1118 - OP HOOP VAN ZEGE MET EEN HEEL NIEUWE VLAAMSE ALLIANTIE

***


Maandag 31 december

Oudejaarsavond

Zon 8u45-16u47

H Silvester I

Geeft Silvester zon en wind, dan is de winter lang mijn vrind

.

1118 - OP HOOP VAN ZEGE MET EEN HEEL NIEUWE VLAAMSE ALLIANTIE



Wereldoorlog I niet de schuld van de Duitse

Kaiser Wilhelm II, ook een soort Coburger,





In strijd a/de IJzer, met o.a. Albert I van België, ook Coburger en woordbreker tegenover zijn eigen soldaten.

***





19145-2014 : met 100 jaar vertraging straks de beloofde gelijkheid? De vrijheid?

Waarlijk een reden om op 11 november 2014 wapenstilstandsdag, de overwinning te vieren?

***

De voortekenen zijn goed : via hun woordvoerder Wilfried Martens hebben de Tjeven het masker afgeworpen : Albert II heeft gelijk, en wij Vlamingen zijn echt onbetrouwbaar. Alleen de verwijzing naar de jaren ’30, die dus wel gefundeerd is, mocht zo niet beklemtoond geworden zijn. Awel mercie!

***

Dat het virus van de Vlaamse Beweging het menselijk lichaam kan uitputten, daar moeten wij heus geen tekeningetje bij maken. Het is lijk in een smerige stelling-oorlog zoals aan den IJzer. Het zijn altijd de besten die er dreigen eerst aan onderdoor te gaan. Of, zoals Ray van Angeltjes, leggen zij voortijdig het loodje zonder Vlaanderens uur ‘U’ te hebben mogen meemaken. Het mooiste ‘In Memoriam’ die ik Ray kan meegeven is een tekst (hieronder) van Marc Grammens, die zindert van geestdrift voor de goede zaak. Ook Ray heeft niet vergeefs geleefd.

We worden allemaal een dagje ouder in deze loopgraven-oorlog. Het was Marc Grammens die mij op de gedachte bracht van dat soort oorlog, want ’n vuile oorlog is het, met zijn artikel Op Hoop van Zege van 14 december jongstleden.

Voorwaar (had ik al geschreven), een artikel met niet alleen pit, maar vooral met een helende werking op een ziek lichaam, die enerzijds wel veel rust nodig heeft, maar anderzijds nog meer nood heeft aan een goede portie pep-talk. Dat moet zo wat een stuk heilzamer zijn dan de gezonde berglucht uit de Zwitserse Alpen. Rond de zieke Ray zullen er zekerlijk genoeg goede zielen rondlopen, die – zelfs gezeten op de sponde van het ziekenhuis bed - hem een paar bladzijden uit JOURNAAL willen voorlezen.

Helaas, zelfs dàt heeft Ray niet meer mogen meemaken, zo moet ik deze morgen lezen en mijn tekst een beetje aanpassen….





***

Ter zake :

Op hoop van zegen

Met de verkiezing van Gerolf Annemans tot voorzit- ter van het Vlaams Belang neemt die partij opnieuw deel aan het maatschappelijk debat. In een interview in De Standaard (8.12.12) zegt Annemans dat hij mee wil praten "over Europa, over ons sociaal-ekonomisch programma of over vrijheid", - dat is uitstekend. u kan het Vlaams Belang ook over het tema van het Vlaamse streven naar onafhankelijkheid een radikaal en konsekwent maar bovendien deskundig deelnemer zijn aan het debat, want Annemans heeft zich als geen ander gedurende een kwart eeuw toegelegd op dit onderwerp. De partij hoeft niet langer gehinderd te worden door de voormalige over-beklemtoning van het vreemdelingenvraagstuk: vreemdelingen, zegt de nieuwe voorzitter, "zijn ook maar het slachtoffer van het migratiebeleid dat de andere partijen gedurende jaren hebben gevoerd".

Annemans stelt al onmiddellijk het onafhankelijkheids-debat op scherp met de zucht: "Al dat confederalisme, waar slaat dat allemaal op? Vlaanderen verdient independencia". Ja, zo horen we het graag, maar ... qui veut le plus veut le moins, en zoals Siegfried Bracke ooit zei (in De Morgen, 22.5.10): "in de geesten (van de Vlamingen) is de scheiding er al, alleen staatkundig nog niet". Dat moet rijpen, en de niet-volledige scheiding die men confederalisme noemt, is vandaag misschien reeds een haalbare kaart, - haalbaar in de geesten, én in de internationale kontekst. In de loopgraven van de IJzer werd, straks een eeuw geleden het verlangen naar zeljbestuur voor het eerst geformuleerd als een doelstelling van soldaten die in het reine moesten zien te komen met de vraag waarom zij hun leven zouden geven in de strijd die ze weliswaar verplicht waren te voeren maar waarbij ook vele vrijwilligers betrokken waren. Voor het vaderland, maar dan: welk vaderland? Zeker niet het België dat ze aan het front hadden leren kennen, en dat - zo wisten ze nu uit ervaring - niet het land der Vlamingen was, want Vlamingen werden er op misprijzen onthaald, als ze al niet voor hun Vlaming-zijn werden gestraft. België respekteerde zijn soldaten niet, en dat had beklijvende invloed op de geesten van de Vlamingen, die een ander België wilden. Dat gevoelen drukten ze uit in hun droom van zelfbestuur. Zo is het gebleven. De droom heeft de geschiedenis overleefd, en toen na de Tweede Wereldoorlog de Belgische terreur toesloeg, namen de kinderen van de repressie hem over. Zij verdienen niet het bourgeois-vewijt dat Lode WiLs (in De Standaard, 8.12.12) hen toestuurt, dat ze "anti-Belgisch" waren. Sta maar eens op een Bruselse tram in september 1944 en word als kind maar eens bespuvd. geschopt en geslagen om geen andere reden dan dat je. Nederlands spreekt, door schoften die je bedreigen als je weigert Vlve la Belgique te roepen. Beeld u deze werkelijkheid in (Wils heeft weinig verbeeldingskracht), en dan kijk je nooit meer misprijzend neer op hen die aan deze levenservaring een afkeer van België overhielden.

Als het dus dit België maar niet meer is, meer vroegen de IJzerjongens niet, en meer vragen de kinderen van de repressie niet. En dat kan dus, als het beter haalbaar is dan Vlaamse onafhankelijkheid, ook confederalisme zijn, hetgeen betekent dat Vlaanderen het vaderland wordt, niet langer België, al blijft er nog iets van bestaan. Uit Le Soir (8.12.12) verneemt men dat er al Walen zijn die het "Zwitserse model" aan het bestuderen zijn om straks van België te kunnen redden wat er nog te redden valt. Dat is bemoedigend, want zoals Geert van Istendael stelde (in Knack, 21.11.12): "De Franstaligen beseffen niet hoezeer de vernederingen uit het verleden nog aanwezig zijn in het kollektief geheugen van de Vlamingen". Wils beseft dat ook niet, hij stond bij de Bevrijding aan de andere kant.

Met confederalisme wordt bedoeld dat men het feitelijke einde wil van een België, dat in de herinnering voortleeft als een terreurstaat. "Het gaat om scherpe tegenstellingen (tussen Vlamingen en Franstaligen), in de geschiedenis verankerd" (Mark Elchardus, in Knack, 21.11.12), en die dienen te worden opgeheven als men ooit in een normale samenleving terecht wil komen. Men wil vrij zijn, vrij van knellende banden, vrij van de Franstalige arrogantie, vrij ook - jazeker - van een opgelegde "solidariteit" met een Herrenvolk dat daar nog nooit merci voor heeft gezegd, en dat ervoor heeft gezorgd dat het nobele begrip "solidariteit" in de geesten van steeds meer Vlamingen gelijkstaat met afpersing. België is oor Vlamingen ook een moreel vraagstuk.

Het is aan de staatslieden om de formules te vinden die haalbaar zijn. Maar "haalbaar" betekent niet dat de Franstalige partij monarchen er moeten mee instemmen.

Zeker niet, want dan komt er nooit iets van. Haalbaarheid betekent in deze kontekst dat de verkregen formule tot tevredenheid stemmen in Vlaanderen, ook al moeten ze aan België worden opgedrongen. Al wie zelfbestuur nastreeft, om het even in welke vorm, heeft de revolutionaire doelstelling om de machtsverhoudingen te wijzigen. en dat gebeurt per definitie van onderaf, tégen de machthebbers.

Dat vraagstuk is de zorg van zowel Vlaams Belang als N-VA en ook de kringen in CD&V en VLD die vasthouden aan de in hun partijprogramma opgenomen confederalistische doelstelling. Het is de historische vraag: hoe doen we het? die op antwoord wacht. Laten allen die willen werken aan de verlossing van Vlaanderen, hun verschillen overstijgen, elk cordon afwijzen, en zich samen inzetten voor wat minister-president Kris Peeters graag een copernicaanse omwenteling noemt, om het even, als het maar een revolutie is, die de ketenen afwerpt, die vrijheid schenkt, en hoop.



***





Het zou wel eens kunnen, dat Albert Second met zijn Kerstspeech voltooit wat Albert Premier bijna 100 jaar geleden heeft voorspiegeld. Namelijk dat de Vlamingen de Gulden Sporenslag indachtig ook deze keer hun leven veil hadden voor het vaderland. Dat dan, na de overwinning zij dan eindelijk gelijk berechtigd zouden worden. Het Vaderland zou hen dankbar zijn!

Koninlijke broekschijterij, want koning na koning na koning na koning waren zij de eersten om de Vlamingen onder de knoet te houden. Net zo lang tot het sacrosante woord ‘solidariteit de bijklank had gekregen van aftroggelarij…. Komt er nu eindelijk, dag op dag 100 jaar na datum (1914-2014), de dag dat onze Vlaamse ‘staatsmannen’ datgene uitvoeren wat zij de kiezer al decennia lang in hun kiesbeloften schrijven? Of zullen zij, ouder gewoonte, doen als de kat, die omwille van het smeer, likt aan de kandeleer?.

Vraag : als straks, halfweg deze zomer, Marc Grammens (°1933) ermee vrijwillig stopt, met hoeveel man zullen we dan klaar moeten staan, neen, niet om hem te vervangen – dat is onmogelijk – maar om de leemte op te vullen? Halo, ELVEEBEE, ent U daar nog?

De Jaargang ’30 (de voor-oorlogse kwaliteit!) wordt oud of sterft uit. Gelukkig waren de jongeren van TAK gisteren nog daar, om Alberto Secondo er aan te herinneren, dat tronen niet gemaakt zijn om te blijven staan’. Zou het Gentse Liegebeest dat ook,’kinderachtig’ vinden?