OVER AARTSBISSCHOPPEN EN KARDINALEN

.



















.

OVER AARTSBISSCHOPPEN EN KARDINALEN



Alexandra COLEN in Brussels Journal : http://www.brusselsjournal.com/node/4409

De Duivel in de Kerk

Was u verbaasd toen bleek dat er een kinderverkrachter tussen de bisschoppen zat? Wij waren verontwaardigd, maar niet echt verbaasd. De pedofiele mentaliteit onder de gemijterde heren was al bekend sinds de controverse rond het godsdienstboek Roeach in 1997. Dit boek, uitgegeven onder hoofdredactie van Prof. Jef Bulckens (KULeuven) en Prof. Frans Lefevre (Grootseminarie Brugge), toonde een stripverhaal waarin een naakte kleuter, een meisje, zegt “Ik vind het lekker om mijn spleetje te strelen,” “Ik speel graag mijn broekje uit bij andere vriendinnen,” “Ik wil in de kamer blijven als papa en mama vrijen.” En een naakt jongetje en meisje worden getoond terwijl ze “doktertje spelen” en het jongetje zegt: “Kijk eens, mijn piemel is groot.”
Dat “godsdienstboek” werd destijds op katholieke scholen gebruikt in de catecheseles totdat ik het ontdekte tussen de leerboeken van mijn oudste, toen 13-jarige, dochter en op 3 september 1997 een brief stuurde aan kardinaal Danneels waarin ik schreef:
“Wanneer ik deze tekening en haar boodschap bekijk, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat dit godsdienstboek heel bewust aan kinderen van 13 en 14 wil wijsmaken dat kleuters genitale streling prettig vinden. Op die manier kweekt men pedofielen die oprecht denken dat de kinderen het eigenlijk ‘heel lekker’ vinden wat zij allemaal met hen doen, terwijl juist het tegendeel waar is.”
Ik schreef Danneels dat ik als katholieke ouder “die trouw wil zijn aan het pauselijke leergezag en die haar kinderen ook zo wil opvoeden” eiste dat hij het gebruik van dit boek in de godsdienstles zou verbieden:
“Daarom eis ik van u – ja, de tijd van braaf vragen is voorbij – dat u het gebruik van dit ‘godsdienstboek’ in de klassen van onze kinderen verbiedt.”
Vandaag krijgt deze zaak, intussen al meer dan 12 jaar geleden, een andere, wrange geladenheid. Zeker nu ik weet dat Mgr. Roger Vangheluwe, de kinderverkrachtende bisschop van Brugge, de toezichthoudende bisschop was van de beide instellingen – KULeuven en Grootseminarie Brugge – waaruit de hoofdredacteurs van dit perverse “godsdienstboek” kwamen.
Vangheluwe flirtte niet alleen met de pedofiele ideeën, maar paste ze ook toe op zijn 11-jarige neefje, een jongetje dat, aangezien Roeach al sinds 1991 in het Vlaamse katholieke godsdienstonderricht werd gebruikt, als 13-jarige dit handboek godsdienst naar alle waarschijnlijkheid nog heeft moeten gebruiken.
Honderden kinderen die niet lichamelijk verkracht werden, werden geestelijk aangerand in de godsdienstles.
Nadat ik mijn actie tegen Roeach begon, bleek dat dit bij vele ouders een gevoelige snaar had geraakt. De verhalen over andere praktijken in het katholiek onderwijs stroomden binnen. Zo bleek dat in een aantal scholen kinderen werd aangeleerd om condooms over kunstpenissen te trekken en dat video’s getoond werden met masturbatie- en vrijtechnieken.
Omdat Danneels niet wilde ingaan op de eisen om aan deze praktijken een einde te stellen, organiseerde ik op 15 oktober 1997 een betoging van ouders en kinderen onder het motto “Respect voor ouders en kinderen” aan het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen. Danneels weigerde een delegatie van de betogers te ontvangen. “Ik zal me niet laten verplichten,” verklaarde hij op 21 oktober in Humo. Ook bij een nieuwe betoging op 10 december bleef de aartsbisschoppelijke deur gesloten.
Een betoging voor het bisschoppelijk paleis in Antwerpen op 19 november 1997 leidde wel tot de ontvangst van een delegatie moeders, waaronder een CVP-gemeenteraadslid en ikzelf, door de toenmalige bisschop van Antwerpen, Mgr. Paul Van den Berghe. Die brave man, de verantwoordelijke namens het Vlaams episcopaat voor onderwijs, aanhoorde de moeders, brak in tranen uit en beloofde een onderzoek naar de praktijken in de lessen godsdienst en seksuele voorlichting. Hij kondigde dat ook aan in een verklaring aan de pers.
Dat leverde hem wellicht een reprimande op vanwege zijn collega’s, zodat hij op 24 november, na een bijeenkomst van de bisschoppenconferentie via Belga bekend maakte dat er, ondanks de belofte, geen onderzoek zou komen. Vandaag weten we dat één van die collega’s de kinderverkrachter Vangheluwe was, wat ook die affaire wel heel wrang maakt.
Op 18 februari 1998 stond ik voor de derde keer met een groep ouders voor de deur van Danneels in Mechelen. Weer bleef de deur potdicht. Daarom trokken we met een 200-tal ouders op 18 maart 1998 naar de pauselijke nuntiatuur, de ambassade van het Vaticaan, in Brussel, maar ook de nuntius, een vriend van Danneels, gaf niet thuis. De nuntius had zelfs de politie, met waterkanonnen, opgetrommeld.
Intussen voerden Danneels’ vrienden in de pers een campagne tegen mij. “Colen blijft bisschoppen pesten,” blokletterde Gazet van Antwerpen. Danneels’ toenmalige woordvoerder, Toon Osaer, belde mij op een avond om me te zeggen dat ik als katholiek “gehoorzaam” moest zijn aan de bisschoppen. Danneels suggereerde in Humo dat ik mijn “kiescampagne aan het verzorgen” was.
Toen uiteindelijk duidelijk werd dat de Vlaamse Kerk niet naar ons wilde luisteren, besloot ik met het katholieke onderwijs te breken. Ik haalde mijn vijf kinderen uit het katholiek onderwijs weg en richtte, met enkele andere gezinnen, een thuisschool op om aldus onze kinderen volgens de katholieke leer te kunnen opvoeden.
Wel stuurde ik een brief aan alle kardinalen ter wereld om ze op de hoogte te stellen van de inhoud van Roeach. “Wees overtuigd dat de Congregatie voor de Geloofsleer de nodige aandacht aan deze zaak zal besteden,” antwoordde Mgr. Clemens, de privé-secretaris van kardinaal Ratzinger uit Rome; “U voert de juiste strijd,” schreef kardinaal Gagnon uit Rome; “De zaak die u te berde brengt is zeer ernstig,” schreef kardinaal Arinze uit Rome.
Er kwamen brieven uit de hele wereld. “Ik deel uw mening. Het is belangrijk dat u dit niet zonder tegenspraak laat,” schreef kardinaal Meisner van Keulen; “Ik begrijp zeer goed uw bezorgdheid,” schreef kardinaal Wamala van Oeganda; “Ik heb kardinaal Danneels geschreven. Ik hoop dat hij mij uitleg kan verschaffen,” schreef kardinaal Vidal van de Filippijnen; “Wij delen uw bekommernis. Kinderen zijn het zinnebeeld van zuiverheid,” schreef kardinaal Dziuba van Warschau; “Ik zal dit met kardinaal Danneels bespreken,” schreef kardinaal Williams van Nieuw-Zeeland; “Ik zal proberen iets te ondernemen om u te helpen,” schreef kardinaal Lopez Rodriguez van Santo Domingo; “Ik heb in Rome gemerkt dat kardinaal Laghi van de Congregatie voor het Onderwijs van uw bekommernissen op de hoogte is,” schreef kardinaal O’Connor van New York.
De Standaard schreef op 27 februari 2010 dat die brieven “in Rome de perceptie over de slappe kerkleiding in ons land versterkten.” Rome ziet in Léonard de man die de Belgische kerk kan redden. Ik deel die mening. Het is alleen jammer dat we daarop zoveel jaren hebben moeten wachten. De achtergelaten puinhoop is groter dan iemand ooit had kunnen denken.
Godfried?
Godfried herinnert zich niets meer. Godfried heeft nooit iets gemerkt.
In oktober 1984 ontving Danneels een brief van een bezorgde moeder over de zg. Oecumenische Werkgroep Pedofilie. De activiteiten van deze werkgroep waren aangekondigd in het bisschopsblad Kerk en Leven van 9 augustus 1984. De werkgroep, zo stelde het artikel, “wil de kerken sensibiliseren voor het verschijnsel pedofilie, informatie doorgeven en vooroordelen wegnemen.” Tevens was het de bedoeling een ontmoetingspunt te zijn voor pedofielen “om met elkaar van gedachten te wisselen en elkaar te bemoedigen. Allen zijn welkom die pedofilie en pedofielen beter willen leren kennen onder voorwaarde dat dit in openheid, respect en betrouwbaarheid geschiedt.”
De moeder, die zich tot Danneels richtte, had de “nadere documentatie” waarover het bericht melding maakte, opgevraagd en schrok zich een hoedje.
Enkele citaten:
Als uw zoon(tje) of dochter(tje) de band met de pedofiel als fijn aanvoelt, maak dan die band niet kapot;
De reactie van de omgeving is vaak schadelijker dan de gebeurtenissen zelf;
Veel overtuigde christenen kunnen nog wat leren van pedofielen;
Het verdient de voorkeur dat er een vertrouwensrelatie tussen de pedofiel en de ouders ontstaat.
Maar de kardinaal achtte zich niet verantwoordelijk en liet verder betijen. Vandaag, 26 jaar later, ontdekt Danneels dat een van zijn eigen bisschoppen, zijn beste vriend Roger Vangheluwe, ten tijde van de publicatie van het betreffende artikel in Kerk en Leven – en helaas nog vele jaren later – zijn elfjarige neefje aanrandde.
Boze pater
De benoeming van de “conservatief” André-Joseph Léonard tot aartsbisschop van Mechelen is bij sommigen in het verkeerde keelgat geschoten. Eén van hen is pater Johan Leman, professor antropologie in Leuven en jarenlang hoofdinquisiteur van het zg. Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding, een overheidsinstelling die oppositieleden vervolgt. Leman is kwaad omdat de nieuwe aartsbisschop niet democratisch werd verkozen. Op zijn weblog schreef hij op 27 februari een in azijn geplengd stukje onder de titel: “Hoe wordt religieus leiderschap gekozen? Er is misschien herziening gewenst in democratische zin...”
Leman had in De Standaard gelezen dat de acties van Alexandra Colen een invloed hebben gehad bij de benoeming van Léonard tot opvolger van kardinaal Danneels in plaats van een opvolger gesuggereerd door Danneels. Leman verneemt, schrijft hij, “dat in Vaticaanse kringen, bij de voorbereiding van de keuze van de Belgische aartsbisschop, met graagte kennis genomen werd van de zendingen die ze kregen vanwege bijvoorbeeld mevrouw Alexandra Colen of van de heer Paul Belien. [...] Bij mijn weten hebben de geschriften van mensen die zich minstens zoveel ingezet hebben voor de Kerk geen enkele invloed gehad, wat wel zou gespeeld hebben met de geschriften van mevrouw Colen bij het desavoueren van het Belgische episcopaat en de kandidaten die de bisschoppen zelf voorgedragen zouden hebben... en daar heb ik een probleem mee.”
Hij vervolgt: “Ik vind het normaal dat de bisschoppen geraadpleegd worden en bijvoorbeeld ook de pastorale werkers en bijvoorbeeld ook het interdiocesaan pastoraal beraad. Maar zich laten beïnvloeden door het echtpaar Belien-Colen, omwille van hun opvattingen over Kerk en seksualiteit? Pardon?”
Als het “normaal” is dat kinderverkrachter Roger Van Gheluwe geraadpleegd wordt, waarom dan niet een gelovige moeder?

Digitalia denkt

….aan de dagen waar Danneels de rechtlijnigen van het Vlaams Belang de liefelijke bijnaam gaf van ‘wilden’….en ‘verkrampten’…
…aan de dagen waarop de voorganger van Van Gheluwe van hoog op de toen nog niet in onbruik geraakte preekstoelen, liet verkondigen dat stemmen voor de Vlaams nationalisten een zware doodzonde was?
…aan de dagen waarin de meest onverzettelijken van deze nationalisten uitgescholden werden voor racisten, omdat zij de ongelimiteerde import van ‘Nieuwe Belgen’ uit de Moslimlanden durfden aanklagen, daar waar iedereen met gezond verstand thans (zoveel jaren later) hetzelfde zegt.
….aan de dagen (1970?) waarop de meelopers van de Volksunie de verkiezingen ingingen met de slogan ‘gedaan met geven en toegeven’, wat hen regeringsdeelname bezorgde, waarna pas het toegeven echt begon. In al die tijd bleven de rechtlijnigen van het Vlaams Blok/Belang de enige juiste weg aanduiden : stop de Franstalige arrogantie en laten wij als goede buren uit elkaar gaan. Wat natuurlijk beloond werd met de totale uitsluiting door de medeplichtige kleurpartijen en de media. Om zelf aan de vleespotten te blijven zitten, wilden zehet land uitverkopen!
…. aan de dagen waarop stilaan de grote massa in beide landsgedeelten begon in te zien, dat er geen overeenkomen meer mogelijk waren, en het land verviel in een toestand van totale onbestuurbaarheid. Eindelijk begon het gezond verstand in te zien dat die van het Vlaams Belang het altijd al bij het rechte eind hadden gehad, en dat ONAFHANKELIJKHEID de enige harde, maar noodzakelijke oplossing was.
… aan de twee strijdpunten van het Vlaams Belang (verzet tegen immigratie en welvaart door zelfbestuur) die nu door iedereen achterna gelopen worden
….aan de vernederingen die de katholieke Vlaams Belangers al die jaren hebben moeten slikken, waar diegenen die beledigden nu in de goot liggen, tot schande van de gehele wereld.
…aan het feit, dat er nog gerechtigheid bestaat. Al vliegt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.

En zo staan we noodzakelijkerwijze aan de poorten van een nieuw begin. Onze Leiders blijken vulgaire bedriegers te zijn geweest die daarenboven ongestraft blijven. Zij mokken omdat ze niet tot Paus werden verkozen (Danneels) of ze gaan als kluizenaar leven tussen de Paters in West Vleteren (Van Gheluwe). Of ze treden een stapje terug (Leterme). De meesten zijn nog erger! Als veroordeelde criminelen blijven zij het hoge woord voeren (Claes), of als gereputeerde vrouwenversierders (Martens) blijven ze halsstarrig volhouden dat wat zij gedaan hebben, goed is geweest voor ‘de menschen’. Of ze beschimpen en bedreigen de jongeren (Eyskens).
Zij loochenen het licht van de zon. Maar op TV kan een hoog bejaarde man (Wilfried Martens) zeer goed het genot toelichten van beider orgasmen, hij met Miet Smet, zijn eerste liefde met wie hij altijd al een intieme band heeft gehad, spijts zijn twee voorgaande huwelijken. Als top-huichelaar van de Christelijke Volkspartij kan dat tellen! Ik ben beschaamd in zijn plaats!

De dag komt, en hopelijk is dat spoedig, dat op de Vlaamse Radio & Televisie (VRT) achter de nieuwslezers van elk journaal en goed in beeld gebracht, de standaard zal staan met de Geel-Zwarte leeuwenvlag. Zonder rode tong en zonder rode nagels, rood als symbool van de belse onderdrukking.
En BRUSSEL zegt U?! Die paar honderd vierkante kilometer Vlaams grondgebied die al lang verloren is, verkopen we aan de meestbiedende, desnoods de Gok-Chinees. Of, als Europa een eigen hoofdstad wil, of als de Europese Criminaliteit er een wil : geen bezwaar, als de prijs maar cash betaald wordt. Of is de wereld vergeten, dat 300 jaar geleden pas, de Hollanders de stad New York verkochten aan de Engelsen? Dàt was pas gezonde koopmanskunst!

Eenmaal zo ver, kunnen we misschien bij het Hof van Strassburg het vroeger door Frankrijk gestolen grondgebied(*) tot aan de Aa (Frans Vlaanderen) terugvorderen. Zodat het, samen met de onlangs aan Wallonië afgestane steden Komen en Moeskroen, weer deel uitmaakt van de Lage Landen by de Zee, lijk deze uit de handen van de Schepper zijn gekomen.
In deze hoop en deze liefde wil ik leven en sterven.

Pssst

Mevr. Alexandra Colen is Volksvertegenwoordiger van het Vlaams Belang en echtgenote van Paul Beliën, de meest gelezen journalist die in het Engels schrijft, zodat hij gelezen wordt tot in Amerika…
Monseigneur André Léonard (Lion Hart?), een oud man, moet de winkel weer op orde brengen? Waarom denk ik dan ineens aan Priester Daens, die naar Rome uitgenodigd werd…om er, dank zij het belgisch regime, NIET in audiëntie bij de Paus te geraken, maar om er uitgekafferd te worden…Priester Daens van Aalst…dat is meer dan 100 jaar geleden en het was toen, weet U nog, de Belgische Katholieke Partij, de verre voorloper van de CVP, die stokken in de wielen stak…Neen, Léonard, als Waal, is voor de doorsnee Vlaming een betere keuze dan Danneels als wegwerp-Vlaming ooit was….
Mgr Leonard is trouwens de eerste Waal met gezag die de Franstaligen de ongezouten waarheid durft te zeggen. Er kwam niet veel reactie oen hij hen met de neus op de feiten drukte dat het moest gedaan zijn met te leven op de kap van de Vlamingen… Dat het hun schuld was dat de Vlamingen opstandig werden, die hij overigens gelijk gaf….Zelfs het verwijt dat de Kerk zich niet met de politiek moest moeien, bleef achterwege…Inderdaad : wie het schoentje past, trekke het aan;…
(*) Verdrag van Utrecht 1713