EEN WOORDJE VAN DE VOORZITTER

Als een arend eenzaam op onnavolgbare hoogte, de valk, die met speurend oog de wemeling daar diep beneden gadeslaat, en wacht op het goede moment om neer te duiken…Och…Verspreking. Het gaat hieronder niet om een valk, maar om een valkenier. De man, die met het beest met de scherpe klauw en de nog scherpere bek op de vuist, naar de jacht trekt. Waar het krioelt van angsthazen en tamme konijnen….
Er is dan ook meer dan één reden waarom ik help deze column te verspreiden, maar de bijzonderste is toch wel dat ik gaarne een bezadigd man aan het woord laat. Als er daarnaast ook nog een lange termijj-visie uit zijn betoog spreekt, dan wil ik in hem de leider en de succesvolle zakenman herkennen. En erkennen.
Beroepsmatig heb ik gedurende 30 jaar het verschil leren zien tussen een Zwanzer, en een Ziener. Beiden staan niet vooraan in het alfabet (letter Z), maar wel in het zakenleven. De eersten vangen veel wind en gaan vroeg of laat onderuit,, en de tweeden maken het succes
Als Bruno Valkeniers dan ook nog zijn crew kan leiden, en als havenspecialist en ervaren zeiler moet hij dat kunnen (de bewijzen liggen voor), dab verdient hij alle lof en aanmoediging. De Zwanzers laat ik verder onbesproken, maar weet dat daarmee niemand van het Blok/Belang bedoeld is, maar de volledige meute van omhooggevallen carrière-jagers van de kleurpartijen. Vergeet niet: Een talent als Valkeniers kon lustiger geleefd hebben, moest hij in Abrahams schoot gebleven zijn
Een volgende reden dat ik deze column help verspreiden, is vanwege de Jezuïeten…Korter, bondiger en correcter omschrijving van een Tjeef heb ik nooit gelezen!
Kijk, Valkeniers, die een echte fiere Vlaming is, spreekt niet van Tjeven, maar van…Jezuïeten…Klinkt beschaafd, maar is veel dodelijker…
Ach wat! Europa als dam tegen het Flmingantisme….Is net hetzelfde als de zee willen indammen….Op kleine schaal durft het wel eens lukken, en soms, bij inpoldering bijvoorbeeld kan het zelfs nuttig zijn – maar het blijft, als de Natuur het wil, altijd water dragen naar de zee met een kinderemmertje...Volkeren zijn als zeewater. Die worden maar gedwongen binnen zeer beperkte grenzen…Een Staatsgrens is er al teveel aan!

Van Rompuy vertrekt, Leterme komt terug

21.11.2009 - De teerlingen zijn geworpen. Na weken van drukke speculaties wordt Herman Van Rompuy dan toch de eerste ‘president’ van Europa. “Ik vind het moeilijk om het bestuur van mijn land op te geven”, zegt Van Rompuy, maar dat mag met een korreltje zout genomen worden. De grootste politieke uitdagingen liggen immers nog altijd onaangeroerd op tafel: fundamentele sociaal-economische maatregelen om de crisis aan te pakken, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en een ingrijpende communautaire staatshervorming. Zelf geloofde hij daar niet echt meer in en dus is zijn triomfantelijke overstap naar Europa voor hem wellicht een verlossing. “Vlamingen en Walen die geloven in een staatshervorming als een aha-erlebnis komen van een koude kermis thuis. Op uw vraag of België er in 2020 wezenlijk anders uit zal zien dan vandaag, moet ik zeggen: ik denk het niet”, zei Van Rompuy vorige week in een interview met het Nederlandse opinieblad ‘Elsevier’.

Compromis
In buitenlandse commentaren wordt er op gewezen dat Van Rompuy een nobele onbekende is in Europa en misschien net daarom de eerste president mag worden. Volgens de Duitse krant ‘Die Welt’ is de benoeming “een compromis na een hevig gevecht”. ‘Der Spiegel’ roemt Van Rompuy als een “bekwaam consensusmaker achter de schermen” en de Franse ‘Nouvel Observateur’ schrijft: “Een man van het compromis wordt het gezicht van Europa.” Het Belgische compromis als exportproduct dus. Maar misschien verkijkt Europa zich wel op de fameuze ‘consensus-politiek’ van Haiku Herman. Filip Van Laenen (thebrusselsjournal.com) noemt verwijzingen naar de consensus ronduit “hilarisch”. De eerste minister beschikt(e) in Vlaanderen niet eens over een meerderheid. Toen Van Rompuy nog in de oppositie zat noemde hij dat vooruitzicht nog “staatsgevaarlijk” en een bedreiging voor het voortbestaan van België. Het kan verkeren. Maar dat principes een rekbaar begrip zijn bij de CD&V hoeven we u wel niet meer te vertellen. Europa verkijkt zich op de Belgische ‘consensus-politiek’, want als er de voorbije jaren iets is duidelijk geworden, is het wel dat het federale consensusmodel niet meer werkt. Wat Van Rompuy verkocht met het mooie strikje van “rustige vastheid” rond, is in wezen niets meer dan de Belgische status quo. Geen wonder dat nogal wat Franstaligen in pers en politiek niet stonden te juichen bij het mogelijke vertrek van Van Rompuy. Voor hen was hij de beste garantie dat alles bij het oude blijft. Maar hoe zit dat nu met de Europese roeping van Van Rompuy?

Tegengif
“De intellectueel Van Rompuy sluit zijn gedachten niet op binnen landsgrenzen. Hij is een Europeaan”, schrijft Hugo Camps in een ware lofzang bij het reeds eerder geciteerde Elsevier-interview. “Zo zijn wij opgevoed bij de jezuïeten”, verklaart Van Rompuy. “De Europese gedachte was een antidotum voor flamingantisme, een tegengif tegen de Vlaamse Beweging.” U leest het goed. En, wat erger is, gevreesd mag worden dat Van Rompuy en een deel van zijn collega’s er vandaag nog altijd zo over denken. De Vlaamse autonomiegedachte dus als een soort kanker en Europa de chemokuur om die ‘ziekte’ te lijf te gaan. Europa als buffer om de Vlaamse onafhankelijkheid af te blokken. Het zou alle naïeve zielen die ervan dromen dat België wel vanzelf zal ‘verdampen’ in een eenwordend Europa moeten wakker schudden.

Maar welk Europa krijgen we straks? Kritische waarnemers gaan er van uit dat we met Van Rompuy nog méér van hetzelfde krijgen. Guy Verhofstadt of Herman Van Rompuy? Veel maakt het blijkbaar niet uit. Beiden zijn voorstander van een Europese superstaat naar Belgisch model. Met alle kwalen vandien. Met nóg minder democratische inspraak, met weinig respect voor de eigen identiteit en de noden van de deelstaten. Een hoopvol toekomstperspectief is dat niet.

In de marge van de speculaties over de politieke toekomst van Van Rompuy werd er in sommige kranten op gewezen dat Herman Van Rompuy een fervent tegenstander is van de Turkse toetreding tot de EU. Van Rompuy onderstreepte in een toespraak in 2004 “de fundamentele christelijke waarden van Europa”. Die waarden zouden ondermijnd worden als Turkije lid wordt van de EU. “Turkije is geen onderdeel van Europa en zal het ook nooit worden”, klonk het stoer. Woordvoerders van de Belgische regering bevestigden dat Van Rompuy dat inderdaad gezegd heeft, maar voegden er haastig aan toe dat hij toen nog in de oppositie zat… Lees: dat was gisteren en vandaag is vandaag. Of zoals Dehaene het ooit formuleerde: “Principes, wat is dat?” Daarmee zijn we terug aanbeland bij de jezuïeten, excuus: CD&V en de staatshervorming.

Het gebit van Leterme
De bal ligt nu terug bij Yves Leterme, die naar alle waarschijnlijkheid met grote trom terugkeert naar de Wetstraat 16, een jaar na zijn smadelijke aftocht vanwege de Fortis-affaire. “Leterme, nota bene, die ooit zwoer dat hij nooit in een regering zou stappen voor BHV gesplitst zou zijn en hij de garantie op een grondige staatshervorming zou hebben – ‘een kwestie van verantwoordelijkheidszin’ klonk het toen. En die, toen hij er toch was ingestapt, met hetzelfde gemak zwoer dat hij er niet zou uitstappen zonder splitsing en garantie – ‘een kwestie van verantwoordelijkheidszin’, andermaal”, merkt Jan Segers droogjes op (Het Laatste Nieuws, 20.11.09). Uitgerekend Leterme krijgt straks opnieuw de twee dossiers op zijn bord waarop hij zijn tanden stukbeet. We hopen dat hij intussen een nieuw gebit heeft aangeschaft…

Het is duidelijk dat Yves Leterme zint op wraak, maar in CD&V-kringen zijn ze toch niet gerust in de goede afloop. De vraag rijst of Leterme zijn eed wel moet afleggen zónder akkoord over BHV en een (kleine) staatshervorming. CD&V zweeft op een wolk, maar zou daar wel eens erg snel weer van af kunnen donderen. Want het BHV-spook duikt op. Als Leterme er niet in slaagt om de tijdbom te ontmijnen, staat het voortbestaan van het land op het spel, vreest Eric Van Rompuy. Of dat een ramp zou zijn, is nog maar de vraag.

Confederale onderhandelingen?
Eric Van Rompuy, zowat het boegbeeld van de flamingantische vleugel van CD&V en ooit nog voorstander van een ‘communautaire big bang’, is intussen aanhanger geworden van een stapsgewijze aanpak. Dat houdt ook een onderhandelde – en dus met toegevingen afgekochte – oplossing over Brussel-Hall-Vilvoorde in. Het angstzweet breekt Van Rompuy – Eric dus – uit bij de gedachte van een via stemming in het parlement afgedwongen splitsing van BHV. Want, dan trekken de Franstaligen aan de alarmbel, valt de regering en moeten we naar federale verkiezingen die eigenlijk onwettig zijn. “Dat is natuurlijk het scenario waar sommigen binnen de Vlaamse beweging van dromen”, gruwelt Van Rompuy (Knack, 18.11.09). “Alleen de deelstaten hebben dan nog wettig verkozen parlementen en dus zouden er noodgedwongen een soort confederale onderhandelingen moeten worden gevoerd. In de praktijk zou dat het einde van de democratie in België inluiden. En dat van België tout court.” Het einde van de democratie? Komaan! Even ernstig blijven. Als de Franstaligen een regimecrisis uitlokken omdat de Vlamingen voor één keer hun democratische meerderheid gebruiken in het parlement – nota bene om de naleving van de grondwet af te dwingen! – bewijst dat toch alleen maar dat België geen echte democratie is.

Het gezaghebbende Britse blad ‘The Economist’ kwam in volle politieke crisis (2007) tot dezelfde conclusie: “België kan niet omschreven worden als een goed werkende democratie. Het doet eerder denken aan een van die families waarvan de leden elkaar haten, maar die uit luiheid bij elkaar blijven”, klonk het.

Wij zijn het volk!
Twintig jaar na de val van de Berlijnse Muur verdrongen Europese regeringsleiders zich – begin deze maand – in de schaduw van de Brandenburgse Poort om de omwenteling en de Duitse hereniging met de nodige luister te vieren. Op een vleugje hypocrisie werd daarbij niet gekeken. Of was het geheugenverlies? Want de Europese leiders stonden daar in 2009 echt niet voor te trappelen. De val van het dictatoriale DDR-regime en de hereniging is niet de verdienste van de Europese regeringsleiders die zichzelf nu fier op de borst kloppen, maar in de eerste plaats de verdienste van de Duitsers zelf. die in het voormalige Oost-Duitsland massaal op straat kwamen. Dat gebeurde onder de hoopvolle leuzen “Wir sind das Volk – Wij zijn het Volk”, en – dat wordt vandaag in de berichtgeving doorgaans weggemoffeld – “Wir sind ein Volk – Wij zijn één Volk”.

Europa schreef geen geschiedenis, maar moest zich wel neerleggen bij de vreedzame omwenteling en de herschikking van de landkaarten. Net zoals het dat zou doen bij de onafhankelijkheidsverklaring van Slovenië en Kroatië, of de fluwelen scheiding van Tjechië en Slowakije.

Vandaag wordt de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte vaak bestreden met het argument dat ‘Europa’ dat nooit zal dulden. Sommigen – zoals Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy – willen het mislukte Belgische federalisme zelfs exporteren naar Europa, als voorbeeld voor de Europese ‘integratie’. En dat terwijl België langzaam maar zeker uit elkaar valt… Het is een proces dat ook Europa niet zal kunnen stoppen, want het Belgische regime is al even vermolmd als dat van de DDR twintig jaar geleden. De dag komt dat de moegetergde Vlamingen opstaan,“wij zijn het volk” roepen en hun lot in eigen handen zullen nemen. De dag komt dat we de Belgische staat verwijzen naar de vuilnisbelt van de geschiedenis.

“Waarom zou men droevig moeten zijn om het einde van België?”, vroeg The Economist zich af. “Landen komen en gaan (…). Mocht België niet bestaan, zou iemand vandaag dan nog de moeite nemen om dit land uit te vinden? Meer zelfs, zou iemand het merken?”

Van Rompuy en co. voeren een krampachtig achterhoedegevecht want de wil van het volk en de loop van de geschiedenis laten zich niet in het gareel van het politieke establishment dwingen. Of, zoals The Economist schrijft: “België heeft zijn tijd gehad. Een pralinezachte echtscheiding staat voor de deur.”

Bruno Valkeniers
voorzitter@vlaamsbelang.org