.
DIE DEKSELSE ROOSIE TOCH
Dag felle Madam,
Wat ’n chance dat ik mijn appreciatie over Bennootje en zijn avonturen in de Antwerpse Dierentuin al een paar keer gepubliceerd heb, vooraleer ik Uw stukje bij de BRT op deze late zaterdag-namiddag had ontdekt. Was teveel bezig geweest met een soort vervolg-verhaal over de ‘Joods-Christelijke beschaving’, die nu op punt staat. Dat is voor straks. Veel leesgenot! Met toch daarbij iets van excuses voor de diepgang. Wie Joos Niemöller al eens leest, weet dat ie wel iets moeilijker ligt dan Bennootje….
Mijn schrijfsels zijn dus spontaan tot stand gekomen en het mag volstaan te herhalen dat Bennootje van mij een ½ lidkaart van onze Partij kan verkrijgen. De tweede helft krijgt hij, als hij Vlaanderen behulpzaam wil zijn in onze Onafhankelijkheidsstrijd. Verdere slagen van de windwijzer wens ik zoveel mogelijk te vermijden. Wat vindt U ervan, dat iemand er 20 jaar over doet vooraleer hij een ‘vuile Blokker’ gelijk wil geen, om hem dan een “profeet” te noemen?....
Ik heb ook de meeste van de lezers-reactries gelezen bij de BRT, waaruit mag besloten worden, dat men U zo lichtvaardig Uw ‘verleden’ bij het Vlaams Belang niet vergeeft. Blijkbaar liggen alle problemen verankerd bij El Cid, die nochtans Uw mentor schijnt te zijn geweest.
U schrijft ergens zes jaar te hebben doorgebracht in onze rangen. Met wisselend succes zo te zien. Mar nu kunt U, wordt gezegd, met jullie twee niet meer door dezelfde deur. Wat U toch niet mag tegenhouden om Uzelf te blijven!
Dat is nu precies de reden waarom ik hier even inhaak.
Samen met Ere-Voorzitter Frank Van Hecke, die toch niet de eerste de beste is, vlot het niet meer met jullie in onze rangen. Waaruit ik moet besluiten, dat de ego’s weer eens groter zijn dan de nood om eensgezind voor Vlaanderen door het vuur te gaan. U hebt het partij-bestuur al verlaten – het zij zo – maar wilt AUB dringend het signaal herhalen dat U 200 % achter de stellingen van het Vlaams Belang blijft staan. Dat horen wij thans zo weinig van U.
Schenk klare wijn, zoals we van U gewend zijn…Zodat niemand van U de splijtzwam denkt te kunnen maken om het partij-ideaal te benadeligen. In of uit een Partij: de enige plaats voor een Vlaams Nationalist is schouder aan schouder op de barricaden! Desnoods, zonder generaals-sterren, met de blote vuist. Zoveel duizenden trouwe militanten rekenen op jullie!
Om te leren fietsen, dame, heb ik U eens ten persoonlijken titel aangeraden, niet alleen ver voor U uit te blijven zien, maar vooral om te blijven trappen. Dat was na de eerste van Uw persoonlijke tegenslagen, waar U, net als alle andere, schitterend te boven zijt gekomen.
Welnu, trapt U nog, de blik op de verre einder? Blijf dan niet leuteren, samen met beroeps-leuteraars. Uw taak is niet af. Ze is pas begonnen!
Luister naar nog één wijze raad. Die komt nog van mijn lieve moeder, die ook veel tegenslagen heeft gekend. “Als men U ergens buiten steekt langs de voordeur, kom dan langs de achterdeur stilletjes weer binnen.
Die dekselse Benno toch …07 / 04 / 2010
Weblog VRT door M Rose Morel
Wie voor zijn spreekavond de titel “Het islamdebat: Leve God, weg met Allah” kiest weet met zekerheid dat er animositeit zal ontstaan. Zeker wanneer de locatie de Antwerpse Universiteit is.
Links publicist en homo provocatus Benno Barnard kent na jaren als geen ander het spel van actie en reactie. De polemiek is als zuurstof voor de auteur. En ja hoor, 1 april had hij beet. Geen aprilvis maar een heuse rel. Arme Benno mocht komen natrillen in de studio van Phara, al meen ik onder zijn getormenteerde blik toch ook een quasi fysiek genot om al die welgekomen aandacht te ontwaren.
Verloren zaak
Dat een sereen debat a priori een verloren zaak is wanneer je kiest voor de titel “Leve God, weg met Allah” is een zekerheid als een koe. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen pleidooi om enkel omfloerste en nietszeggende titels te hanteren, maar gewoon een vaststelling.
De verontwaardigde houding van Barnard was dan ook eerder amusant dan geloofwaardig. Draai de titel om “Het grote Christendom debat: Leve Allah, weg met God “ en ik garandeer u dat er even zo vrolijk geroepen en getierd zou zijn. Weliswaar niet door carnavaleske Osama’s maar door blozende studenten met dooplint en bierpet. Ik beken, 15 jaar geleden was ik één van hen.
Dat de auteur wel wist dat het ging stuiven, bewijst dat hij niet onbeschermd de “arena” van de Rodestraat in marcheerde. Glunderend geflankeerd door de twee charmante bodyguards van zijn “nieuwe profeet” trotseerde hij het handjevol publiek. Doodsverachting in zijn blik, deze gladiator was voorbereid. Selectieve media – goed gebrieft - op post. Wat zou het een anticlimax zijn geweest mocht er niemand gescandeerd hebben wanneer de trompetten Benno aankondigden.
Trompetten
Sommige media durfden het om Benno zijn meesterstuk als een ‘mise en scène’ te omschrijven. “Een mediageile linkse ‘has been’ die smakelijk geniet van zijn moment de gloire.” Foei, hoor ik hier enige afgunst van collega’s aan dezelfde kant van het politieke spectrum ? Al moet ik toegeven dat Barnard deze hersenspinsels wel in de hand heeft gewerkt met zijn onhandige poging om de herkomst van zijn bodyguards te verdoezelen. Maar dit schoonheidsfoutje mag niet de kern van het debat versmoren.
Er is niets mis met een goed georganiseerde mediacampagne om aandacht te vragen voor een maatschappelijk probleem dat via de normale mediakanalen toch zo moeilijk te bespreken lijkt. Het is dan ook begrijpelijk dat sommigen - die van de strijd tegen de islam hun levensdoel hebben gemaakt - graag hun karretje aan Benno aanhingen of moeten we zeggen, Benno een karretje leverden. Maar nogmaals, hiervan geen kwaad woord, heiligt het doel de middelen niet ?
Klam zweet
Hemeltergender is het vast te stellen dat politici die nooit veel interesse in islamfundamentalisme vertoonden, zich daags na de Benno-rel, rond de micro verdrongen om hun mening te ventileren. Bourgeois, Turtelboom, Patrick Janssens. Het dichtste dat Geert Bourgeois ooit in de buurt van de islam kwam, was toen hij door zijn Antwerpse afdeling in Borgerhout gedropt werd voor een kort interview. Klam zweet en doodsangst werden de man zijn deel, de beelden werden legendarisch. En ook Patrick Janssens kunnen we ternauwernood beschuldigen van interesse in de problematiek die de islam meebrengt. Alleen Turtelboom kon in deze met énige geloofwaardigheid spreken.
Maar toch blijft het curieus dat niemand van deze dame of heren ooit de media opzochten wanneer één of ander debat onder rechtse jongens in het water viel omdat linkse tegenbetogers de toegang blokkeerden. En zelfs vice versa.
Vrijheid van meningsuiting
Blijkbaar is het recht op vrijheid van meningsuiting afhankelijk van de man/vrouw die de mening uit. Benno Barnard zijn mening blijkt meer de moeite waard te zijn om gehoord te worden dan die van de Actief Linkse Studenten (ALF) of de rechtse BNP-er Nick Griffin. En daar wringt het schoentje. Ik wil iedereen zijn mening horen. En dàn kan ik met recht en rede een “eigen gefundeerde mening” vormen. Ieder debat is de moeite om gevoerd te worden, en als mensen met roepen en tieren willen bewijzen niet akkoord te zijn met een geponeerde stelling, dan zal dit mij een zorg wezen. Zolang ze er maar over waken dat ik de andere mening überhaupt nog kan horen.
Als we vanaf nu eens beschaafd betoogden ? Via de “schreeuwsluis”. Iedereen mag - luidkeels - zijn mening verkondigen in het voorgeborchte van de aula. Roepen, tieren, desnoods duwen en trekken als dat toch zo leuk is. Maar wie in de zaal zit laat de redenaar zijn redenering ontwikkelen, de debater zijn debat winnen of verliezen. Op spreekavonden met titels als “Leve God, weg met Allah”, weten we sowieso dat de “schreeuwsluis” wat voller zal zitten dan gewoonlijk, maar wie weet … misschien zullen sommige heethoofden – als het te krap wordt in het voorgeborchte – stilletjes de zaal binnenschuiven om daar iets bij te leren …
Zou dat niet mooi zijn ?
Marie-Rose Morel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten