Gezapig bladerend
(maar met stijgende verwondering lezend in Magazine, het E-tijdschrift N°2 van het Vlaams Belang van de maand februari),
was ondergetekende onbewust dit trekkerslied uit Suid-Afrika aan het neuriën : zelf slapend en op automatische piloot vindt de trek zijn weg : wel naar huis toe rijdt die waâ….
Wat Johan Sanctorum daar verkondigt, komt dermate overeen met mijn eigen overtuiging, dat het bijna pijn doet het niet zelf te hebben neergeschreven. Het is als met Uw eigen spiegelbeeld geconfronteerd te worden, nadat men ’s morgens zijn brilleglazen heeft opgeblonken. Het voelt aan als thuiskomen met de ossewaâ na een lange tocht door de wildernis, maar dan zonder kompas en al zekerlijk zonder GPS. Met alleen de onveranderlijke sterrenbeelden als gids voor alles wat recht was en schoon, zoals de dichters zingen.
Samengevat : als eenmaal in de partij alle ballast zal afgeworpen zijn, en na verwijdering van het dorre hout, komt dan weer de bloei. Is, na elke winter, een rechtmatigheid van de natuur. Wat meebrengt, dat een jonge sterke boom veel nieuwe scheuten kweekt. En functioneert als de ware schaapstal. Ja, ik weet het : een uitbundig bloeiende boom vergelijken met een schaapsstal is wat exentriek, maar die schaapsstal slaat meer op de partij.
Het is anderzijds een feit, dat we ondertussen al bijna 3 maand met de Franscouiillonse dictatuur opgescheept zitten door de schuld van BDW. Ik val in herhaling, maar zal dat blijven doen tot het kleinste kind mij moet gelijk geven. BDW was te laf om na de laatste verkiezingen bij de Koning aan te kondigen dat de volgende regering een Vlaams-Nationale regering zou zijn. Hij verkwanselde aldus de rechtmatige verkiezingsoverwinning van de Vlamingen aan charlatan Di Rupo, en kreeg er niet eens het beloofde bord linzensoep voor. Ook dàt zal stilaan zijn doorgedrongen bij zijn eigen volgelingen. Zoals het ook stilaan zal doordringen, dat Wallonië ons meesleept in een dramatisch Grieks Drama zoals gisteren in een brandend Athene. In plaats van te worden meegezogen met de overige Nederlanden richting van het werkzame Noorden, wordt Vlaanderen met zware kettingen gebonden aan de Zuiderse aftakeling, die het gevolg is van het puurste graai-socialisme van de PS. Nog een weinig geduld, en de V°RT zal in Athene beginnen spreken van een soort Lente, vergelijkbaar met de opstanden in de Maghreb. In de hoop dat de vonken overslaan tot in Brussel….Want de socialen willen op een tegen-natuurlijke wijze Vlaanderen binden aan landen zoals Portugal, Spanje, Griekenland, Frankrijk, allen zonder uitzondering, al decennia lang gedirigeerd door de Rode Maffia van het niveau van Steve Stunt en van Rdy De Leeuw, de rode vakbonds-manitou. Italië hoort niet thuis in dat rijtje, omdat Berlusconi al bijna 10 jaar geleden de socialistische hegemonie heeft verbroken. Daarom geen goed woord in de media over Italië!
Nu laat ik Johan Sanctorum aan het woord over de vervalsing van inhoudsmaten. Want een begrip moet, net zoals een vaste overeenkomst ivoor maten en gewichten, regelmatig ge-ijkt worden. Want een gewicht of een maatbeker en een weegschaal ‘ijken’ is noch min noch meer die dingen gelijk stellen met de correcte oorspronkelijke beginwaarde. Werken met nietge-ijkte eenheidsmaten is bedriegerij. Het gaat net zo met begrippen. En weetewa? Sanctorum is goed volk, dat zelfs in de USA hoge noten haalt in de president-verkiezingen.
----------------------------------------
De historische context
We weten allemaal hoe de politieke links-rechts-indeling is ontstaan: in de nadagen van het Franse Ancien Régime zaten de koningsgezinden in het parlement ter rechterzijde, dicht bij Lodewijk XV, terwijl “de rest” aan de linkerzijde plaats nam. Dat waren dan in hoofdzaak de malcontenten en libertijnen die de boeken van Voltaire en Rousseau hadden gelezen,- allemaal aristocraten welteverstaan, want de volksopstand zou pas vorm krijgen met de Assemblée nationale constituante in 1789, die meteen het einde van de monarchie zou betekenen.
Sindsdien is deze opstelling standaard gebleven in de parlementaire architectuur. In het België van de 19de eeuw werd zo de katholieke partij door de media al aangeduid als “la droite” (koningsgezind, klerikaal), terwijl de liberalen als “la gauche” golden”, met de antiklerikale loge als trefplaats. Maar naarmate het politiek-maatschappelijk debat vorderde en de democratie zich diversifieerde, werden die categorieën problematisch. Zo kreeg de liberale partij, als vertegenwoordiger bij uitstek van de bezittende klasse, van langsom meer een behoudsgezinde strekking. Terwijl anderzijds de Christelijke arbeidersbeweging zich links van het midden ging positioneren. In het fameuze conflict tussen Pieter Daens en Charles Woeste kwam het, zoals bekend, zelfs tot een open oorlog tussen de twee vleugels.
De positie van het opkomende socialisme was al niet minder dubbelzinnig: van oorsprong emancipatorisch en gericht op de radicale omverwerping van het systeem, evolueerde deze beweging tot een nieuw machtsbastion, met coöperatieven, vakbond, 1001 instituten die tot een nieuw soort verknechting van de kleine man leidden. Naarmate het socialisme een grote politieke speler werd, groeide de kloof met de basis en controleerde de partij mee het grote politieke status-quo.
Met de opkomst van de zgn. niet-traditionele partijen werd het nog ingewikkelder. Men kan de Volksunie, opgekomen in de jaren ’50 van vorige eeuw, wel afdoen als een rechtse partij, verwijzend naar het collaboratieverleden van de aanhang en de traditionele cultuurwaarden die zij beleed,- maar was ze, als “incivieke”, anti-Belgische formatie ook conservatief?
Het hedendaagse assenkruis
Verwarring troef dus. Men kan het huidige politieke landschap, noch in Vlaanderen, België of elders, niet meer begrijpen vanuit een simpel links/rechts-antagonisme. Het is echter niet zo dat, zoals sommige postmoderne profeten menen, ideologie geen rol meer zou spelen in de politieke communicatie en de democratische besluitvorming. Wel zijn de meeste politologen het erover eens dat:
1) Een levenslange band tussen partij en kiezer definitief tot het verleden behoort
2) Partijen zich doorlopend moeten “heruitvinden” en hun positie op de kaart moeten evalueren
3) Deze kaart minstens vier-polig moet worden opgevat, in een assenstelsel. We krijgen dan een tegenstelling links/rechts en dwars daarop een as conservatief/progressief.
Over de inhoud van die vier begrippen kan tot in het oneindige gediscussieerd worden, er is alleen al in Vlaanderen een boekenkast vol over geschreven. Het is ook goed dat daar binnen de partij over gediscussieerd wordt.
In essentie, heel beknopt, zijn onderstaande definities evenwel bruikbaar als uitgangspunt:
Conservatief: gericht op behoud en continuïteit
Progressief: gericht op verandering, eventueel zelfs omverwerping van het bestaande systeem
Rechts: nadruk op organische verbanden en cohesie (volk), eventueel met sterk leiderschap
Links: nadruk op structuur, maakbaarheid en georganiseerd collectief (staat)
Ik doe nu boudweg een experimentele poging om die vier begrippen onderling te combineren en de Vlaamse partijen in dit assenkruis te schikken. Dat geeft volgend resultaat :
Een woordje uitleg.
Het Vlaams Belang is gericht op radicale verandering én op verbindende waarden. Het is dus, naar de letter én naar de geest, een progressief-rechtse partij, een “veranderingspartij” die vanuit de onderbuik denkt. NV-A heeft dat waardenverhaal gemeen maar mist, zeker als men het discours van voorzitter Bart De Wever analyseert, een “revolutionair” moment. Het is statisch en zelfs nostalgisch. Daardoor komt het rechts-conservatieve etiket hen toe. Groen! is in menig opzicht de spiegelpartij van het Vlaams Belang: eveneens gericht op verandering, maar dan wel binnen een verhaal van maakbaarheid en collectivisme.
Het lege centrum
Daarmee hebben we eigenlijk de ideologisch-sterke spelers benoemd. Anderzijds bevinden de drie “traditionele partijen” zich niet toevallig in een schemerzone tussen twee kwadranten,- een euvel dat ze wanhopig proberen te compenseren met marketingtechnieken. CD&V kwakkelt aan de behoudsgezinde kant tussen links (vakbonden) en rechts (middenstand, patronaat), het welbekende “tsjeven”-verschijnsel. Open-VLD geraakt anderzijds niet uit het spagaat tussen het conservatieve “klassieke” liberalisme en het progressieve neoliberalisme à la Verhofstadt. Terwijl men ook bij de S.PA aan de linkerzijde de kool en de geit wil sparen: er wordt verandering gepredikt, maar dan vanuit de typische positie van een Belgische establishmentpartij.
Dat brengt ons op de bijzondere positie van de N-VA. Zij is vandaag, door haar electorale obesitas, ideologisch een uitermate hybride partij. Daar waar voorzitter Bart De Wever zich vooral houdt aan een rechts-conservatief discours, aangevuld met sporadische uithalen naar het (Belgische) establishment, is de partij, en zeker de kiezerspopulatie, een bont mengsel, gaande van radicale Vlaams-nationalisten tot ontevreden Belgicisten.
Een correctie tot de reële marktwaarde is dan ook op langere termijn onvermijdelijk: de N-VA kan, complementair aan het “revolutionaire” Vlaams Belang, dan een meer burgerlijk-behoudsgezind discours ontwikkelen en het kwadrant rechtsonder bezetten, waarvan het electorale aandeel in Vlaanderen op 20 % moet worden geschat. Datzelfde percentage is ook intrinsiek haalbaar voor het Vlaams Belang (zie besluit), en eigenlijk voor elke partij die een kwadrant in het assen-stelsel kan domineren.
Tot slot een opvallende politicologische vaststelling: er is duidelijk nog plaats voor een links-conservatieve formatie. Een partij, gericht op behoud, maar ook op structurele correcties. Dat lijkt me gesneden brood voor een neo-Belgicistisch verhaal, een soort nieuw wit product zoals Paul Marchal dat indertijd trachtte te lanceren. Tenzij Groen! dit segment inpikt…
Besluit
Ook al is er binnen het VB zeker ruimte voor een ethisch-conservatieve tendens, toch lijkt me de “revolutionaire” lijn van het Vlaams Belang vandaag noodzakelijkerwijze strategisch dominant. De standpunten tegen asielmisbruik en ongebreidelde migratie, evenals het anti-islamstandpunt, kaderen perfect in een “progressief” statement, gefocust op een nieuw maatschappelijk model, geconcretiseerd in een nieuwe constitutionele blauwdruk, de Vlaamse Res Publica van morgen.
In de huidige Belgische constellatie moet het radicale Vlaams-nationalisme dan ook resoluut durven gaan voor een rechts-progressief profiel: vóór de verandering, en met de volkswil als maatstaf (tegenstanders spreken van “populistisch”) waarin men bredere, authentiekere waarden afleest dan deze die door de politiek-correcte elites worden voorgeschreven.
Het neven-etiket “progressief” kan dus het “rechtse” profiel van het VB in een juiste omkadering plaatsen. In de mate dat het Vlaams Belang zich met de Vlaams-republikeinse lijn van waardenpartij én veranderingspartij kan identificeren, kan het ook marktaandeel terugwinnen en terug de politieke hoofdmotor worden van de Vlaamse beweging.
Een ideologisch congres zou daarbij een vruchtbaar debat kunnen opleveren en duurzame, nieuwe bakens uitzetten.
Johan Sanctorum
Dit stuk is verschenen in het VB-Magazine van februari 2012 en wordt met toestemming van de auteur hier overgenomen.
-------------------
Diagonaal herlezen
Het is anderzijds een beetje de ziekte van de tijd, om op ontdekkingstocht te gaan tot in het ongerijmde. Mars, Venus, andere sterrenstelsels : we willen ze dagelijks tussen onze boterhalm. Stofdeeltjes blijken opeens even groot te zijn als onze eigen Blauwe Planeet : zelfs atomen zijn niet eens meer de moeite waard als ze niet kunnen gesplitst worden…Het moet thans over ‘nano-deeltjes’ gaan en over snelheden vele keren groter dan die van het licht. Vroeger gingen de mensen dood van ouderdom, of van de kwâ ziekte. Ze werden blind en dat was dan een straf van God. Nu wil men zelfs mensen gaan verwekken, zonder vaders of moeders daar omtrent te dulden.. Is goed voor de tewerkstelling in de medische laboratoria. En vooral : ze moeten weg te cijferen zijn op elk gewenst moment, als de Elite weer eens een ander volk wenst….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten