niet de kroon maar gans het land ontbloot

NIET DE KROON MAAR GANS HET LAND ONTBLOOT

Hoe we worden belazerd waar we bij staan.

Bijgaand artikel gaat over Nederland, maar dat is een détail. Inzonderheid als finaal de aldaar al slechte toestand dreigt dezelfde te gaan worden als bij ons of in Duitsland…Nog slechter dus…Ik wou dat opsteller dan ook eens de toestand van bij ons aanpakte….Op voorwaarde dat de communautaire dimensie eveneens onder de loupe zou komen…
En hierover, dames en Heren, kunnen wij op 7 Juni ons gedacht zeggen. Misschien kan dan de lont onder het kruitvat gedoofd worden…Immigratie-stop? Is veel te laat voor. Terugwijzing zal binnenkort de enige mogelijkheid zijn! Onbetaalbare werkloosheid, lege sociale kassen, failliete OCMW’s…Moet het eerst worden zoals ten tijde van de Bokkenrijders (Limburg) of van de Bende van Baeckelandt (Lichtervelde), die al moordend en plunderend – uit armoede – over het land trok?
Zullen wij ooit de verantwoordelijken om uitleg en schadevergoeding kunnen vragen? De Martens, de Dehaenes, de Verhofstadts, de Leterme’s, de Onkelinxen en de di Rupo’s? Moest IK minister van onderwijs zijn, ik riep alle politiekers terug naar het 3de Leerjaar, op de banken bij de Zuster Angélique van dienst, deze die rekenles gaf. Ze zouden allemaal zitten blijven tot ze dat vraagstuk onder de knie hadden van dat vat, die volloopt door een kraan met …m³ per uur debiet, en leegloopt met …m³ per uur debiet. Berekend wanneer het vat leeg zal zijn, of wanneer vol, als de kraan onderaan kleiner is. Belachelijk zegt U? Vraag dat maar eens aan Uw vrouw die het huishoudbudget beheert. En die ezels in het Parlement beweren elk vraagstuk te kunnen oplossen? Ze kunnen er zelfs niet naar gooien met hun pet!
Of gaat het volk zich keren tegen het Koningshuis, die al deze verloedering geduld en zelfs aangemoedigd heeft? De Coburgers hebben anders een lesje gekregen in Italië, toen de jonge Umberto met zijn belse prinses Marie-José, zuster van Leopold III, na precies 23 (32?) dagen koningschap, werden weggestemd ten voordele van de republiek. Het volk nam op deze manier weerwraak omdat de Savoye’s niets hadden gedaan om Mussolini in te tomen, toen deze Italië mee betrok in WO II.
Inderdaad, Sire en C° zouden beter de eer aan zich houden, en aftreden. Albert II geniet, als goedlachse levensgenieter, nog een beetje empathie vanwege de Vlamingen – maar de rest vraagt er precies om om desnoods geguillotineerd te worden. Is een Franse uitvinding en derhalve aanbevelenswaardig, zeker?
Ik denk dikwijls dat ons aller blogs ooit een tijdsdocument zullen vormen. Ofwel om klaarheid te scheppen in de smeulende rebellie (zulks voor geval Europa Eurabia zal geworden zijn), ofwel om de basis te vormen van vele diepgaande studies en thesissen over ‘hoe het begon’, zulks in geval de 2 doelstellingen van Het Vlaams Belang, op vreedzame wijze, zullen verwezenlijkt zijn Een in de hand gehouden immigratie in een zelfstandig Vlaanderen. De derde mogelijkheid mag ik ook niet uitsluiten, namelijk de stekker er uit. En dank zij de digitale nano-seconde zal alle geschrijf verworden zijn als gedaan in een virtuele wereld. ….
Maar was er nooit eens iemand die zei:’het is niet nodig te slagen, om te volharden. . Zo’n man is het waard Koning te worden genoemd! Maar of hij zich nog zou herkennen na de lectuur van dit artikel?
Hoe we worden belazerd waar we bij staan.


“There are three kinds of lies: lies, damned lies and statistics”, oordeelde de Engelse staatsman Benjamin Disraeli (1804-1881) al. In een eerder artikel heb ik uiteengezet hoe de autochtonen door het Nederlands Inter-disciplinair Demografisch Instituut in slaap werden gesust waar het de voortdenderende islamisering van onze samenleving betreft. Het recept voor een dergelijk staaltje volksverlakkerij is eenvoudig: je rept niet over moslims, maar over allochtonen en je definieert het begrip allochtoon zodanig dat het overgrote deel van de kleinkinderen van de huidige immigranten (die natuurlijk nog gewoon moslim zijn) niet langer tot deze categorie behoort. Zo werk je een tsunami van moslims op slinkse wijze weg. De afgelopen weken hebben we weer een aantal opmerkelijke staaltjes statistische manipulatie van de werkelijkheid voorgeschoteld gekregen.

‘Nederland wordt steeds veiliger’.

Dit is de boodschap waarmee Harm Brouwer, de baas van het Openbaar Ministerie, ons verblijdde. Hij ontleende dit verbluffende inzicht aan het feit dat het OM vorig jaar 4% minder verdachten voor de rechtbank gebracht had. Het is zeldzaam simplistisch en arrogant om de veiligheid van Nederland direct te relateren aan het bescheiden succes van de eigen pogingen om criminelen te vervolgen (het ‘wij van WC-Eend principe’). Aan iedere rechtzaak gaat een langdurig proces vooraf en daarbij loopt meestal van alles mis.

(1) Er moet sprake zijn van een misdrijf in de juridische zin.
Er zijn vele acties waarvan mensen schade en overlast ondervinden die niet als misdrijf te boek staan. Tot voor kort was stalking daarvan het meest pregnante voorbeeld. Nog altijd kunnen onverlaten hun buurt jarenlang terroriseren zonder dat de politie mag ingrijpen.

(2) Er moet aangifte worden gedaan.
Bij gemiddeld 72% van de misdrijven wordt geen aanklacht ingediend. Bij geweldsmisdrijven (de specialiteit van allochtone straatterroristen) en vooral bij seksuele delicten liggen de percentages nog veel hoger (tot 93%). Daar zijn een aantal redenen voor.
(a) Slachtoffers zien de zin van een aangifte niet in. De oplossing van het misdrijf heeft een geringe prioriteit (bijvoorbeeld bij fietsendiefstal); of de politie heeft geen tijd/mankracht om serieus onderzoek te doen; of de straf die de dader vermoedelijk krijgt is zo schandalig laag dat het slachtoffer de tijdsinvestering die een aangifte vergt de moeite niet waard vindt. Vooral de rechterlijke scheutigheid met taakstraffen is velen een doorn in het oog. Indien daders verplicht zouden worden de aangerichte schade tot de laatste cent te vergoeden en de slachtoffers smartengeld te betalen, zou de aangiftebereidheid aanzienlijk toe-nemen.
(b) Door het doen van aangifte kan een conflict verder escaleren en het slachtoffer aan nog groter gevaar blootgesteld worden. Dit is vooral het geval bij misdrijven die door huis- of buurtgenoten worden gepleegd. Het is dan ook bijzonder kwalijk dat veroordeelden na het uitzitten van hun straf terug mogen keren in hun oude buurt, zelfs als ze een ernstig (gewelds)misdrijf (zoals kinderverkrachting) op hun geweten hebben.
(c) Mede hierom wordt door politieagenten het doen van aangifte niet zelden actief ontmoedigd.

(3) De politie moet het misdrijf oplossen en de dader(s) vatten.
Het percentage opgeloste misdrijven is in Nederland schrikwekkend laag (15%). In de vergelijkbare Duitse deelstaat Noord-Rijnland-Westfalen ligt dat driemaal zo hoog. Het aantal opgeloste misdrijven is sinds 1970 constant gebleven, terwijl de daarvoor benodigde politiemacht enorm is uitgedijd. De Nederlandse politie (door arabist Hans Jansen omschreven als “de grootste sociale werkplaats ooit”) is in kwalitatief opzicht zwaar onder de maat, het gevolg van een decennialang falend selectiebeleid. Politiemannen lijken te worden uitgekozen op hun ‘watjesgehalte’, hun vrouwelijke collega’s vooral op de omvang van hun achterwerk. Ik ben absoluut geen tegenstander van vrouwen bij de politie, maar zij moeten wel hun ‘mannetje staan’. In plaats daarvan moeten mannelijke politieagenten hun vrouwelijke kant omarmen. Van het resultaat wordt je niet vrolijk. Politieagenten zijn geen veredelde geitenwollensokken, maar dienen gewoon boeven te vangen -en daarvoor zijn ze in de meeste gevallen te dom en te slecht opgeleid. De steken die met name de recherche de laatste jaren in belangrijke strafzaken heeft laten vallen spreken wat dat betreft boekdelen. Tunnelvisie is nog wel het minste euvel van degenen die ons de criminelen van het lijf moeten houden. Voor een dorpsbromsnor was MULO en een paar maandjes politieschool misschien voldoende, maar de moderne agent heeft heel wat meer bagage nodig.
Ook wordt Nederland in toenemende mate geteisterd door hit-and-run misdrijven. Bendes Oost-Europese criminelen strijken op een woon-oord neer, stelen alles wat los en vast zit en verdwijnen weer. De politie staat machteloos.

(4) Het OM moet besluiten tot vervolging over te gaan.
Daarbij handelen de officieren van justitie met een grote mate van eigen discretie, om niet te zeggen willekeur. Men kan besluiten een zaak te seponeren omdat men het misdrijf niet ernstig genoeg acht (beleidssepot), omdat er bij het onderzoek technische fouten zijn gemaakt, of omdat men de kans om tot een veroordeling te komen te gering acht (technisch sepot). Gezien de ridicule vonnissen waarmee sommige magistraten tegenwoordig ons rechtsgevoel verkrachten, kan men ze dat vaak niet eens kwalijk nemen (zo wond Peter R. de Vries zich in zijn uitzending van 19 april terecht op over de vrijspraak in hoger beroep van een man die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zijn vrouw had vermoord, omdat het OM het excuus waar hij anderhalf jaar na dato mee aan kwam draven naar de mening van de rechtbank niet afdoende kon weerleggen).
Daar komt nog bij dat het aantal (zeer) jeugdige daders sterk is toegenomen. Kinderen beneden de 12 jaar kunnen niet eens vervolgd worden, ook niet als ze ‘volwassen’ misdrijven plegen. Voor daders tussen 12 en 18 jaar geldt het jeugdstrafrecht, waarbij zelfs een moord hoogstens twee jaar jeugddetentie oplevert.

Het zielige restant van de gepleegde misdaden dat uiteindelijk voor de rechter komt zegt helemaal niets over de criminaliteit in ons land. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een groot deel van de Nederlanders zich helemaal niet veiliger voelt. De propagandisten van het overheidsbeleid verbazen zich hierover, maar met ‘onderbuikgevoelens’ heeft dit niets te maken. Het is best mogelijk dat het aantal mensen dat zelf slachtoffer is geworden is gedaald (hoewel ik dat moeilijk te geloven vindt), maar de impact van de gepleegde misdrijven is enorm toegenomen (vooral omdat het percentage geweldsmisdrijven steeds groter wordt). Als, zoals vroeger, je autoradio gestolen wordt, is dat vervelend; als, zoals tegenwoordig, je bejaarde moeder op straat overvallen wordt en haar heup breekt, is dat rampzalig. Door de afname van het aantal liquidaties in het criminele milieu gaat de gewone burger zich ook echt niet veiliger voelen.

‘Nederlanders positiever over immigranten’.

Een tweede blijde boodschap werd gebracht door het nieuwste kwartaalbericht Continu Onderzoek Burgerperspectieven van het Sociaal en Cultureel Planbureau (de vijfde aflevering van een vermoedelijk eindeloze reeks), die victorie kraaide over de bevinding dat Nederlanders momenteel aanzienlijk positiever staan ten opzichte van immigranten. Het percentage respondenten dat het (zeer) eens was met de stelling ‘Nederland zou een beter land zijn als er minder immigranten zouden wonen’ was in vergelijking met het vorige kwartaal gedaald van 41 naar 35, terwijl het percentage dat het (zeer) eens was met de stelling ‘de aanwezigheid van verschillende culturen is een aanwinst voor onze samenleving’ was gestegen van 36 naar 44. Deze uitkomst stuitte bij velen, vooral degenen aan de rechterkant van het politieke spectrum, op ongeloof: “Onder welke mensen hebben ze die enquête gehouden dan Mij is namelijks niks gevraagd, famile en vrienden om mij heen ook niet maar toch blijkt 'de Nederlander' dit zo te vinden.” Op het onderzoek is inderdaad nogal wat kritiek mogelijk.

In de eerste plaats kan men zich afvragen waarom er met deze ‘positieve’ uitkomsten de publiciteit is gezocht, terwijl over eerdere ‘negatieve’ trends een angstig stilzwijgen werd bewaard. Tussen kwartaal 1 en 3 van 2008 steeg het percentage respondenten dat het met stelling 1 eens was bijvoorbeeld met 4% en tussen kwartaal 2 en 3 daalde het percentage dat stelling 2 onderschreef met 6%. Verder is het zeer onwaarschijnlijk dat de opinie van ‘de Nederlanders’ over een zodanig belangrijk onderwerp als immigratie in een periode van drie tot zes maanden wezenlijk zal veranderen, al is het best mogelijk dat de antwoorden van kleine groepen respondenten onder invloed van incidenten (aanzienlijk) kunnen fluctueren. Het SCP erkent dit impliciet door in het voorwoord van rapport vijf de incidenten te vermelden die tijdens (het besluit tot vervolging van Geert Wilders) of na (de ‘beroeringwekkende persconferentie’ van het CPB over de krimp van de Nederlandse economie) de enquêteperiode plaatsvonden.
De manier waarop de onderzoekers met statistische methoden omspringen is dubieus. Ze ontlenen hun data aan de resultaten van een enquête en discussies in focusgroepen. Bij de samenstelling van de respondenten-groep maken ze gebruik van een steekproef uit De Onderzoek Groep van het voornamelijk op het bedrijfsleven georiënteerde onderzoeksbureau MarketResponse. Deze verzameling (omschreven als ‘bijzonder loyale panelleden’) bestaat uit 25.000 huishoudens, die zich gemiddeld één keer per maand aan ‘diverse vormen van onderzoek’ onderwerpen. De deelnemers zijn telefonisch geworven (geen zelfselectie) en worden niet betaald. Dit alles klinkt te mooi om waar te zijn en waarschijnlijk is dat ook zo. Eén conclusie kan men in ieder geval trekken: mensen die bereid zijn om zich zonder enige geldelijke compensatie maandelijks door een commercieel bureau door te laten zagen over hun opvattingen zijn geen ‘typische Nederlanders’.

Voor de SCP-enquête werden 1512 mensen telefonisch benaderd, wat na correcties op de factoren sekse, leeftijd, opleiding en internetgebruik resulteerde in een ‘effectieve steekproef’ van 1095 mensen. Een aselecte steekproef van een dergelijke omvang uit de gehele bevolking wordt gewoonlijk als representatief beschouwd, maar in bij deze mate van voorkauwen kan men over de aselectiviteit zijn twijfels hebben. MarketResponse gaat bovendien prat op de beschikbaarheid van achtergrondgegevens, waaruit men op kan maken dat het met de anonimiteit ook niet al te best gesteld is. Twee tekortkomingen die de uitkomsten ongetwijfeld sterk beïnvloeden.

Dit geldt in nog sterkere mate voor de focusgroepen. Dit is een onderzoekstechniek die zijn oorsprong heeft in het marketingonderzoek. Bij de introductie van een nieuw product wordt een groep mensen, vaak in een winkelcentrum opgepikt, samengebracht om over de voors en tegens te discussiëren. Bij het SCP-onderzoek maakt men gebruik van slechts vier focusgroepen, bestaande uit 7 à 8 personen: twee voor laagopgeleiden (tot en met MBO) en twee voor hoogopgeleiden. De kans op wederzijdse beïnvloeding is levensgroot aanwezig. Bij een product waar niemand ooit eerder van gehoord heeft is dat natuurlijk geen bezwaar. Bij controversiële onderwerpen als immigratie is het meer dan waarschijnlijk dat de deel-nemers geneigd zijn ‘sociaal wenselijke’ (dus politiek correcte) antwoorden te geven.

Het is onduidelijk of het SCP bij iedere enquête ‘verse’ respondenten laat aanrukken. Er is bovendien altijd sprake van een momentopname. Als een land midden in de diepste economische crisis sinds de jaren dertig zit, is het begrijpelijk dat mensen zich even niet zo druk maken over een minder acuut probleem als immigratie. Het percentage respondenten dat van mening is dat het met Nederland de verkeerde kant op gaat staat onveranderd op 65, maar het ‘negativisme’ wordt door andere bronnen gevoed. De representativiteit en de betrouwbaarheid van de uitkomsten van het SCP-onderzoek zijn dan ook zeer twijfelachtig.

Conclusie.

Uit de reacties op de artikelen in de media over deze kwesties (waarbij overigens moet worden opgemerkt dat bij periodieken als Trouw en de Telegraaf de mogelijkheid tot reageren opvallend afwezig was) blijkt overduidelijk dat veel mensen de uitkomsten van dergelijke ‘onderzoeken’ niet meer vertrouwen (“dit is weer een fraai staaltje staatspropaganda waar Joseph Goebbels zijn vingers bij zou aflikken”). Meer dan 80% van de reageerders op SpitsNieuws vroegen zich bijvoorbeeld af ‘op welke planeet de bazen van het OM leven’. Omdat het hier (semi-)overheidsinstellingen betreft, slaat deze argwaan terug op het vertrouwen in de overheid als geheel. Dit kan ernstige consequenties hebben, zoals recentelijk bleek uit de lage opkomst bij de vaccinatiecampagne tegen baarmoederhalskanker: veel meisjes en hun ouders geloofden simpelweg niet dat de inenting gevaarloos is. Zelfs het SCP moet het toegeven: “In korte tijd zijn we van een typische high trust country zoals Denemarken of Zwitserland tot een low trust country geworden zoals België of Duitsland.”

Bron Jeremia in Het Vrije Volk