Ongehoord! Dit ‘na-bericht’ in Het Nieuwsblad!
De TeeVee had nochtans zo zijn best gedaan, de politiewoordvoerders in Gent ook, toen ze berichtten over de steekpartij waarbij politiemensen neergestoken werden door een ‘te colloqueren persoon’, die plmotsing gewapend scheen te zijn. Met een mes, die, zoals iedereen weet, eigen is aan dat soort mensen. Het ging om een uit de hand gelopen arrestatie, met opvoering van de zoveelste gebruikelijke nuttige idioot, die aan het wauwelen ging over dat soort ‘patiënten’
De vele schotelantennes op de achtergrond van het betrokken appartementsgebouw van het gebeurde deden een heel klein belletje rinkelen….En vandaag brengt Het Nieuwsblad de ware toedracht toch aan het licht zeker! Van twee dingen een.
Ofwel geldt de pest-beschutting (cordon sanitaire) voortaan ook tegen dat onderkruipend ongedierte van straathoernalisten, dat luistert naar de namen Geert Neyt en Steven De Bock, ofwel voelt het ‘management’ van Het Nieuwsblad de hete adem van de ‘change’ die in de lucht hangt. Ik ook, net als zovele anderen met het hart op de juiste plaats (Ja Ja, ook Filip Dewiter!), voel het kantelmoment van de open-armen-politiek aan mijn elleboog.
'Vier slachtoffers door amateurisme'
Zoon gestoorde man hard voor politie
GENT - 'Als de politie de gedwongen opname van mijn vader niet zo amateuristisch had aangepakt waren er geen vier slachtoffers gevallen', zegt Mohamed Amallah (24). 'We hadden de politie nochtans zo gewaarschuwd.'
'In dit verhaal zijn er alleen maar verliezers. Wij als familie, mijn vader die gestorven is, de agenten die gewond geraakt zijn... En dat terwijl dit drama voorkomen had kunnen worden.' Mohamed Amallah heeft zijn vader voor zijn ogen zien sterven na de uit de hand gelopen gedwongen opname woensdag. De emoties razen door zijn lijf, maar hij wil de zaak zo rationeel mogelijk bekijken.
Maar ook dan kan hij maar tot één conclusie komen. 'Ze hebben deze hele zaak aangepakt als een routineklus. Terwijl wij als familie al het mogelijke hadden gedaan om de politie duidelijk te maken dat het razend gevaarlijk zou worden. Mijn vader is anders geen agressief man. Hij is ziek, maar hij beseft dat niet. Hij wil niet behandeld worden. Twee maanden geleden stopte hij met zijn medicatie die hem rustig moest houden, en sindsdien ging het steeds verder bergaf. Hij besefte dat we hem opnieuw zouden laten opnemen. Daarom had hij altijd een mes bij zich, om voorbereid te zijn als de politie hem zou willen arresteren. Hij had ons heel duidelijk gemaakt dat hij het zou gebruiken ook. Als de politie komt om mij op te pakken, dan is het zij of ik , had hij gezegd.'
Maandag was de oudste van de acht kinderen uit twee huwelijken met een medisch attest naar het parket gegaan om de 66-jarige Hamza Amallah gedwongen te laten opnemen. Het parket zag meteen in dat dit bij hoogdringendheid moest gebeuren en stuurde een fax naar de politie om de opdracht uit te voeren.
'Mijn zus heeft maandag met de coördinerende commissaris gebeld om een plan af te spreken. We hadden een hele strategie in elkaar gestoken. Zijn tweede vrouw zou hem buiten lokken door te vragen een brood te gaan kopen. Mijn broer zou hem achtervolgen, ik zou buiten de wacht optrekken en mijn zus zou de politie bellen om in actie te schieten. De politie beloofde dat ze binnen een kwartier ter plaatse kon zijn.'
Maar toen het plan woensdagochtend uitgevoerd werd, liep niets zoals afgesproken. 'Wij hadden een team van gespecialiseerde agenten verwacht, maar alleen twee jonge geüniformeerde agenten, een vrouw en een man, kwamen aanrijden. Toen al vreesde ik het ergste. Die blauwe uniformen zouden werken als een rode lap op een stier. We spraken af dat we boven in het appartement zouden wachten tot mijn vader zou aankloppen. Ik drukte de agenten op het hart dat ze hem meteen bij zijn binnenkomst in de boeien moesten slaan. Geef hem een seconde en hij trekt zijn mes , waarschuwde ik. En dan gaan jullie schieten. Maar ze zeiden dat ze alles onder controle hadden. Met een klein hartje heb ik me verstopt in een achterkamer omdat ik niet wou dat mijn vader me zou zien. Hij zou zich verraden gevoeld hebben. Dat wou ik hem niet aandoen.'
Toen liep het helemaal mis. De bejaarde man kwam in het halletje van de eerste verdieping van het appartementsblok, zag door de open deur twee uniformen, deinsde terug en botste in de hal op een tweede patrouille van twee agenten, die net de trap op kwam. 'Ik ben er zeker van dat de eerste patrouille niet eens wist dat er nog twee agenten zouden komen.'
Bij het zien van de agenten ging Hamza Amallah helemaal door het lint. Voor de agenten konden reageren, waren er al drie neergestoken. Een van hen schoot daarop de bejaarde man neer. 'Toen ik twee schoten hoorde, ben ik de gang in gelopen. Het was een slagveld. Twee agenten lagen op de grond, een stond rechtop te bloeden, mijn vader lag voor mijn ogen te sterven. Ik begon te huilen: Zie je wel? Ik had nog zo gewaarschuwd! '
'We willen benadrukken dat de familie Amallah de vier agenten niets kwalijk neemt', zegt Abderrahim Lahlali, de advocaat van de familie. 'Naast de dood van hun vader betreuren ze ook dat er agenten gewond zijn. Maar het parket is onvoorzichtig geweest en de politieleiding heeft zwaar geblunderd.'
Geert Neyt en Steven De Bock in HNB
Toch wel erg, zeker! Zo’n domme en onbekwame flikken moesten ze de bak indraaien! En wat zijn die lieve Marokkaantjes of Toerkjes toch weer zo onschuldig als pas-geborern lammetjes…Pas maar op dat er geen onvertogen woord valt, want Meester Abderrahim Lalilali (juist?) waakt!
Acht kinderen, waarvan een 24 jarige zoon die zich verstopt op het kritieke ogenblik: de sociale kassen zullen het geweten hebben, nu de arme geestesgestoorde echtgenoot neergeknald werd (welke straf hangt die agent, moordenaar, boven het hoofd?) en een arme weduwe en acht bloeikens van kinderen achterlaat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten