ZATERDAG 9 JULI 2022

 *

62 – MIGRATIE OF IMMIGRATIE: EEN WERELD VAN VERSCHIL MAAR VOOR SOMMIGEN JUIST NIET….

*

I N H O U D

Het interview met de zeer vereerde Remi Vermeiren, de grote ex CEO van KBC, dat U hieronder integraal kunt en moet lezen, was – hem hier te lezen - een uiterst aangename verrassing voor mij persoonlijk. Want bedoelde persoon – alle verhoudingen in acht nemend - was in mijn (welgevuld) beroepsleven van haast 50 jaar, altijd een goede gids die wist van aaanpakken op het hoogste niveau. Precies alsof het kinderspe was. Zoiets werkt inspirerend aastekelijk zelfs op elk niveau en op iedereen die verder kijkt dan zijn neus lang is.

(Zucht)

 

 

 

 

Hadden Lernaut & Hauspie maar KBC gehad als huisbanker, in plaats van de BCOB-onbdbuulen, die het als fin-de-carrei!re op de koop toe nog gespresteerd hebben om hun eigen 800.000 beleggers op te lichten…

Hieronder gaat hij – zonder verdoving -als met een lichtgevend scalpel doorheen de Vlaamse Kwestie.

Misschien ’n tikkeltje weg uit de dagdagelijkse realaiteit van de omvolking die eerder naar een verminking is geëvalueerd dan naar een verrijking.

Na WO II is door o,nze politici en met de stilzwijgende instemming van de Kerkelijke Overheid, vooral de stedelijke maar ook de plattetlandsbevolking als samenmeving doelbewust gesaboteerd. Kerken bestaan net meer of zijn cultuurtempels of danskoten geworden. Maar in hoofdzaak vervangen door ‘gebedsrumten’ waar de grond vol ligt met lachwekkende bidmatjes.

Kortrom, we worden tegen wiil e, dank geconfronrteerd met een Vlaanderen dat zichzelf her uitgevonden heeft…. Maar verder nog de Francofone dominantie blijt ondergaan precies alsof dat ’n gave Gods zou zou zijn….

 

 

Want het gaat al lang niet meer om wat losstaande immigratie, maar om ee,n doelbewustvervangingspoging van onze eifen inderdaad vergrijsde bevolking. Precies alsof die vergrijzing niet ‘van Hogerhand’ doelbewust is ingezet met de generatie van onze ouders. Die waren allemaal zielsgelukkig met een groot gezin en vast werk. Door hun woning speelde dan altijd een zonnig licht. En zou men armoe lijden, om ‘n mondje meer?

Al mijn nu al lang overleden ooms en tantes stamden van de eesten tot de laatsten uit en ‘kroostrijk’ gezin van mistens acht kindren. Zo was Felix Timmermans de Nr 14 in dat gezin...

Nu is het allemaal abortus die de klok slaat. Genicologen gedcragen zich as straathobdjes die ‘het’ doen op elke straathoek…

Ondertussen werd onze samenleving ook gezegend met ‘De Pil’, als zaligmand mirakemiddel voor beestelijk gedrag, zodat Moders-aan-de-Haard de facto een fel verouderd begrip zijn geworden. Kinderen, als die er al komen, zijn een begrip ‘voor later’. Eerst moet er uitgegaan worden. En onstaat zo stilaan het begrip ‘éénouder gezin’ en ‘co-housing’.

-

Ik heb de sterke indruk, dat aan onderstaand interview binnenkort ’n serieus vervolgverhaal komt. Ik zie er naar uit.

*

 

*

WARANDEMANIFEST

*

Remi Vermeiren

*

Remi Vermeiren: ‘Vlaamsgezinde partijen hebben morele plicht meerderheid te proberen vormen’

Maar ook: 'Vlaams Belang heeft Vlaamse zaak veel schade berokkend'

*

Interview

09/07/2022

*

Vlaanderen staat voor grote economische en financiële uitdagingen. Daarom heeft het als natie migratie nodig, en moet het tegelijkertijd zelfbewust genoeg zijn om de migrant een duidelijk maar streng kader te bieden. Mogelijk zal een van de partijen die dat mee moet bewerkstelligen, het Vlaams Belang zijn. Dat zegt Remi Vermeiren, auteur van het Warandemanifest (2005) en van de studie België: de onmogelijke opdracht/Vlaamse onafhankelijkheid: Recht behoefte en noodzaak (2014). ‘De vergrijzingsfactuur jaagt me angst aan. De druk om in Vlaanderen beter te presteren groeit met de dag.’

Remi Vermeiren werkte meer dan vier decennia voor de KBC-bank en was er ook voorzitter van. Daarnaast is hij een van de oprichters van het onderzoeksinstituut voor regionale economie Vives van de KU Leuven. Begin eenentwintigste eeuw lag hij mee aan de basis van heel wat denkwerk over een onafhankelijk Vlaanderen. Vermeiren deed dat steeds onafhankelijk van partijpolitieke invloeden als rationele oefening. Zijn boek over de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit 2014 werd veel gelezen in flamingantische kringen, maar bracht het debat niet in de mainstream.

Zuivere onafhankelijkheid

Sinds 2014 is de wereld echter ingrijpend veranderd. En staat de Vlaamse zelfstandigheid mogelijk veel dichterbij dan toen. Tijd voor een 11-juli-interview.

Moet een Vlaamse parlementaire meerderheid van N-VA en Vlaams Belang in 2024 eensgezind naar federale onderhandelingen trekken met de boodschap: wij regeren in Vlaanderen?

 

Vermeiren: ‘Daarvoor zouden beide partijen een ruime meerderheid moeten bereiken en onderling ook vooraf al akkoord gaan over de te volgen koers. Dat is al moeilijk want het zijn tenslotte politieke concurrenten van elkaar. Om nog maar te zwijgen over de animositeit die er op persoonlijk gebied heerst tussen de tenoren van beide partijen.’

 

‘Mocht er echter een gemeenschappelijk akkoord vooraf tot stand komen, dan is het natuurlijk kijken naar de Franstalige reactie. Normaal gezien zullen zij in een kramp schieten en zich vasthouden aan de politieke schutskring. Nu al gaan er in Franstalig België stemmen op om ook N-VA in de schutskring te steken. Normale onderhandelingen zullen het aan die kant dus ook niet worden. Niet over confederalisme, laat staan over de Belgische boedelscheiding.’

 

Wie voor N-VA of voor Vlaams Belang stemt, is niet per definitie een voorstander van de zuivere onafhankelijkheid

. Een Vlaams-nationalistische meerderheid in het Vlaams parlement zal een uitgebreide taak hebben om de behoudsgezinde Vlaming te overtuigen van het nut van volledige onafhankelijkheid. Ik weet ook niet of de VOKA’s van deze wereld die rit mee zullen uitzitten. Als puntje bij paaltje komt, verwacht ik dat ook een flink deel van het Vlaamse middenveld zal pleiten om het avontuur niet te groot te maken.’

Het hoogst haalbare

‘Confederalisme lijkt momenteel het hoogst haalbare, zolang de Franstaligen niets vragen of niets verwachten van de regeringsonderhandelingen. Dat kan natuurlijk veranderen. Maar wat de Franstalige reactie ook is, ik ben er van overtuigd dat de twee Vlaams-nationalistische partijen de morele plicht hebben om een politieke meerderheid in Vlaanderen te vormen wanneer de kiezer hen beide sterk maakt. De Vlaamse regering kan dan duidelijk Vlaamse keuzes beginnen maken. De reorganisatie van België is een ander paar mouwen. Maar dat zien we dan wel.’

 

VB-voorzitter Tom Van Grieken zegt natuurlijk dat het Vlaams parlement perfect een soevereiniteitsverklaring kan afkondigen. Zeker als er een meerderheid van Vlaams-nationalistische partijen is…

‘Het Vlaamse middenveld, de ondernemingen en de linkse cultuurvertegenwoordigers zullen dwarsliggen, ondanks die Vlaamse meerderheid. Soevereiniteit is het wagen waard, verstaat u me niet verkeerd. Maar dan moeten we ons voorbereiden op flinke internationale tegenwind die zal opsteken. Kijk maar naar wat Catalonië overkomen is. Op Europees niveau kregen zij allerminst steun in hun door de Verenigde Naties erkende streven naar zelfbeschikkingsrecht. Bovendien weet ik ook niet of de N-VA unaniem voor zo’n avontuur wil gaan.’

Geld

 

U zegt: de Franstaligen vragen niets. Maar ze zijn wel bankroet, waardoor ze vroeg of laat wel geld zullen moeten vragen. Dwingt hen dat met andere woorden niet vanzelf naar de onderhandelingstafel?

 

‘Ik weet niet of de precaire financiële situatie in Franstalig België op hun onverzettelijkheid zal wegen, of de Vlaamse onderhandelingspositie sterker maakt. Integendeel. Laat ons niet vergeten dat voor de buitenwereld de nv België de debiteur is van de door de Franstaligen veelvuldig aangegane schulden. Dat weten de Franstaligen ook, dus kunnen zij op beide oren slapen dat Vlaanderen, als puntje bij paaltje komt, een flink deel van die Belgische schuld mee zal moeten aflossen.’

 

Vlaanderen zit niet meer in de positie dat het bij een opsplitsing van het land het grootste deel van de opgetelde Belgische staatsschuld op zich kan nemen

 

‘Als de kredietwaardigheid van Brussel en Wallonië in het gedrang komt, dan wordt het verschil tussen de Duitse obligatierente niet afgemeten tegenover de Waalse of Brusselse obligatierente, maar tegenover de Belgische. Vlaanderen zit niet meer in de positie dat het bij een opsplitsing van het land het grootste deel van de opgetelde Belgische staatsschuld op zich kan nemen. Dat is een wezenlijk verschil tegenover enkele jaren geleden.’

Wanneer Franstalig België in financiële moeilijkheden zit in tijden van een algemene Europese recessie, en Vlaanderen houdt toch stand, dan kunnen we natuurlijk ook zeggen tegen de internationale gemeenschap: we hebben het jullie al jaren gezegd, laat ons nu splitsen en een degelijk splitsingsakkoord bereiken, dan lossen we zo het probleem op van een failliet België in plaats van nog jarenlang te blijven aanmodderen.

 

‘Dat is wishful thinking, want dan moet Vlaanderen zich dus sterk maken voor een veel te zware overname van de Belgische staatsschuld. Dat is koren op de molen van onze Waalse vrienden – wij staan als vanouds garant voor schulden die zij aangaan tot het bittere einde. Maar goed. We zijn nu toch heel hypothetisch bezig: misschien is uw redenering wel correct als we als zelfbewust Vlaanderen tegen de Franstaligen kunnen zeggen: het is voorbij, laat ons nu tenminste een degelijke confederatie bouwen en het financiële wanbeleid oplossen. Want als we zo voortdoen, zal Vlaanderen binnen enkele jaren ook niet sterk genoeg meer zijn om de financieel-economische crisis op te vangen.’

Vlaamse achteruitgang

 

In 2014 schreef u al dat Vlaanderen economisch voor grote uitdagingen staat. De situatie is acht jaar later nog slechter dan toen, zegt u nu?

 

‘De Vlaamse economie heeft geleden onder de financieel-economische crisis van 2008. Ze groeit nog altijd, maar matig. Vlaanderen heeft het probleem dat er overal in Europa lage groei is. De hoge groeipercentages van vroeger zijn weg omdat de productiviteit overal in Europa daalt en de samenleving vergrijst. Ik vrees dat we in Vlaanderen voor grote mobiliteits-, onderwijs-, migratie- en klimaatuitdagingen staan. Tegelijkertijd stijgen de zorgbehoeften.’

‘Vlaanderen mag dan nog altijd significant beter presteren dan Wallonië en Brussel, vergeleken met andere topregio’s in Europa gaan we er op achteruit. Dat is één. Twee is dat we van de weeromstuit minder marge hebben om Wallonië nog verder te onderhouden. Laat staan om de Belgische constructie te dragen zonder dat we fundamenteel aan de financieel-economische knoppen kunnen draaien, zoals de pensioenfactuur en de hoge lasten op arbeid.’

 

Hoe komt dat, die Vlaamse achteruitgang?

 

‘We hebben te lang in de overtuiging geleefd dat er voldoende geld is om alle hoge levensbehoeften te dekken. We kennen een vrij hoge werkzaamheidsgraad, maar ook geen uitzonderlijk goede. Landen als Duitsland die een werkzaamheidsgraad van 80 procent hebben bereikt, hebben daar jarenlang hard voor moeten werken. Willen we dat in Vlaanderen ook, dan is dat een werk van jaren, nu te beginnen. De vergrijzing zal nog tientallen jaren steeds meer geld kosten. We moeten ook de mobiliteitsknoop ontwarren, en dat werk begint nog maar pas en zal veel kosten. Zelf zijn we al niet slecht in regeltjes verzinnen als volk, en daar komt nog eens de grote last van vele Europese regels bij.’

 

‘Maar goed: vele bedrijven doen het nog altijd goed. De Antwerpse haven blijft nog altijd een enorme economische krachtmotor. De druk om nog beter te presteren groeit echter dag na dag. Ik herinner er mensen graag aan dat wij in Vlaanderen nog altijd een grote groep economisch inactieven hebben, zoals de grote groepen mensen op een soort brugpensioen, ook al zijn zij nog perfect gezond en inzetbaar, maar economisch zogenaamd veel te duur. Wanneer men de pensioenhervorming steevast uit de weg gaat, dan jaagt me dat angst aan.’

Onderwijs

 

We hebben in Vlaanderen ook een tekort aan mensen die met hun handen werken…

 

‘Vlaanderen heeft een expansie gekend door na de Tweede Wereldoorlog zijn arbeidsreserve – hoofdzakelijk vrouwen – te kunnen tewerkstellen. Dat ging samen met de groei van de Vlaamse kmo’s die als toeleveranciers voor de multinationale investeerders fungeerden. Nadien kon Vlaanderen teren op gastarbeid voor het werk dat de Vlamingen niet graag meer deden, of waarvoor zij stilaan te duur waren. Dat heeft geresulteerd in een productiviteitsstijging, die nu afvlakt.’

 

‘Ons onderwijs kampt bovendien met een groot probleem. We zullen ernstig moeten investeren in meer en betere leerkrachten die ook opnieuw iets te zeggen hebben in hun klas. Bovendien weegt de diversiteit in het Vlaamse onderwijs op de kwaliteit. Goed opgeleide wetenschappers en stielmannen zijn onontbeerlijk, zo ontdekken we nu.’

 

‘Goesting om te werken moet je afdwingen, maar ook belonen. De werkloosheidsvergoedingen zijn veel te lang veel te goed. En werken is van de weeromstuit duur. De linkerzijde hoort dat niet graag. Als de PTB in Wallonië machtiger wordt, zal de situatie er niet op verbeteren. Het is makkelijker om afgunstig naar de “rijken” te kijken en te verwachten dat die alles gaan betalen. Ook de media gaan veel te makkelijk mee in die vermeende tweedeling tussen armen en rijken. Terwijl zeker in Vlaanderen die kloof meevalt. Dat is pervers.’

 

Wat met Brussel, is een klassieke vraag die vaak terugkomt, zoals u ook in 2014 al aanhaalde in uw boek. Toen schreef u echter dat Brussel de middelen heeft om een zelfstandige stadsstaat te worden. Anno 2022 constateren we dat de Brusselse schuldgraad met 180% tegenover de inkomsten de hoogste is van alle deelstaten. Daarom: wat nù met Brussel?

 

‘In absolute bedragen is het bedrag van de Brusselse schuld beter behapbaar dan in Wallonië (8,9 miljard euro brutoschuld tegenover 45,4 miljard euro, red.). Brussel heeft het niet geringe voordeel van een jonge bevolking, waardoor de vergrijzingsfactuur er redelijk is. Daardoor is Brussel in feite solidair tegenover de verouderde Waalse bevolking, en zeker tegenover de verouderde Vlaamse bevolking, want de jonge Brusselaars die werken betalen mee. We hebben hen nodig. Al moet het Franstalig onderwijs in Brussel veel beter.’

 

Vlaanderen moet Brussel zelfstandigheid en een eigen identiteit gunnen, in ruil voor samenwerking

 

‘Brussel heeft vooral ergere bestuursproblemen omdat de rol van het Hoofdstedelijk Gewest nooit duidelijk is: zijn het nu negentien gemeenten samen, une région à part entière, een Europese hoofdstad, een Belgische hoofdstad, of vooral een eigen gemeenschap? Brussel wil alles tegelijkertijd zijn, terwijl de vele bestuursniveaus met geld morsen, ook dankzij de vele fondsen die verbonden zijn aan deze of gene rol van Brussel. Een interne bestuurlijke herstructurering dringt zich op. Als de Brusselaars met Vlaanderen willen samenwerken, dan is veel mogelijk. Vlaanderen moet Brussel zelfstandigheid en een eigen identiteit gunnen, in ruil voor samenwerking. Samenwerking tussen twee zelfstandige staten die elkaar nodig hebben.’

Vlaams Belang

Uiteindelijk bent u een vooruitgangsoptimist.

 

‘Dat is vriendelijk van u (lacht). Weet u: het boek dat ik in 2014 heb geschreven, is een goede basis voor een rationeel debat over Vlaamse onafhankelijkheid. Het is eigenlijk het enige werkstuk dat ik geschreven heb – samen met Mark Deweerdt en Geert Jennes – waarover ik echt tevreden ben. Jammer genoeg hebben de media niet echt geholpen om dat rationele debat te promoten. Al moet ik zeggen dat ook ikzelf misschien meer inspanningen had moeten doen om de boodschap in de markt te zetten. Het is voor iedereen die Vlaamsgezind is een enorme moeilijkheid om beredeneerd een punt te maken in de huidige media.’

 

‘Ik vergeet echter nooit dat een groot deel van de Vlamingen nog altijd redeneert vanuit België. Daar kan ik weinig aan veranderen. Politiek links en de Vlaamse cultuurwereld zijn de Vlaamse idee niet genegen. Dat heeft te maken met de harde boodschappen van het Vlaams Blok en Vlaams Belang over migratie. Dat is jammer, want het remt Vlaanderen zijn eerlijke streven naar zelfstandigheid, zorgt ervoor dat vele mensen in de eerste plaats nooit aanstoot nemen aan de inefficiëntie en het surrealisme van het Belgische verhaal, en alleen maar focussen op alles wat in Vlaanderen mis gaat.’

 

‘Dat het Vlaams Belang op een bepaalde manier een boodschap over migranten in de markt zet, maakt ook dat andere Vlaamse partijen zich afkeren van de Vlaamse zelfstandigheidsgedachte. Laat ons dat niet vergeten. De Vlaamse zelfstandigheidsgedachte wordt vereenzelvigd met racisme als gevolg van overdrijvingen van zowel het VB, als politiek links. En dat is kwalijk voor de Vlaamse beweging.’

 

U zegt: het Vlaams Belang heeft de Vlaamse zaak veel schade berokkend?

 

‘Dat vind ik spijtig genoeg een historische vergissing, ja. Ik heb hen dat destijds trouwens gezegd. Het Vlaams Blok deed aan politieke koppelverkoop: streven naar Vlaamse onafhankelijkheid was meteen ook een agressief etnisch verhaal. Terwijl het soms loont om ook eens wat zachter te oordelen over de sociale aspecten achter migratie. Wij hebben immigratie nodig. Dat klinkt tegenwoordig niet zo goed, maar toch is het zo.’

 

‘U hebt eerder al het gebrek aan handenarbeid in Vlaanderen aangekaart. De tekorten in handenarbeid moeten mee opgevuld worden door migratie. Die moét gekoppeld zijn aan sociale migratie; de migrant moet hier integreren, uiteraard. Dat creëert bepaalde problemen, dat ontken ik niet. Maar als je dat zelfbewust aanpakt, dan heeft een bepaalde migratie van arbeidskrachten en echt knappe koppen ook voordelen. Maar in de perceptie heeft Vlaanderen een moeilijke omgang met migratie. Daardoor haken bijvoorbeeld bedrijfsleiders en het middenveld vaak af.’

Geen progressief Vlaams project…

 

Politiek links doet anders ook weinig moeite om daar een volwaardig Vlaams en progressief project tegenover te stellen. Men wacht tot rechts een inclusief Vlaanderen ‘aanbiedt’. Misschien moeten ze er mee vorm aan willen geven…

 

‘Links blijft graag aan de zijlijn staan, en geniet mee van de welvaart die door de centrumrechtse Vlaming wordt gecreëerd. Men zou bij links wat meer respect mogen tonen voor het feit dat een zelfbewuste generatie Vlamingen die huidige welvaart mee mogelijk heeft gemaakt. Nu lijkt men die waarden te verkwanselen uit verzet tegen het Vlaamse “racisme”. Zo biedt men bij links uiteindelijk zelf weinig aan aan de Vlaming die werkt, en aan de migrant die hier wil integreren. Men biedt de facto dan maar de Belgische constellatie aan, die steeds minder waard wordt.’

 

Hoe komen we daaruit?

 

‘Landen als Canada en Australië tonen ons dat een streng migratiebeleid, patriottisme en inclusiviteit hand in hand kunnen gaan. Maar goed: een groot deel van het verhaal is natuurlijk ook het feit dat Europa vele steken heeft laten vallen in de migratiepolitiek.’

 

‘Dat het Vlaams Belang op een bepaald moment heel weinig stemmen had, bewijst voor mij dat die partij niet alleen maar permanent racistische Vlamingen aantrekt met een agressief programma. Daarom is het VB nu slimmer geworden in hun communicatie en strategie, en daardoor onderdeel van het Vlaamse politieke landschap. Zij halen nu veel stemmen. Als zij echter alleen maar buiten het systeem zullen willen blijven staan, dan zullen zij echter de kans op een akkoord met die andere Vlaamsgezinde partij missen. U weet wel, die partij die meer binnen het systeem staat.’

Christophe Degreef

*

*

LICHT IRONISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN

 

 

Digithalys

*

HOE TREKT VLAANDEREN NAAR HET ULTIEME COMMUNAUTAIRE EINDSPEL?

*

Bart De Wever: ‘Wij vragen om te kiezen voor zelfbestuur, voor Vlaanderen…’

ANALYSE

11/07/2022

*

-

Op 11 juli wordt het weer eens tijd om het streven naar zelfbestuur wat op te peppen en van de nodige botox te voorzien. De Wever riep op het zomerfeestje van zijn partij op tot zelfbestuur. Het is een opwarmertje voor het ultieme communautaire eindspel van 2024. Maar of het zover komt, is zeer de vraag.

Op het zomerfeest van zijn partij zette Bart De Wever nog even voor alle duidelijkheid de puntjes op de i: ‘Zijn wij als Vlamingen werkelijk gedoemd om ons voor eeuwig te laten knechten? Zijn we gedoemd om een federaal beleid te blijven ondergaan waarvoor we in meerderheid niet gestemd hebben? Zal onze zuurverdiende welvaart de komende jaren onherroepelijk verloren gaan?’ Als je ‘federaal beleid’ vervangt door ‘Belgische overheid’, kan het citaat zo geplukt zijn uit de toespraak van toenmalig voorzitter van het IJzerbedevaartcomité Jozef Coene van 4 juli 1976.

Noch rust noch duur

Het citaat gaat gebukt onder wat oubollige dramatiek en draagt reeds de apotheose in zich, vertaald in de oproep tot zelfbestuur. De Wever op zijn zomerfeestje: ‘Wij vragen om te kiezen voor zelfbestuur.’ De ultieme ontknoping moet er komen na de verkiezingen van 2024. De Vlaamse autonomie kan lopen via langdurige onderhandelingen op federaal niveau, maar als dit op niets uitdraait, kan Vlaanderen nog steeds voor het Catalaanse scenario kiezen en in eigen assemblee de onafhankelijkheid uitroepen.

Het streven naar een zelfstandig Vlaanderen is intussen meer dan 100 jaar oud. Het embryonaal verlangen ontstond in de loopgraven aan het IJzerfront. In 1919 trok een Rodenbachstoet door Gent met een spandoek waarop stond: ‘Noch rust noch duur zonder zelfbestuur!’ De eis tot zelfbestuur weerklonk ook steevast op de IJzerbedevaarten. Vanaf dan keert ze met de regelmaat van een klok terug op de politieke agenda. In 1981 drukt de Volksunie hem onder een andere gedaante af op een verkiezingsaffiche: ‘Geen Belgische armoede maar Vlaamse welvaart’. De onafhankelijkheid van Vlaanderen werd complexloos door het Vlaams Blok naar voor geschoven.

Onvervalste bezettingscultuur

 

De analyses over het einde van België zijn in de loop der jaren inhoudelijk wat bijgesteld, maar de teneur bleef dezelfde. In 1990 schreef Mark Grammens in zijn essay Gedaan met geven en toegeven: ‘De financiële ineenstorting van de Belgische staat kan niet anders dan een chaos veroorzaken waarin alles op de helling komt te staan en Vlaanderen zijn eigen lot in handen zal moeten nemen.’ Volgens Grammens moest Vlaanderen gered worden van ‘de financiële en maatschappelijke ondergang waarin het door België wordt meegesleurd’. Het klinkt wat apocalyptisch, maar geeft toe, de uitspraken van De Wever leunen wel erg dicht bij die van Grammens aan.

Enkele jaren later riepen Jan Jambon en Peter De Roover in hun essay Vlaanderen staat in Europa op om ons niet passief op te stellen, want: ‘Hoe langer we wachten, hoe slechter de startomstandigheden voor de Vlaamse staat’. Volgens Jan Jambon en Peter De Roover moesten we ons ‘actief’ ontdoen van ‘de onvervalste bezettingscultuur’ van de Belgische overheid. Beide heren pleitten niet voor een revolutie maar voor een Catalaanse aanpak.

 

‘Het Vlaams parlement moet dan ook het middel bij uitstek worden om fundamentele stappen op weg naar de Vlaamse onafhankelijkheid te zetten.’ Dit moest gebeuren door het proclameren van ‘een echte Vlaamse Grondwet’. De Vlaamse onafhankelijkheid is eerder een kwestie van ‘willen’. Dit scenario lijkt toch wel erg veel op wat het Vlaams Belang momenteel naar voor schuift. Hebben Jambon en De Roover zich dan niet van partij vergist? Nu Jambon minister-president is, kan hij een oude jongensdroom verwezenlijken.

Een ‘New Deal’ voor België

In 2005 werd het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa van de werkgroep ‘In de Warande’ – onder leiding van Remi Vermeiren – op applaus onthaald. De analyse van Jambon en De Roover werd verder uitgewerkt. Het manifest ging niet over het hoe, maar over het waarom van een splitsing. Recent legde Remi Vermeiren in Doorbraak uit waarom Vlaanderen nog niet onafhankelijk is. ‘De Vlaamse zelfstandigheidsgedachte wordt vereenzelvigd met racisme als gevolg van overdrijvingen van zowel het VB, als politiek links.’

Het ‘Manifest’ van de denkgroep ‘In de Warande’ deed heel veel stof opwaaien, maar datzelfde stof ging al snel liggen. De auteurs hadden gehoopt dat de bal voor meer zelfbestuur door de publicatie van het manifest aan het rollen ging, maar daar kwam niets van in huis. De ultieme strategie ontbrak. Vermeiren en de Warandegroep hadden gehoopt dat de politiek na dit manifest over zou gaan tot de splitsing van het land.

 

Een jaar later pleitte Eric Van Rompuy voor een New Deal voor België, waarbij de gemeenschappen belangrijke sociaaleconomische instrumenten zouden verwerven, ‘waardoor de financiële transfers automatisch zullen afnemen’. ‘Het Belgische Huis staat sluimerend in brand maar niemand wil dat inzien’, schreef Van Rompuy. De tegendraadse christendemocraat pleitte voor een vergaande staatshervorming om België in een definitieve plooi te leggen. ‘Daarom moet Vlaanderen bij de volgende regeringsvorming spijkerharde garanties krijgen…’ Deze woorden klinken toch wel erg bekend in de oren.

De eindstrijd…

De federale verkiezingen van 2024 moeten de eindspurt voor zelfbestuur worden om zo de sociale, economische en democratische blokkade op te heffen die België de afgelopen eeuw heeft geïnstalleerd. Doorgaans worden twee strategieën naar voor geschoven. De N-VA behaalt een klinkende verkiezingsoverwinning en onderhandelt met de PS om België om te bouwen tot een confederatie. In tegenstelling tot de N-VA, heeft het ‘Institut Destrée’ een scenario klaar. Het notoir instituut pleit voor een federalisme met vier dat vertrekt van een evenwichtige en transparante solidariteit en een federale loyaliteit. ‘De Vlaamse partijen lezen die tekst van amper 14 A4’s maar beter eens grondig’, meent Rik Van Cauwelaert. Gezien de Waalse partijen economisch en politiek op een andere planeet leven is het geloof in het welslagen van deze piste eerder klein.

Dan is er nog het Catalaans scenario waarbij de N-VA en het Vlaams Belang een meerderheid in het Vlaams parlement verwerven. ‘Het Vlaams parlement kan beslissen om de Belgische constitutionele orde opzij te schuiven en zich soeverein verklaren. Op basis van dat ‘fait accompli’ kunnen ze dan vanaf een wit blad met de Franstaligen onderhandelen om een confederale constructie op poten te zetten’, meent Bart Maddens. Als deze ultieme kans zich voordoet, zal De Wever zo vermetel zijn om een samenwerking met het Belang af te wijzen?

Maar er is helaas nog een derde scenario. De kans is niet ondenkbaar dat Vivaldi na 2024 verder gaat. Een horrorscenario voor de N-VA en het Vlaams Belang. Dan verdwijnt de eis voor zelfbestuur andermaal in de diepvries. Het Vlaams Belang en de N-VA denken maar beter goed na over hun strategie.

Julien Borremans

‘Noch rust noch duur zonder zelfbestuur!’

-

‘Geen Belgische armoede maar Vlaamse welvaart’.

*