Het Cruiseschip de Costa Concordia
Geveld door Neptunus, de onderwater zeegod...
----------------
Deze voormiddag was er in de hemel boven ons hoofd een abnormaal aantal helikopters en vliegtuigen in de lucht. Gewoonlijk zijn dat ‘s zomers watervliegtuigen, uitgerust om te blussen, die in het Lago di Bolsena ofwel komen oefenen in het landen en het opstijgen, of komen bijtanken als ze ergens aan het blussen zijn. Weer zware bosbranden in Griekenland, en is de Italiaanse vloot weer eens moeten uitrukken? Reddingen op het Meer zelve? Ach neen : ‘s zomers is dat echt spectaculair, als U met Uw speelgoedbootje een tochtje maakt op het meer, en plotsklaps moet uitwijken voor een aanstormend geel monster. In de lucht een elegante zwaan, maar met bulderende motoren neer gestreken tussen de plezierbootjes, een vuurspuwende draak.
Toen opende de RAI zijn ochtendjournaal, en zagen we een reusachtige cruiseboot rechtopstaand half gezonken, met brandende lichten op alle huizenhoge verdiepingen, bijna aanleunend tegen de keermuur van het haventje op Giglio. Het was net alsof hij op de vuurtoren wilde inbeuken. Het reusachtige schip lag binnen het uur op zijn zijkant gekanteld. Paniek overal, en tegen de middag nog altijd 70 mensen ‘vermist’, want afwezig bij de naamafroeping van de bijna 3200 passagiers en 1.000 bemanningsleden.
Die waren rond 17 uur ingescheept voor een exclusieve 10 daagse cruise op de Middellandse Zee, in Civitavecchia, een nijvere zeehaven met veel industrie, aan de lagune waarop Porto San Stefano de luxe-kant is. Ach, we zagen ze zo dikwijls eenmaal ingescheept in de late avond (in Venetië bijvoorbeeld) aan de relingen staan, de rijkaards, en de luxeboot als een varend hotel van bijna 200 meter lang en bijna even hoog! De opvarenden glijden, hoog boven het plebs, als goden voorbij en ze wuiven. Omdat cruise-vaarders altijd plegen te wuiven naar alle thuisblijvers ter wereld.... Net zoals straks het landschap zal voorbijglijden waarlangs ze varen. Het weer is mild, al de hele winter, en mits een beetje ingeduffeld, kunnen ze best de hele avond doorbrengen onder de sterrenhemel, in de gezonde zeelucht. Aan land pinken overal de lichtjes aan : de wereld net een sprookje. Misschien zelfs met een glas vertroosting onder de hand.... Hier en nu worden herinneringen gemaakt en bewaard voor later. Net toen het buitenlands gezelschap aan tafel was om 19 uur (veel te vroeg voor een Italiaan), was er een scherpe knal, daarna een oorverdovend snerpend geschuur, de lichten gingen uit en alles gleed van de tafels. De ramp met de Titanic II was begonnen...
Een paar dagen geleden schreef ik een paar blogvienden aan, om hen via Street Vieuw te laten meegenieten van de omgeving waar we hier leven. Daarin kwamen o.a. 2 dromerige plaatsjes voor aan de Adriatische Zeekust waar wij af en toe gaan uitwaaien, precies zoals jullie doen in laten we zeggen Blankenberge en Knokke. In die volgorde! . Port’Ercolo (Ercolo = Hercules) en Porto San Stefano. Die ritjes daar naartoe combineren we telkens als er volk moet afgehaald worden op of afgehaald van Ciampino, de luchthaven van Rome waar Ryanairvluchten uit Scharrelroi aankomen. Dan nemen we niet de autosnelweg A1 naar Rome, wegens die eeuwige files (coda in Italiano) maar de meer toeristische Aurelia SS1 langs de Adriatische kust. Zeg maar : het oog wil ook wat, want misschien wel even vol, maar mooier, bijna romantisch : op en top Italiaans. Dit is wel een speciale kant aan de reputatie van Toscane : dit is namelijk niet Toscane, maar de Maremma, moerasland sedert het begin der tijden, tot Mussolini er zich in de jaren ‘30 mee bemoeide. Na drooglegging is het sedertdien een vruchtbaar landbouwgebied geworden.
In de ‘Zuid & Noord’ uit onze studententijd, herinner ik mij een fantastisch stukje proza, ik denk van de hand van Aug. Vermeylen (die van Vlaming zijn om Europeeër te worden), getiteld ‘Mussolini Dorst’. De leraar Nederlands, die mij betrapt had omdat ik daar op mijn exemplaar het woordje ‘heeft’ had tussen geschreven, en daar nota bene niet kon om lachen, dweepte met de daarin voorkomende volzinnen, even erg als de Duce, die bovenop de dorsmachine, met blote armen de graanschoven van de eerste oogst opving om die in schokkende muil van het monster open te schudden.... Wie had dat gedacht, dat Drukkerij Desclee-DeBrouwer uit Brugghe jaren later op die manier nog zou herdacht worden, om mee te delen dat Toscane en de Maremma wel degelijk twee verschillende werelden zijn. Voor wie zich de Maremma beter wil voorstellen, hij hale zich onze ” ‘t zijn weiden als wiegende zeeën die groenen langs stroom en rivier” voor de geest....
Na de maaltijd op een van die beschaduwde zonnige terrasjes langs de ‘corso’, de strand-promenade, onder de wuivende palmbomen (spaghetti al vongolo : moet je eens proberen, liefst bij dat koket dienstertje van Da Guido) en een lekker glaasje Siciliaanse wijn, slenteren we dan zowat als tijdverdrijf over de kaden. Meestal is het op dat uur zeer rustig : siësta, de (dagelijkse) heilige drie uren durende rustperiode van elke Italiaan tussen de 0 en de 110 jaar! De vissers zijn dan binnen, de vis is aan wal, hun boten liggen verlaten en de bonte verzameling van zeil-en motoryachten is ook, buiten het tikken van de touwen tegen de masten, stil gevallen. Er is alleen beweging aan de veerboot naar Isola del Giglio : het eiland der leliën, ooit zo genoemd door de Grieken in de Pré Romeinse Tijd..... Meestal zijn het huisvrouwen die boodschappen hebben gedaan op het vasteland, werklieden van of naar het werk, en schoolkinderen die; fiets aan de hand, huiswaarts willen. Iedereen neemt daar de veerboot, lijk wij de bus zouden nemen. Het binnenrijden der wagens in de buik van het schip gebeurt altijd op dezelfde rustige manier, als van vrienden des huizes, met een lach en een kwinkslag. Want la vita è bella, daar op de kade van Porto San Stefano. Iedereen schijnt er iedereen te kennen! Als de stoomfluit klinkt, gaan de slagbomen dicht, worden de meertouwen losgegooid door kwieke jonge mannen in matrozenpakjes, komen de meisjes met wapperende hoofddoekjes aan de relingen staan, en de veerboot vaart langzaam achteruit, nog altijd met open laadklep. Die gaat pas buitengaats dicht, als de steven gewend wordt na de ronding van de uitham, naar Giglio, amper 16 Km verder. Een akkefietje van twee keer niemendal!
Wij, die om persoonlijke redenen dicht bij de ramp met de Herald of Free Entrepris hebben gestaan, huiveren dan een beetje iedere keer..
Een vriend heeft ons ooit eens geprobeerd te overtuigen om met De Ouden van Dagen van Bolsena voor een zacht prijske mee te varen met zo’n cruise-boot van Civitacecchia tot de Costa del Sol in Spanje en terug. ‘s Nachts varen en iedere dag in een ander haven aan sight-seeing doen. Hebben we feestelijk voor bedankt : liever niet opgesloten zitten in een metalen kooi van 20 verdiepingen, die om budgettaire redenen en in strijd met alle wetten der ergonomica, veel te hoog op het water ligt....Het zijn net drijvende sprookjeskastelen op witte watten wolkjes, zonder funderingen.
INTERROGATORIO - È in corso negli uffici della Capitaneria di porto dell'Isola del Giglio l'interrogatorio di Franco Schettino, comandante del Concordia. Il comandante, napoletano di Meta, deve ricostruire le fasi dell'incidente e spiegare come mai si fosse avvicinato così tanto all'Isola. Secondo i programmi, infatti, la Concordia avrebbe dovuto attraversare il canale tra l'Argentario e l'Isola del Giglio a 5 miglia dalla costa italiana, e quindi a 3 dall'isola e dalla secca sulla quale si è incagliata. Il Giglio dista dalla terraferma 16 km, cioè 8,6 miglia nautiche.
Vertaling.
Is aan de gang, bij de Havenkapitein van het eiland Isola del Giglio, de ondervraging van Franco Schettino, commandant van de Concordia. De commandant, Napolitaan uit Meta, zal daar alle details van het ongeval dienen te reconstrueren, en uitleggen waarom hij zo dicht bij het eiland heeft gestuurd. Volgens de voorschriften had de Concordia in de zee-engte tussen Argentario en Giglio op circa 5 zeemijl van de Italiaanse kust moeten blijven, en 5 tot 3 zeemijl van het eiland en van de onderwater rug (rotsige zandbank) waarop hij gestrand is. Giglio ligt op 16 Km van het vasteland, zijnde: 8,6 zeemijl.
Wie nu zich een beetje wil vermaken met Street Vieuw, nadat hij/zij op http://www.corriere.it/ de nodige commentaren uit eerste hand heeft doorworsteld, zal getuige zijn van hoe kleine oorzaken grote gevolgen kunnen hebben.
Update
De Kapitein en de Eerste Stuurman zijn ondertussen aangehouden. De rotsformatie die hun ondergang was draagt de naam Le Scole maar dies stond volgens de twee zeebonken niet op hun kaarten… Nu blijkt ook dat de Costa Concordia (220 m x 30 m) in feite een ‘low cost’ cruïseschip was bij de Genuese rederij Costa Crociere, en dat, om veiligheidsredenen, de evacuatie-oefeningen uitgesteld waren tot ’s anderendaags. Naast de ‘low cost’ passagiers, was ook de bemanning ‘low cost’ (vreemdelingen) die zelf niet eens wist hoe de reddingsboten dienden te worden neergelaten.
JaJa, als zelfs de ‘Mare Nostrum’ al niet meer veilig genoeg is, om de ‘de onze’ te worden genoemd….
Het Cruiseschip de Costa Concordia
Geveld door Neptunus, de onderwater zeegod...
----------------
Deze voormiddag was er in de hemel boven ons hoofd een abnormaal aantal helikopters en vliegtuigen in de lucht. Gewoonlijk zijn dat ‘s zomers watervliegtuigen, uitgerust om te blussen, die in het Lago di Bolsena ofwel komen oefenen in het landen en het opstijgen, of komen bijtanken als ze ergens aan het blussen zijn. Weer zware bosbranden in Griekenland, en is de Italiaanse vloot weer eens moeten uitrukken? Reddingen op het Meer zelve? Ach neen : ‘s zomers is dat echt spectaculair, als U met Uw speelgoedbootje een tochtje maakt op het meer, en plotsklaps moet uitwijken voor een aanstormend geel monster. In de lucht een elegante zwaan, maar met bulderende motoren neer gestreken tussen de plezierbootjes, een vuurspuwende draak.
Toen opende de RAI zijn ochtendjournaal, en zagen we een reusachtige cruiseboot rechtopstaand half gezonken, met brandende lichten op alle huizenhoge verdiepingen, bijna aanleunend tegen de keermuur van het haventje op Giglio. Het was net alsof hij op de vuurtoren wilde inbeuken. Het reusachtige schip lag binnen het uur op zijn zijkant gekanteld. Paniek overal, en tegen de middag nog altijd 70 mensen ‘vermist’, want afwezig bij de naamafroeping van de bijna 3200 passagiers en 1.000 bemanningsleden.
Die waren rond 17 uur ingescheept voor een exclusieve 10 daagse cruise op de Middellandse Zee, in Civitavecchia, een nijvere zeehaven met veel industrie, aan de lagune waarop Porto San Stefano de luxe-kant is. Ach, we zagen ze zo dikwijls eenmaal ingescheept in de late avond (in Venetië bijvoorbeeld) aan de relingen staan, de rijkaards, en de luxeboot als een varend hotel van bijna 200 meter lang en bijna even hoog! De opvarenden glijden, hoog boven het plebs, als goden voorbij en ze wuiven. Omdat cruise-vaarders altijd plegen te wuiven naar alle thuisblijvers ter wereld.... Net zoals straks het landschap zal voorbijglijden waarlangs ze varen. Het weer is mild, al de hele winter, en mits een beetje ingeduffeld, kunnen ze best de hele avond doorbrengen onder de sterrenhemel, in de gezonde zeelucht. Aan land pinken overal de lichtjes aan : de wereld net een sprookje. Misschien zelfs met een glas vertroosting onder de hand.... Hier en nu worden herinneringen gemaakt en bewaard voor later. Net toen het buitenlands gezelschap aan tafel was om 19 uur (veel te vroeg voor een Italiaan), was er een scherpe knal, daarna een oorverdovend snerpend geschuur, de lichten gingen uit en alles gleed van de tafels. De ramp met de Titanic II was begonnen...
Een paar dagen geleden schreef ik een paar blogvienden aan, om hen via Street Vieuw te laten meegenieten van de omgeving waar we hier leven. Daarin kwamen o.a. 2 dromerige plaatsjes voor aan de Adriatische Zeekust waar wij af en toe gaan uitwaaien, precies zoals jullie doen in laten we zeggen Blankenberge en Knokke. In die volgorde! . Port’Ercolo (Ercolo = Hercules) en Porto San Stefano. Die ritjes daar naartoe combineren we telkens als er volk moet afgehaald worden op of afgehaald van Ciampino, de luchthaven van Rome waar Ryanairvluchten uit Scharrelroi aankomen. Dan nemen we niet de autosnelweg A1 naar Rome, wegens die eeuwige files (coda in Italiano) maar de meer toeristische Aurelia SS1 langs de Adriatische kust. Zeg maar : het oog wil ook wat, want misschien wel even vol, maar mooier, bijna romantisch : op en top Italiaans. Dit is wel een speciale kant aan de reputatie van Toscane : dit is namelijk niet Toscane, maar de Maremma, moerasland sedert het begin der tijden, tot Mussolini er zich in de jaren ‘30 mee bemoeide. Na drooglegging is het sedertdien een vruchtbaar landbouwgebied geworden.
In de ‘Zuid & Noord’ uit onze studententijd, herinner ik mij een fantastisch stukje proza, ik denk van de hand van Aug. Vermeylen (die van Vlaming zijn om Europeeër te worden), getiteld ‘Mussolini Dorst’. De leraar Nederlands, die mij betrapt had omdat ik daar op mijn exemplaar het woordje ‘heeft’ had tussen geschreven, en daar nota bene niet kon om lachen, dweepte met de daarin voorkomende volzinnen, even erg als de Duce, die bovenop de dorsmachine, met blote armen de graanschoven van de eerste oogst opving om die in schokkende muil van het monster open te schudden.... Wie had dat gedacht, dat Drukkerij Desclee-DeBrouwer uit Brugghe jaren later op die manier nog zou herdacht worden, om mee te delen dat Toscane en de Maremma wel degelijk twee verschillende werelden zijn. Voor wie zich de Maremma beter wil voorstellen, hij hale zich onze ” ‘t zijn weiden als wiegende zeeën die groenen langs stroom en rivier” voor de geest....
Na de maaltijd op een van die beschaduwde zonnige terrasjes langs de ‘corso’, de strand-promenade, onder de wuivende palmbomen (spaghetti al vongolo : moet je eens proberen, liefst bij dat koket dienstertje van Da Guido) en een lekker glaasje Siciliaanse wijn, slenteren we dan zowat als tijdverdrijf over de kaden. Meestal is het op dat uur zeer rustig : siësta, de (dagelijkse) heilige drie uren durende rustperiode van elke Italiaan tussen de 0 en de 110 jaar! De vissers zijn dan binnen, de vis is aan wal, hun boten liggen verlaten en de bonte verzameling van zeil-en motoryachten is ook, buiten het tikken van de touwen tegen de masten, stil gevallen. Er is alleen beweging aan de veerboot naar Isola del Giglio : het eiland der leliën, ooit zo genoemd door de Grieken in de Pré Romeinse Tijd..... Meestal zijn het huisvrouwen die boodschappen hebben gedaan op het vasteland, werklieden van of naar het werk, en schoolkinderen die; fiets aan de hand, huiswaarts willen. Iedereen neemt daar de veerboot, lijk wij de bus zouden nemen. Het binnenrijden der wagens in de buik van het schip gebeurt altijd op dezelfde rustige manier, als van vrienden des huizes, met een lach en een kwinkslag. Want la vita è bella, daar op de kade van Porto San Stefano. Iedereen schijnt er iedereen te kennen! Als de stoomfluit klinkt, gaan de slagbomen dicht, worden de meertouwen losgegooid door kwieke jonge mannen in matrozenpakjes, komen de meisjes met wapperende hoofddoekjes aan de relingen staan, en de veerboot vaart langzaam achteruit, nog altijd met open laadklep. Die gaat pas buitengaats dicht, als de steven gewend wordt na de ronding van de uitham, naar Giglio, amper 16 Km verder. Een akkefietje van twee keer niemendal!
Wij, die om persoonlijke redenen dicht bij de ramp met de Herald of Free Entrepris hebben gestaan, huiveren dan een beetje iedere keer..
Een vriend heeft ons ooit eens geprobeerd te overtuigen om met De Ouden van Dagen van Bolsena voor een zacht prijske mee te varen met zo’n cruise-boot van Civitacecchia tot de Costa del Sol in Spanje en terug. ‘s Nachts varen en iedere dag in een ander haven aan sight-seeing doen. Hebben we feestelijk voor bedankt : liever niet opgesloten zitten in een metalen kooi van 20 verdiepingen, die om budgettaire redenen en in strijd met alle wetten der ergonomica, veel te hoog op het water ligt....Het zijn net drijvende sprookjeskastelen op witte watten wolkjes, zonder funderingen.
INTERROGATORIO - È in corso negli uffici della Capitaneria di porto dell'Isola del Giglio l'interrogatorio di Franco Schettino, comandante del Concordia. Il comandante, napoletano di Meta, deve ricostruire le fasi dell'incidente e spiegare come mai si fosse avvicinato così tanto all'Isola. Secondo i programmi, infatti, la Concordia avrebbe dovuto attraversare il canale tra l'Argentario e l'Isola del Giglio a 5 miglia dalla costa italiana, e quindi a 3 dall'isola e dalla secca sulla quale si è incagliata. Il Giglio dista dalla terraferma 16 km, cioè 8,6 miglia nautiche.
Vertaling.
Is aan de gang, bij de Havenkapitein van het eiland Isola del Giglio, de ondervraging van Franco Schettino, commandant van de Concordia. De commandant, Napolitaan uit Meta, zal daar alle details van het ongeval dienen te reconstrueren, en uitleggen waarom hij zo dicht bij het eiland heeft gestuurd. Volgens de voorschriften had de Concordia in de zee-engte tussen Argentario en Giglio op circa 5 zeemijl van de Italiaanse kust moeten blijven, en 5 tot 3 zeemijl van het eiland en van de onderwater rug (rotsige zandbank) waarop hij gestrand is. Giglio ligt op 16 Km van het vasteland, zijnde: 8,6 zeemijl.
Wie nu zich een beetje wil vermaken met Street Vieuw, nadat hij/zij op http://www.corriere.it/ de nodige commentaren uit eerste hand heeft doorworsteld, zal getuige zijn van hoe kleine oorzaken grote gevolgen kunnen hebben.
Update
De Kapitein en de Eerste Stuurman zijn ondertussen aangehouden. De rotsformatie die hun ondergang was draagt de naam Le Scole maar dies stond volgens de twee zeebonken niet op hun kaarten… Nu blijkt ook dat de Costa Concordia (220 m x 30 m) in feite een ‘low cost’ cruïseschip was bij de Genuese rederij Costa Crociere, en dat, om veiligheidsredenen, de evacuatie-oefeningen uitgesteld waren tot ’s anderendaags. Naast de ‘low cost’ passagiers, was ook de bemanning ‘low cost’ (vreemdelingen) die zelf niet eens wist hoe de reddingsboten dienden te worden neergelaten.
JaJa, als zelfs de ‘Mare Nostrum’ al niet meer veilig genoeg is, om de ‘de onze’ te worden genoemd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten