zaterdag 29 december 2012

.


.

1114 - DE H. GEEST IN DE VORM VAN EEN ABICHT- DUIF



Vijfgen na Kerstmis of integendeel vòòr de volgende




Maar de H. Geest komt altijd op Pinksteren, en voor dergelijk artikel zijn dat voor Ludo Abicht vijgen nà Pasen….

***





De Heer (?) Ludo Abicht, zowel als de kwaliteits-krant (?) De Morgen wezen bedankt voor deze klad klaar licht, geworpen in de politiek-correcte beerput van het belgicisme.

De waarheid kan pijn doen.

En nu? Gewoon overgaan tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd is? Er durven voor uitkomen, dat deze jongens, met het kelderen van het Geloof, met het badwater ook het kind hebben weggeworpen? Durven bekennen dat, dank zij hun schitterende ideeën, de zeden helemaal verwilderd zijn? Een remedie helpen zoeken zodat de jeugd weer respect kan bijgebracht worden? Iets aan hun ‘vrij-zinnige’ d.i. vrij van zinnen, opvoeding doen, zodat onze gevangenissen weer terugvallen op hun vroegere aantallen?

Wie weet, zou men zelfs van die kant uit, het eerste woordje kunnen plaatsen, om samen met dat vervloekte ‘extreem-rechts Vlaams Nationalisme’, naar een oplossing te komen? Eerlijk communicatie is de beste remedie tegen verzuring : kunnen ze nagaan in hun eigen voorgeschiedenis, toen ‘Links’ nog de vijand was van Kerk en Staat.

Het zal de Heer Ludo Abicht wel niet bekend zijn, maar het Christelijk Geloof heeft ooit een enorme schat gekoesterd die tegemoet kwam aan alle soorten menselijke frustraties. Het Ding luisterde naar de naam ‘Belijdenis’. Ontdaan van alle fransjes, kwam het hierop neer, dat de ‘bekentenis’ iets verkeerds te hebben gedaan, verlichting ofte ‘vergiffenis’ schonk aan elke getormenteerde ziel. De Kerk is daar nu (onterecht) een beetje beschaamd over en men is de biechtstoelen als een soort onnut meubilair gaan beschouwen. Men vindt die dingen nu bij de modernistische antiquariaten, waar ze gesleten worden als wand- en barmeubel in de luxueuze loften van partij-kopstukken. Daar worden nu zonden bedreven en meteen ook vergeven door de alcohol-dampen.

Lucas Va dertaelen was de eerste om ‘besef’ te tonen, maar het kiekenkot was te klein : zelfs als een vreemdeling U de kop insloeg, moest men deze nog blijven in huis halen, want het was een sukkelaar, die recht had op het vetgemeste kalf.

Ja, mensen, excuseer mij het gebruik van een beetje ouderwetse kerkelijke begrippen, in één spreekwoord samen te vattten : het berouw komt altijd na de zonde, en komt het er voor, dan is het maar ernaar.



***



Ter zake :

28-12-2012 - Ludo Abicht - de morgen

Overgenomen bij Iskander

***





Met zijn spits geschreven, schalks maar intelligent essay 'Een Vlaamse vloek in de linkse kerk' heeft Kevin Absillis jammer genoeg overschot van gelijk: waarschijnlijk is nergens ter wereld de kloof tussen de intellectuele elite en de bevolking dieper, zinlozer en daarom onaanvaardbaarder dan hier. Ik wou daar nog drie korte bedenkingen aan toevoegen.

Ten eerste begaan de leden van deze elite een strategische fout van formaat. Om onbegrijpelijke redenen denken ze dat hun scheldcampagnes tegen ieder die ook maar van ver met de Vlaamse beweging of zelfs met een Vlaams bewustzijn, hoe bescheiden ook, te maken heeft, het tij zullen keren en de misleide massa's tot inkeer zullen voeren. Keer op keer hebben ze moeten vaststellen dat hun aanpak zowat tot het omgekeerde resultaat geleid heeft, maar dat heeft hen niet belet, telkens opnieuw te beginnen.



Ten tweede, en dit is al erger, blijken ze geen enkel idee te hebben van wat 'links' of 'rechts' zou kunnen betekenen. Vanuit die onwetendheid worden bijvoorbeeld de verdediging van abortus, euthanasie en het homohuwelijk - inderdaad drie belangrijke morele verworvenheden- 'links' genoemd, terwijl dat daar totaal niets mee te maken heeft, want ook neoliberalen kunnen deze standpunten met overtuiging aanhangen. Zuiver wetenschappelijk is iemand 'links' die principieel en actief het asociaal en competitief kapitalistisch systeem als zodanig verwerpt en door een ander, sociaal en coöperatief model wil vervangen. In geen geval iemand die zich tegen grotere regionale autonomie verzet. Zo'n foute definitie zou bijvoorbeeld in Schotland, Québec, Catalonië en vele andere plaatsen niet eens begrepen worden.



En ten derde, en dat is bijzonder pijnlijk, hebben ze door schuldig verzuim de progressieve traditie van Vlaamse intellectuelen die in het verleden voor de sociale, politieke en culturele emancipatie van de gewone mensen gestreden hebben, afgebroken en op een groteske wijze vervangen door gênante steunbetuigingen aan het Belgische establishment en de monarchie. Faut le faire. Om daarna steen en been te klagen, omdat het domme volk van fermettebewoners en klootjesvolk, zeg maar de grote meerderheid van de Vlamingen, niet langer naar hen wil luisteren



***

Diagonaal doorlezen : het geval Lucas Van derTaelen deed me denken aan die boer, die op een goede dag vaststelde dat er 1 kieken door zijn draad was ontsnapt, en die daar nikske voor deed. Was de moeite niet. Zou wel koelen zonder blazen. Toen er later meerdere kiekens, waaronder Ludo Abicht, door datzelfde gat wilden ontsnappen, moest dat gat ineens wèl dicht. Maar toen was het te laat. De Grote PS-boer had intussen de Hereboer met zo’n Kersttoespraak in die zin willen opzadelen (kiekens binnen de omheining houden, Elio!), en zie : de kiekens willen als gevolg allemaal, zoveel mogelijk, zelfs 99%, uitbreken, om de stralende A van Antwerpse voorste haan te volgen. Het kleinste partij-voorzittertje van het land, geen pijp toeback waard, probeerde nog met eigen handen het gat te dichten, maar inderdaad, het was te laat : de vogels waren gaan vliegen…..

***





Fabeltjeskrant. Gisteren.

Lang geleden had eens een zeer jong meisje, zelf nog bijna een kind zijnde, een kindje gewild, maar dat werd haar ontroofd door haar jonger broertje, die weggestoken zat in de kast. In dat ‘nieuw samengesteld gezinnetje’ vielen geen papa’s noch mama’s te bespeuren. Het meisje was ontroostbaar, en deed beroep op een vriendje om haar kindje terug te krijgen. Het vriendje bonsde op de kastdeur, en begon te vechten met het broertje. Tot die tot inkeer kwam, het kindje teruggaf, en uit de kast kwam.

Niks dubbelzinnigs aan, hoor! En d’er is absoluut, ik zeg en benadruk a-b-s-o-l-u-u-t, geen verband met die paar groepsverkrachtingen van dezelfde avond….

Toen kwam er een lange snuit, en het varkentje was uit.

Zwans, zegt U? Ja, maar dat was wel het moderne sprookje dat een volwassen verteller aan een nest kleine kindjes zat voor te lezen, op de TV. Het scheelde niet veel, of er kwam een tekeningetje bij te pas, met Roodkapje in het bos, met haar baby op de arm, dapper onderweg naar een hippe ‘fuif’ in een of andere ‘discon-tent’ waar de overige kleutertjes in elkaars armen en benen ‘high’ zaten te zijn. Zonder berouw.

Voor een historicus is er anders wel wat werk aan de winkel. Het zou de samenleving goed doen, om alles te weten te komen over hoe het ooit verging met het eens zo machtige Romeinse Rijk. Iets over de nefaste bijwerkingen van ‘Brood en Spelen’ werd ons indertijd toegelaten, maar dat is dan ook alles. Een beetje meer details over decadentie en normen-vervaging zou heilzaam zijn. En ook, hoe het Rijk ontwricht werd door de aanvoer van al die wilde volksstammen, die allemaal hun zeg met daarnaast liefst een allochtoon als Burgemeester wilden hebben. .









Geen opmerkingen: