de stormloop. Er patrouilleren dag en nacht boten van de kustwacht die proberen de buitengrenzen van de EU te beveiligen. Zo goed als ze kunnen. ”Het lukt ons nauwelijks meer”, zegt een politieman die anoniem wil blijven. ”Als de vluchtelingen ons zien, maken ze gaten in hun boten. Wij moeten ze dan redden en aan boord nemen. Dat is ons probleem. Het is dan een reddingsactie en we kunnen ze niet terugsturen naar Turkije.”

De regering heeft eind 2007 ten noorden van Samos-Stad een primitief kamp opgericht, waar meer dan 300 mensen, vooral Afrikanen en Arabieren, in barakken leven. Vier meter hoge hekken met prikkeldraad moeten verhinderen dat de vluchtelingen uitbreken. De mensen staan te dringen bij het traliehek. Enkelen houden hun kinderen in de lucht en roepen: ”Guantánamo”en ”Haal ons hier uit!”.

Uitgezet worden kunnen ze niet – waar naartoe? Turkije neemt ze zeker niet terug en slechts een paar bezitten geldige papieren. ”Wij willen naar Duitsland”, roept er eentje. ”Jullie hebben mensenrechten en we willen er in vrede leven.” Een opzichter dringt de gevangenen terug naar het midden van het kamp. Beelden zoals deze zijn niet gewenst.

In de haven van Samos, kort voordat de veerboot naar Piraeus uitvaart, stoppen twee bussen. Aan boord: 50 vluchtelingen, de meesten uit Somalië. Twee agenten in burger zetten de mensen in een rij. Dan gaat alles heel snel. Iedereen krijgt een ticket ter waarde van € 60,- voor de overtocht naar het Griekse vasteland, inclusief een tijdelijke verblijfsvergunning van een maand. Tien minuten later zijn ze allemaal aan boord.

Op deze manier lukte het de afgelopen jaren meer dan honderdduizend mensen naar Athene en Patras te komen. Van daaruit trekt de menselijke karavaan verder richting Italië, Engeland of Duitsland. Met de vrachtwagen, per boot of te voet.

Naar hun geboorteland wil niemand echter terug.

Bron: http://www.spiegel.de/panorama/0,1518,638303,00.html

Vertaald uit het Duits door:E.J.Bron in Het Vrije Volk

(*) Ondertitel door Digitalia
Boeketje Digitalia
Wat de mens van de wilde dieren onderscheidt? Moeilijke vraag om antwoorden, met de lectuur van bovenstaand artikel fris in Uw geheugen! Zien we immers op National Geography niet de trek van horden wilde dieren, die hun voedsel volgen, over duizenden kilometers!? Aalleen de oudere en de zwakken blijven over, om te sterven.
Wij, simpele mensen in het Aards Paradijs van de hoogst gevorderde beschaving ooit : we weten het ook niet meer. Moeten wij die stroom buiten drijven? Liefdevol ontvangen gaat immers niet meer : ze zijn met te velen…Zij denken hun voedsel bij ons te vinden, en zijn niet meer in te tomen, louter uit lijfsbelang….
Hallo, Darwin, ben je daar nog? Uitleg AUB! Moet toch een kleinigheidje zijn voor U! Je hebt wel het Scheppingsverhaal willen herinterpreteren. Het is je wel niet helemaal gelukt, maar door je stuntelige benadering heb je wel voor een betere belichting gezorgd. Probeer ons dit uit te leggen AUB. Wij zijn er te simpel voor.
In feite komt onze vraag neer op het volgende: de uittocht uit alle ’s Heren landen, naar het Aards Paradijs van de Beschaving…verdient dat niet de kwalificatie van MISDAAD? Waaruit de tweede vraag komt, deze keer niet meer aan de overleden Darwin, maar aan de levende wereldleiders : wie profiteert !? We weten wie de uitvoerders zijn: de maffia-mensenhandelaars en de corrupte plaatselijke chefs. Maar wie profiteert van deze misdaad tegen de menselijkheid, het recht op een menswaardig leven?! De vraag stellen is ze beantwoorden…..
Overal richt men G8 – G 20, enz in, over de opwarming van de aarde, de economie, het milieu, de CO²-uitstoot, maar nergens over de aanpak van deze volksverhuizingen, die het einde van onze beschaving inluiden. Er is nochtans veel werk aan de winkel voor nog een paar duizenden Al Gore’s. Want dit onderwerp is werkelijk een ‘Inconvenient Truth’…

Digitaliaanse Diverse Divergentia
Praktische aanpak: iedere politiek mandataris; volksvertegenwoordiger, minister in elk land van de partijen met boter op hun hoofd en bloed aan hun handen, nemen bij hen thuis een grote familie van die gelukzoekers op, geven hen onderdak, bescherming en een menswaardig bestaan, ditmaal niet op kosten van ‘t Gemeen, maar op hun eigen kosten en hun eigen verantwoordelijkheid. In de Bisschoppelijke Paleizen is er plaats voor verschillende tientallen ongelukkigen, en in de Koninklijke verblijven voor meerdere honderden. Voor de welzijnswerkers en de ‘rondlopers’-straatschuimers die in het verleden ijverden (op kosten van ’t Gemeen) voor de onbeperkte opvang van zo’n sukkelaars, wordt voorzien dat ze het dubbele zouden opnemen van wat geldt voor Ministers. In geval ze niet bij machte zijn, deze kosten zelf te dragen, want nog nooit gewerkt, zullen ze voor het tiendubbele verplicht zijn het nodige met eigen handen te verdienen.
Wedden dat er binnen de kortste keren paal en perk gesteld wordt aan de onmenselijke invasies!? Dat er eindelijk ter plaatse van hier uit initiatieven zullen genomen worden, en fluks uitgebreid, om een beetje ‘Aards Paradijs’ naar daar te exporteren!
Praktische aanpak van die praktische aanpak. Zou er kunnen in bestaan, een volksraadpleging (referendum) te organiseren, liefst gelijktijdig in al onze ‘rijke landen’, spontaan opgezet door ‘de mensen’….Een enkele vraag zou volstaan: Ja/Neen Organiseren we ter plaatse welstand in de thuislanden’ Met misschien, in kleine lettertjes, een PS, waarin staat dat, wie de organisatie aanpakt en uitvoert, persoonlijk verantwoordelijk moet zijn, want dat er een ‘negatieve welstandsbelasting, d.i. teruggave’ hiervoor in het leven zal worden geroepen, wan,t dat alle andere vorm van binnenlandse hulp, OCMW, leefloon, enz, aan die gelukzoekers wordt opgeschort, wat een enorm batig saldo zou meebrengen….De voorkeur-kandidaten voor die welstandsorganisatie ter plaatse zou bijvoorbeeld kunnen zijn de vroegere missionerings-orden, omdat zij geacht worden voldoende kennis (en onthechting) in huis te hebben. NGO’s (Niet Gouvernementele Organisatrices) worden onder curatele geplaatst, en onderworpen aan de misssionerings-orden….Gedaan dus met amateurisme…
Wij hebben de kennis in huis, en die ervaringsdeskundigen, die ooit ‘de besten onzer broeders en zusters’ werden genoemd in katholieke middens, zij hebben de ervaring. Het zou een viervoudige-win-win situatie kunnen worden: de thuislanden worden er beter van, onze economie en de tewerkstelling bloeien weer op, ‘de godsdienst van de vrede’ wordt vervangen of teruggedrongen door een Nieuwe Christenheid, en wie weet, wordt meteen niet de aids-plaag ingedijkt en overwonnen….
Een nieuw soort revolutie zegt U? Ja, en waarschijnlijk een die zal beginnen en eindigen in Dromenland…Een Utopia! Maar beter een Uopia dan een Eurabia…

Pssst ‘Als ik ooit eens 5 minuten tijd had’….Mijn geweten wringt een beetje…Ik zou best zo’n prachtgezinnetje in huis willen nemen, om ze in leven te kunnen houden zou de helft van wat nu besteed wordt aan mijn (geweldige) herdershonden volstaan..Wij zouden graag het weinige dat we hebben, willen delen met hen. Tot ze, hier, maar liever in hun thuisland, op eigen benen kunnen staan. Maar tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg, en vooral die praktische bezwaren. Want de hypocriete wereld rondom zou ons verwijten slavendrijvers te zijn, goedkope werkkrachten in huis te halen…. Hallo, zwerversfamilie ergens te velde…Kom gerust over. Wij geven je de nodige ‘papieren’, namelijk de geschreven verzekering dat wij U in huis genomen hebben, onder het motto ‘wat ge aan de minsten van de Mijnen hebt gedaan’….Wisten we dat daarmee de wereldnood gelenigd ware…